Hallo iedereen,
Ondertussen ben ik terug van een vakantie in de bergen! Die natuur en de berglucht, weten me altijd tot rust te brengen en tegelijk betrap ik mezelf erop dat ik tijdens het wandelen, ook heel vaak een weerspiegeling van het leven herken. Zo deden we een wandeling, die voordien werd aangeduid als een van de mooiste in de omgeving, compleet in de wolken. Wandelen, klauteren, barkoude zones, en soms een vleugje zon. Mist, donker, maar af en toe een vleugje licht. En toch waren het die vleugjes, die ervoor zorgden dat al de rest van de tocht ook z’n charmes had. De vleugjes, die door de duistere omgeving, zelfs nog veel mooier waren, dan ze op zichzelf al zijn.
En ondertussen blijf je stappen. Oorspronkelijk zouden we maar een uurtje wandelen, een stukje dus, van wat een vier uur durende tocht was, op weg naar de hut. Na een uur, bleek dat we allebei wel nog wat energie over hadden, of frustraties te verwerken hadden, dus een uur extra, kon er wel bij. En na twee uur, wanneer we dachten omkeer te maken, bleek dat de hut op 20minuten van ons verwijderd was. Een ellenlange tocht, bleek plots veel realistischer en haalbaarder te zijn, ook al was de hut op dat moment nog steeds niet zichtbaar. En eenmaal we de laatste 5 minuten, doorheen een vleugje zon, de hut dan toch zagen liggen, was het geluk eigenlijk veel groter, dan moesten we die al de ganse 2 uur 20 zien liggen hebben. Gewoon door het onverwachtse geluk dat de eindbestemming tijdens de laatste vermoeide minuten, pal voor onze neus bleek te liggen. Weliswaar enkel de eindbestemming van die dag, weliswaar met nog de ganse terugweg voor de boeg, maar tegelijk met een mooie ervaring en herinnering rijker. Een mooie weerspiegeling van hoe m’n leven er ook zo’n beetje aan toe gaat, denk ik dan. Hoop ik dan. Klimmen, klauteren, mist, soms een stukje dalen en een vleugje zon, maar ook veel donkere wolken, met tegelijk het extra koesteren van de zon, de warmte, de tocht, de schoonheid onderweg, en zelfs de duisternis weten te waarderen. Niet weten hoe lang je zal stappen, hoe ver, en zelfs als je het einddoel weet, niet weten waar het ligt. Blind wandelen, maar toch blijven wandelen. Wetende dat het geluk des te groter zal zijn, eenmaal de eindbestemming plots binnen handbereik blijkt te zijn. Want daar blijf ik in geloven. Ook al denk je onderweg meerdere keren, neen, dit is te gevaarlijk, hier moet ik omkeren. Maar toch telkens de moed die het haalt, de moed om door te stappen en door te bijten naar dat doel. Bij momenten besluipt je de gedachte, dat blijven klimmen meer onzekerheid biedt, meer inspanningen en energie kost, letterlijke de moeilijke weg betekent. Terwijl het op het tussen plateau waar je onderweg zo nu en dan passeert, nog zo slecht niet lijkt. Je er misschien wel vrede zou kunnen mee nemen daar te vertoeven. Maar dan zou je nooit weten wat er hoger en verder op je ligt te wachten. Niet dat het altijd meer en beter moet zijn, maar toch dat gevoel dat de tussenstop, niet jouw bestemming is. Dus wat doe je dan… Wetende dat verderop, ook geen definitieve eindbestemming zal zijn. Doelen, obstakels, wegen,… zullen altijd blijven opduiken op onze weg. Het zijn dus eerder tussenbestemmingen. Maar toch bestemmingen, die onderweg je stemming mee bepalen, en die tegelijk bestemd zijn om op je pad te doorkruisen. Waarheen dat ook mag leiden…
Op reis dus gewandeld, maar ook leren en durven rusten. Ook al weet ik dat rusten vaak meer pijn en ongemakken betekent, en ook meer het voelen van de vermoeidheid. Ook al weet ik dat rusten vaak meer piekeren betekent, en meer zorgen die aan de oppervlakte komen opborrelen. Maar ik leer de confrontatie er toch mee aangaan. Omdat ik merk dat het de enige manier is, om het ook te leren loslaten. Je kunt niet iets achterlaten, wanneer je het niet eerst ten volle hebt ontmoet en zo kan beseffen wat het inhoudt. Een glimp ervan is vaak al angstaanjagend, maar toch is de glimp zelf niet voldoende, omdat je het dan enkel op een hollen kan zetten, maar het meteen de achtervolging inzet. Je triggert het als het ware, zodat het je zeker blijft omringen. De volledige confrontatie met m’n angsten, leert me mezelf net beter te begrijpen. Dan moet ik niet hollen, maar kan ik juist weg wandelen, blijkt het soms ook minder angstaanjagend te zijn omdat je ook de zwaktes van die angstige gedachten leert zien. En wandelen vraagt minder energie dan hollen. Opluchting, vraagt minder energie dan angst. En wegwandelen, triggert de angst niet om je te blijven stalken. Al klinkt het allemaal veel simpeler dan het is, elke poging, is er eentje in de goeie richting uiteraard! En dat is het zeker waard als je beseft wat al die angsten, woede en frustraties aan energie kosten. We hebben op reis mogen genieten van stralende zon, een goed hotel, lekker eten en quality time samen, kortom een geslaagde vakantie! Terug iets meer energie in onze batterijen, en zo kunnen we er terug tegenaan voor de komende periode!
Op reis gaan betekent voor mij logischer wijs nadien ook meer controles omdat ze meer opgestapeld komen te zitten. Ik zal de energie dus al meteen goed weten te benutten de komende weken, maar ik moet het ook zo vaak doen zonder die extra batterijstreepjes, dus dat zal sowieso wel lukken! En naar welke tussenbestemming ik ook wandel, ik ben ervan overtuigd dat er wel altijd iets moois te zien zal zijn, iets uniek te beleven en iets leerrijks te ervaren. Dat zal de donkerte wel weten te overtreffen. Uiteindelijk dan toch. Dus blijven stappen, kruipen, lopen, hollen, slenteren, slepen, even stilstaan en uitrusten, maar erna weer doorgaan, is de boodschap… Zolang het maar voorwaarts is!
Liefs en tot snel!
Lindsey,x