Winnaars hebben een plan. Een zin die steeds meer mensen in de mond nemen. Een zin, waarvan ik elk woord al kotsend m’n mond laat verlaten.
Waarom moet onze wereld onderverdeeld worden in winnaars en verliezers? Wat maakt iemand die ergens ‘wint’, beter dan iemand anders? En waarom zouden enkel die mensen een plan hebben, waarbij de rest gedegradeerd wordt tot planloze, en bijgevolg in de ondertoon, hersenloze wezens. Maak een plan, en je zult winnen. Toch? Zo simpel?
Herinneren die mensen zich ook hoe vaak ze een plan hebben moeten herschrijven? Hoe vaak hun plan, letterlijk en figuurlijk in het water viel? Herinneren ze zich de momenten dat ze het er allemaal wilden smijten, en ook gesmeten hebben? En herinneren ze zich ook, de porties geluk die er vaak mee gemoeid waren, waardoor ze toch weer op de been geraakten?
Maakt het plan mensen tot winnaars? En wat is de definitie van een winnaar?
(c)Inge Kinnet
Is niet iedereen een winnaar? Op zijn/haar manier? Een moeder van 3 kinderen, dag en nacht in de weer. Een havenarbeider, door weer en wind. Een oma die kleren naait en herstelt voor gans de familie. Een leerkracht die 200 leerlingen moet temmen. Een zieke persoon, die probeert een genezing of oplossing te vinden. En inderdaad, ook topsporters die soms de eer hebben, van hun passie hun beroep te kunnen maken. Iedereen op zijn/haar niveau, succesvol en sterk in wat ze doen. Iedereen een winnaar. Maar veel liever, iedereen menselijk. Warm. Echt.
Heeft niet iedereen op zijn of haar manier een plan? Ook al is het plan, om elke dag, keer op keer, zien te overleven? Zich afvragend hoe ze deze dag terug zullen doorstaan. Fysiek. Emotioneel. Financieel. Zij komen niet in de pers. Zij komen niet op het hoogste schavotje te staan. Maar maakt hen dit minder een winnaar? Maakt hen dit een minder mooi persoon? Maakt dat hun verhaal minder belangrijk? Neen, integendeel.
Als je dag in dag uit, alles wat je hebt, op welk vlak ook, investeert om een volgende dag te bereiken, weliswaar in de schaduw van alles en iedereen, ben je dan een verliezer? Omdat het misschien niet altijd lukt? Omdat het doel moet bijgeschaafd worden? Omdat er geen tikkeltje geluk mee gebonden is? Omdat er geen vangnet is, om in te vallen?
Want vallen, doet iedereen. ‘Winnaars’ en ‘verliezers’. En wat bepaalt hoe vlot je terug kunt opstaan? Als je überhaupt al kan opstaan? Het plan? Opgemaakt door wie? Gefundeerd door wie? Of wat?
Om doelen te bereiken, van welke grootte ook, moet iedereen zich inzetten. Maar is een bepaalde bevolkingsgroep daar beter in dan anderen? Is het geen tijd om al die hokjes en kastjes uit elkaar te timmeren? In plaats van deze nagels nog harder vast te slaan?
Want deze nagels, doen pijn. Mensen op de ‘rand’ van zo’n hokje, blijven er aan hangen. Het laat letterlijk en figuurlijk wonden na. Hun inspanningen gaan verloren in de schaduw van grote uitspraken. Uitspraken, waarmee je alles verkocht krijgt. Woorden, die veel camoufleren. Maar kunnen we niet allemaal van elkaar leren? Zowel uit negatieve als positieve ervaringen? Hebben we niet allemaal een boodschap te vertellen? Elk op onze manier? Kunnen we niet allemaal voor een reden, naar elkaar opkijken? Hoe (on)bekend je in de maatschappij ook bent?
Is het niet al pijnlijk genoeg, als een plan niet blijkt te slagen, dat je daarbovenop nog eens tot de ‘verliezers’ wordt gedegradeerd? Doet dit iets af, aan het feit dat je dag in dag uit alles hebt gegeven? Ben je hierdoor plots minder waard? Of goed? Of sterk? Niet als je het mij vraagt.
Winnaars hebben geen plan. Neen. Mensen hebben een leven. Dat wel. En iedereen probeert op zijn of haar manier daar het beste van te maken. Met de kansen die ze krijgen, maar waar ieder op zich vooral hard voor moet knokken. Een leven, zonder kastjes, hokjes en klasseringen. Waarin iedereen doet wat hij/zij kan. Waarbij iedereen er het beste probeert van te maken. En bij sommigen gaat dit gepaard met veel aandacht, geld, roem. Bij anderen met worstelen en eenzaamheid. En bij heel velen, daar ergens tussenin.
Maar ieder van hen is geen winnaar of verliezer… Wel, een mens. Van vlees en bloed. Met elk op hun manier een plan. Maar vooral een leven.
Liefs,
Lindsey