Hallo iedereen
Ondertussen zijn we een maandje verder waarin veel ‘herinneringsverjaardagdagen’ de revue gepasseerd zijn. Of hoe noem je die dagen die gans je leven, stuk voor stuk overhoop wisten te halen? Die dagen waarop je dromen en doelen in 10.000 puzzelbrokken, en bij momenten minuscuul kleine brokjes, verbrijzeld werden. Meteen beginnen grabbelen, maar niet weten hoeveel (en in welke staat) van die brokjes je zou kunnen lijmen. Ooit. Wanneer dan ook.
M’n laatste internationale kampioenschap. M’n visite bij de sportdokter. M’n diagnose. M’n eerste beenmergpunctie. M’n eerste turmorremmer innemen. M’n eerste keer naar het toilet hollen om te kotsen, of de borstel vol met haar zien. En dan heb ik het enkel nog maar over de ‘grote’ momenten, terwijl het ook op dit vlak vaak in de vele, talrijke, kleintjes zit. 5 jaar, onafgebroken, is zowat de tijd die ik in het middelbaar, of in de lagere school heb doorgebracht als je even de vakanties weglaat. Vakanties, de broodnodige time-out van school. De time-out die je met kanker nooit krijgt. De tijd waarin ik startte als compleet analfabeet, om dat hoofdstuk af te sluiten met een ganse bagage aan kennis zoals Frans, Nederlands, WO,… om maar iets te noemen. Kennis die ik me nu maar deels meer kan herinneren, details die me al helemaal ontglippen, maar die toch een grote hap van m’n leven hebben ingenomen. Nu, zo’n 15à20 jaar geleden.
Maar als ik nadenk over de laatste 5 jaar, ook al zit het nog veel verser in m’n geheugen, kan ik sommige details nog zo akelig goed herinneren. Details die ik liever in de diepste vergeetput zou steken, om deze dan nog eens dicht te smijten ook. Details die me in het holst van de nacht, of op de meest bizarre momenten overdag, compleet van slag kunnen maken. Details die me op kleine, gelukzalige momenten, compleet uit mijn lood kunnen brengen. Details, niet van één dag, maar van ontelbaar vele momenten uit die 5 jaar. Ieder op zich, op hun manier, verwoestend. Tegelijk zijn er details waar ik wél blij van word, dat ik het allemaal nog zo goed weet. Omdat ik er dan ook kan uit leren. Telkens opnieuw. Inzichten, bewuste keuzes voor wat écht belangrijk is. Details, omdat ze me doen herinneren aan leuke momenten. Aan keerpunten. Geen grote keerpunten waarin alles plots zoveel beter gaat, maar een millimeter in de goeie richting. Details waarin ik leer kiezen voor tijd én liefde, met de personen waar ik écht bij wil zijn.
Maar details zijn details. Ik heb vaak niet te kiezen welke ik plots op m’n bord gesmeten krijg. Ik kan alleen maar kiezen, wat ik er mee doe, eenmaal we face-to face staan. Ze afwegen tegenover elkaar. En als er één iets positief is aan beide groepen herinneren en meemaken, is het wel dat je het contrast duidelijk kan zien, en kunt beslissen waar je echt voor wilt gaan! Waar je je energie in wilt steken. Welke je de hoofdrol in je leven wilt geven! Ik weet quasi zeker dat ik deze details binnen 15à20 jaar wél nog goed zal herinneren. En ik ben er nog niet volledig uit of ik hier dankbaar voor moet zijn, of dit juist uit het diepste van m’n hart moet vrezen.
Maar ik besef wel, dat het ongetwijfeld z’n nut heeft. Elke herinnering en stap uit het verleden, is er voor een reden geweest. En zolang je er uit leert, bestaat er geen slecht of goed. Het is een continu leerproces, eentje waar ik zelf ook volledig in zit. Ik probeer geen woede en verdriet te hebben ten opzichte van m’n verleden. Het is wat het is. Die woede zou er alleen voor zorgen dat ik minder liefde kan voelen voor het heden. De toekomst. Maar dat wilt niet zeggen dat die pijn, angst, woede,… niet soms de bovenhand haalt. Al is ook dat ok. Zolang het me niet blijft terugtrekken naar vroeger, naar wat was! Zolang de balans maar naar het goede overhelt. En dat doet ze gelukkig wel!
Nog elke dag probeer ik te leren geen veldslag te creëren tussen mezelf en m’n emoties. Tussen mezelf en m’n fysiek. M’n handelen, en m’n denken. M’n voelen en m’n doen. Die vele veldslagen zijn te uitputtend, dat heb ik ook al ondervonden. Soms is het gewoon beter de witte vlag te planten ergens tussenin, je strandstoel te nemen en te kijken hoe de vlag wappert, in plaats van naar de overkant te spurten en de tegenstander te lijf te gaan met alles wat je hebt. Wat zou er over blijven als je beiden aan de overkant geveld ligt?
De energie die je moet steken in jezelf bij elkaar rapen, kan je echt wel beter benutten! En toch moet ik mezelf nog heel vaak bij elkaar rapen. Of bij elkaar laten rapen. Maar wat ik hier vooral aan onthoud, is dat het telkens weer lukt om tot mezelf te komen. Hoe vaak ‘mezelf’ dan ook verandert, leert, worstelt en zwoegt. Hoe vaak ik ook balanceer tussen neerslachtig en optimistisch, tussen slecht en goed, tussen ongelukkig en happy, maar vooral veel tijd doorbreng in de brede zone’s er tussen in. Het doet me telkens beseffen dat er keuzes zijn die kunnen gemaakt worden. Dat iets wat je triest maakt, vaak kan omgebogen worden. Dat de situatie waarin je zit, kan veranderen én verbeteren! Dat je het vaak moet doen met de middelen die je hebt, maar dat dit best wel een volle gereedschapskist kan zijn! Al is het handig om vindingrijk te blijven.
Dus natuurlijk doet het me keihard pijn dat de Olympische Spelen in Rio bezig zijn en dat ik die vanuit de zetel volg. Natuurlijk doet het me pijn dat ik nog steeds heel wat medische controles moet inplannen en dat nevenwerkingen een grote rol in m’n leven innemen. Natuurlijk heb ik het moeilijk met de periode van het jaar waarop alles zich opnieuw als in een slow-motion-film- voor m’n ogen afspeelt. En natuurlijk heb ik het moeilijk met de domino effecten van m’n kanker in m’n leven. Nog dagelijks.
Maar moeilijk, betekent niet onmogelijk. En moeilijk, is ook geen eindpunt. Met slechts iets te veranderen, wordt moeilijk een ander woord. Mogelijk. En als ik één iets besef, is het wel dat er in het leven heel wat mogelijk is. Zolang je meer energie geeft aan je dromen en doelen, dan aan je angsten, zullen die mogelijkheden zich altijd in de positieve zin weten in te vullen!
Liefs, Lindsey
コメント