Hallo iedereen
Na onderzoeken ook uitslagen. Vanuit mān pre- kanker tijdperk, zou ik het vreselijk nieuws gevonden hebben. Maar aangezien mān referentie kader van goed versus slecht, en alle grijstinten die daartussen vallen, helemaal veranderd is, kan ik zeggen dat het wel meevalt.Voorlopig is het goedaardig, en moet het van dichtbij gecontroleerd en opgevolgd worden, want net zoals mān chronische leukemie, kan ook die situatie plotsklaps veranderen. Maar goed, voorlopig geen extra pillen of ingrepen, en dus is het nu de kunst om mān focus ergens anders op te richten! Nogal moeilijk met 6-wekelijkse kankeronderzoeken, maar er vallen toch zoān 4 weken tussen waar je iets mee aan kan. 2 van die weken vallen sowieso af, want hoe hard je ook probeert, de week voor de controle, ben je Ć©Ć©n en al stress. Uitwendig probeer je nog wel te functioneren, maar inwendig valt er niets met jezelf aan te vangen. Je doet wel pogingen, daar niet van. Maar 100 monologen verder, moet je concluderen dat het niet het moment is om jezelf wat bij te scholen. En dan hebben we nog de week na de controle. Alles weer op een rijtje krijgen, Ć©n afhankelijk van hoe hard het tijdens het gesprek met de dokter door elkaar is geschud, kan dit best wel even in beslag nemen. Op dat moment worden monologen soms ook dialogen met mān dierbaren, maar soms valt er gewoon niet veel te zeggen. Je weet dat die controles en emoties komen. En ook weer gaan. Maar jammer genoeg steeds weer blijven komen. Dus je blijft echt wel uitkijken naar de dag dat ze blijven gaan. Steeds verder van je verwijderd! Steeds verder weg! Uit het zicht, maar niet uit het hart. En dat laatste vind ik op zich nog niet zo erg ook. Iets wat ik ene paar jaar geleden nooit over mān lippen had gekregen. Na 5 jaar, is er best een ingewikkelde relatie ontstaan, tussen mān ziekte en mezelf.
Op momenten lijkt het heel even gedaan, uit elkaar, gescheiden, maar ook dat brengt angstige gevoelens met zich mee. Want als je elkaar zo lang vergezelt, wat/wie ben je dan, als het plots wegvalt? Een enorme vrijheid zou op je af kunnen komen, maar tegelijk weet je, dat je op elk moment weer samen kan komen. Dat de een, de ander kan terug vindenā¦ Moet je dan afscheid nemen? Maar ook echt afscheid nemen. Voor altijd? Of moet je ingesteldheid de deur op een kier laten, zodat de deur niet kapot gesmasht wordt als de ziekte weer keihard komt binnen gedrongen. Hoe ga je verder, nadat iets zo indringend en ingrijpend je leven heeft bepaald?
Maar tegelijk moet ik hier amper over nadenken, want zo goed als altijd, is de relatie stevig aan. Langs Ć©Ć©n kant dan toch. Een haat-liefde verhouding. Met veel haat van mijn kant, en veel liefde van de ziektes kant. Ik kan het niet ontkennen, het geeft me inderdaad de volle aandacht. Het doet zān uiterste best. Vol walging heb ik er intens lang tegen gevochten. Tot ik de walging niet meer kon opbrengen. Tot ik besefte dat haat, ook tegen zoān ziekte, weinig progressie biedt. Behalve dan de progressie in de negatieve, neerslachtige, donkere sferen. En daar zit ik al genoeg.
Dus dan maar een evenwichtige vriendschapsrelatie. Zo eentje met geven en nemen. Eentje waar je van elkaar kunt leren, zonder elkaar te willen overtreffen en beheersen. Het klinkt zo simpel als je het typt, maar het is de moeilijkste relatie die er bestaat. Evenwicht vinden in stormachtige wateren, staat synoniem voor een jarenlange oefening. Ben ik even āgelukkigā dat ik die kans krijg. Een zware, intense oefening, maar dan wel eentje waarvan je weet, eenmaal ik het op dit vlak kan, kan ik het op alle vlakken. Welke ondergrond, hoogtes, dieptes, weersituaties, omgevingsfactoren ik ook voorgeschoteld krijg, ik kan het en zal het blijven kunnen.
Een ingewikkelde relatie dus. Reeds 5 jaar. Of toch bijna 5 jaar. 5 jaar geleden, zijn er heel wat zaken voor de laatste keer gebeurd. De periode voor, in niets te herkennen met de periode na. En al zeker niet gedacht dat het nog de periode tijdens zou zijn. Maar tegelijk tevreden dat er nog een tijdens is, en het geen eind is geworden. Met het Europees Kampioenschap atletiek voor de deur, ga je zelf meer nadenken. Het moet nu zoān 5 jaar geleden zijn van mān laatste internationale kampioenschap. Eentje op mān lijstje, mān gigantisch lang lijstje dat ik aan het afwerken was. Het lijstje, dat abrupt is afgerukt. Gewoon in de papierversnipperaar gestoken en weg ermee. En zoiets blijft pijnlijk.
Maar gelukkig kunnen we nieuwe lijstjes maken, nieuwe doelen en dromen zetten, Ʃn we kunnen zelfs met heel wat plakband en moed, oude lijstjes waarvan we willen dat het een nieuw leven krijgt, aan elkaar plakken. Tijd heelt alle wonden zeggen ze soms, daar ben ik nog niet zo zeker van. Maar ik weet wel dat tijd, ons de kans geeft om iets nieuws te creƫren, waardoor die pijn niet meer de bovenhand krijgt. Waardoor de focus op het goeie en positieve kan.
Ondertussen is mān examen voor Manueel Neurotherapeut achter de rug en ben ik geslaagd! Zoiets geeft altijd een enorme voldoening, want het vergt best heel wat inspanning te studeren, terwijl je weet dat er amper een woord ingaat. En praktijk te oefenen, terwijl enkele uren werk als kinĆ© er al voor zorgen dat je soms, een fractie van een seconde, denkt dat het leven zonder armen toch wel handig zou zijn, gewoon omdat je zenuwpijn zo fel is. De weerslag na het examen was best weer heftig, een keelontsteking die overging tot angina, om weer over te gaan naar een keelontsteking en een nog grotere vermoeidheid dan anders er bovenop. Gelukkig nu even geen examens meer, en wat mij betreft mag dit wel heel lang duren!
Door mān jaren ziekte ben ik er onbewust in geslaagd heel wat emoties te filteren en af te blokken. Alles echt voelen zou gewoon ondragelijk zijn. Best ongezond als ik er zo over nadenk, maar alles op zān tijd. Maar stress, dat is er eentje die heel moeilijk af te blokken is. Zowel bewust, als onbewust. Waarschijnlijk omdat het net stress is, die bij elke controle, elke stap in het ziekenhuis, elke blik op een witte schort, door je lichaam giert en alle hoekjes en kantjes raakt. En dan is raken nogal voorzichtig uitgedrukt. Gewoon zich overal tegenaan smasht is beter gezegd. Stress voor een examen is van een gans ander kaliber, veel beter doenbaar, maar wel ook nog altijd voelbaar. En die stress, hoeft voor mij niet meer. Die andere ook niet, maar die keuze heb ik helaas momenteel niet. Dus de keuzes die ik wel heb, kan ik maar beter maken!
En keuzes maken moet je overal en altijd! Gelukkig heb ik ook fijne keuzes te maken! Quality time met de familie en vrienden, eind augustus een weekje verlof, wat genieten van het zonnetje (als dat er is;-)), kortom, de energie die ik heb, zo fijn mogelijk proberen te benutten! Ik hoop dan ook dat al mān lezers dit zoveel mogelijk kunnen doen, want er is niets beter, dan het Ć©chte geluk in het leven Ć©cht te voelen!
Liefs en een fijne vakantie voor diegenen die in verlof zijn/gaan!
Lindsey x