My body is a cage, but my mind holds the key. Set my spirit free, set my body free.
Een hele tijd geleden dat ik nog in mijn pen ben gekropen, maar het moment is aangebroken om het toch terug op te pikken!
Tijdens een interview kwam het liedje van Arcade Fire naar boven, My Body is a cage. De journalist vroeg me, klopt het, dat je lichaam een kooi is, en dat je gedachten de sleutel daarvan heeft? Het zette me aan het denken, maar tegelijk voelde ik het antwoord… Ja…En neen. Het voelt alsof ik ondertussen niet 1 sleutel, maar een ganse sleutelbos heb, waar ik me ondertussen in aan het verliezen ben. Elke keer probeer ik een nieuwe sleutel, om de kooi open te krijgen. Om mezelf te bevrijden. Lichamelijk. Mentaal. Mijn zijn. De ene keer lijkt het te lukken, de andere keer probeer je 10 sleutels en geef je het op, en soms ga je met de ganse sleutelbos aan de slag om vast te stellen dat de juiste er niet tussen zit. Op zeldzame momenten lijkt het alsof je de ‘loper’ te pakken hebt en de kooi stilletjes aan lijkt te vervagen. En op andere momenten weegt de sleutelbos alleen al, zo hevig door, dat je nog liever gewoon in je kooi blijft zitten dan een nieuwe poging te wagen om eruit te kunnen… Maar of ik de kooi nu tijdelijk open krijg of niet, telkens opnieuw lijkt het alsof ze niet veel later terug keihard dicht gesmakt wordt. Terwijl ik in m’n ijverige zoektocht om de kooi open te krijgen, stilaan besef dat er ondertussen amper nog iets in de kooi zit om te bevrijden…
Een diep gevoel van niet genoeg te zijn, niet genoeg om gezond te zijn, niet genoeg om graag te zien, niet genoeg om snel te lopen, niet genoeg om geen pijn te hebben, niet genoeg… Een diep gevoel dat wat ik ook probeer, het telkens voor niets is. Maar wat als ik nog beter m’n best doe? Als ik me nog meer inzet? Als ik iets anders probeer? Wat als… denk ik dan… Al jarenlang. Niet beseffend dat ik op die manier misschien wel zelf mijn kooi creëer. Hoe harder ik mezelf maak, hoe meer tralies erbij komen. Hoe meer ik doorbijt, hoe minder er me nog kan raken van buitenaf. Maar hoe meer je van binnenin ook uitgehongerd geraakt. Als niets je nog kan raken of bereiken, dan ook niet de dingen die je voeden, die je energie geven, die je doen leven. Overleven in een kooi. Een kooi die initieel diende om mezelf te beschermen. Te beschermen van de intense pijn, van de hevige emoties. Van al het verdriet. Een kooi, die uiteindelijk zelf de bron van intense pijn en verdriet is geworden. Omdat het ondertussen helemaal dicht gemetseld is. Dicht gemetseld, mede door mijn eigen handelingen en gedachten. Een kooi, waar misschien zelf helemaal geen sleutel voor nodig is, waar misschien zelf geen deur op zit. Maar waar je ondertussen op de bodem van ligt. Moe, en ervan overtuigd dat je gewoon beter kunt blijven liggen… Je instinct is om dan maar de sloophamer boven te halen, overal keihard in te slaan. Uiteindelijk zal er wel iets breken denk je dan. En dat zou ook zo zijn. Maar mezelf inclusief. Ik zou ook breken. Helemaal.
Wat als hardheid niet de oplossing is, maar net zachtheid. Wat als de sleutel niet in het verleden of de toekomst ligt, maar in het nu? Wat als de sleutel zich al in de kooi bevindt? Wat als het een illusie is dat er een externe sleutel bestaat. Wat als ik zelf de sleutel ben en gewoon de kooi uit kan stappen? De oplossing, recht voor mijn neus? Wat als, de wat als vraag eigenlijk helemaal overbodig is? Een creatie van angst en stress? Door de toekomst te willen controleren en sturen, komen er enkel maar tralies bij in m’n kooi! Door extra tralies, zal ik nooit uit de kooi geraken!
Maar als de kunst nu is, om elk moment, het nu aan te kunnen, zouden de tralies dan ook een voor een terug verdwijnen? Zou ik dan terug kunnen aansterken van binnenin, tot ik voel dat ik echt gewoon naar buiten kan stappen? Zouden de kooi en de sleutel kunnen oplossen? Sterven, maar dan ten opzichte van het verleden én de toekomst? Zodat ik eindelijk terug durf leven. In het nu?
Liefs,
Lindsey
Comments