2022 was nog steeds een helse rit, of misschien net stilstaand verkeer…
Soms voelt het alsof je leven 1 drukke grote autostrade is, en ik besef stilaan dat ik enerzijds wel veel tijd op die autostrade heb doorgebracht, maar niet meer weet hoe het voelt om zelf aan het stuur te zitten en vlot en veilig te kunnen rijden.
In de voorbije jaren ben ik vaak passagier geweest, soms bewust gekozen, soms gedwongen door omstandigheden, soms in de kofferbak gepropt zonder het goed en wel door te hebben, soms de auto uit geslingerd en in de berm beland. Als ik al zelf achter het stuur kroop, bleek veel op cruise control te zijn. Op automatische piloot van A naar B, zonder goed en wel besef te hebben van mijn rijstrook. Maar bij het om me heen kijken, kon de paniek me volledig overweldigen. Het voelt alsof er steeds meer auto’s spookrijden. Onverwachtse en gevaarlijke manoeuvres maken. Van rijstrook veranderen zonder richtingaanwijzer. Zich boven de verkeersregels stellen. En vooral, zelf hun auto niet meer kunnen besturen. Ze zijn gelukkig in de minderheid, maar ze brengen wel de meerderheid in gevaar.
In 2021 ben ik in zo een grote kettingbotsing beland, dat het zelf niet uitmaakte of ik op
cruise control aan het rijden was of niet. Sturen, autorijden, en gewoon zelfs op de baan komen, was heel lang niet meer aan de orde. In een hoekje gedoken in de berm, toekijkend naar de brokken op de weg. Niet wetende hoe ik m’n auto ooit zou kunnen vermaken. Een proces dat in 2022 hartverscheurend verder ging. Het voelde alsof ik steeds meer spookrijders zag. Steeds meer normvervaging. Alsof sommige nieuwskanalen en mensen met blinde hoeken in hun camera’s zaten, ofwel zelf achter het stuur van een blinkende bolide de autostrade onveilig maakten. Alsof we allen op weg zijn, naar een weg vol chaos, zonder rijstroken en defecte stoplichten. Tot we allemaal onszelf in de prak rijden, of in de prak gereden worden. Of met een lege tank komen te zitten.
Maar vanuit de berm zag ik stilaan ook mensen wél normaal autorijden. Met verantwoordelijkheid voor hun eigen leven, die van de passagiers, die van de andere weggebruikers. Chauffeurs die ongeacht waar hun reis naartoe ging, ervoor zorgden dat anderen ook veilig hun bestemming kunnen bereiken. Ik zag ook taxi’s, waarbij mensen konden uitrusten, bekomen, op de achterbank. Toch veilig en warm. Er waren ook bussen, waarbij groepen mensen dezelfde richting uit gingen. Pechverhelpers, brandweer, ambulance,… om mensen die in de problemen kwamen, bij te staan. Op te lappen. Terug de baan op te krijgen. Politie, om wangedrag te bekeuren. Om ons er aan te herinneren waarom er bepaalde regels heersen in onze maatschappij. Mensen die rijles volgden, omdat ze het (opnieuw) moesten leren hoe ze op de openbare weg kunnen komen. Ik zag ontzettend veel verschillende modellen, kleuren, snelheden, ontzettend veel variatie, maar met 1 constante. Verantwoord, veilig, en correct rijgedrag. Ongeacht welke afslag ze moesten nemen.
Vanuit de berm besefte ik dat het absoluut niet ok is om blinde vlekken te hebben. Zeker niet voor wangedrag, maar ook niet voor het goede. Dat zou de inspanningen van de overgrote meerderheid, onrecht aandoen. Er zal vermoedelijk altijd verkeersagressie zijn, verroeste wrakken met een glimmende laag lak, opgevoerde maar zwakke motoren,…de schrik om dit op de baan terug tegen te komen, zal misschien wel altijd bestaan. Maar ik besef ook dat ik meer in de hand heb, achter het stuur van m’n auto, dan liggend in de berm. Ik moet terug leren vertrouwen in m’n auto. In m’n rijvaardigheden. In m’n keuze van rijvak. Leren vertrouwen op de auto’s die rondom me rijden. Maar daarvoor moet ik nog steeds m’n auto verder laten repareren. En dat heeft tijd nodig. Een in elkaar geflanste wagen, overleeft sowieso niet lang op de openbare weg. Tegelijk mag een motor ook niet te lang stilstaan, of je krijgt het nooit meer aan de praat. Een moeilijk evenwicht, waar wel een antwoord op zal komen.
Ik hoop dat ik in 2023 terug achter het stuur van m’n auto kan kruipen. Dat ik terug kan leren/durven zelf autorijden. Dat ik geen spookrijders tegenkom, maar als ik ze zie, ze op tijd kan ontwijken. Dat ik zie dat de politie ze achterna zit, om wel degelijk aan de kant te zetten en hun auto te laten omkeren. Ik hoop dat er altijd hulpverleners zullen zijn, die ondanks dat ze zelf geen oorzaak hebben aan de ravage, klaar staan om de brokken te ruimen en de wonden te stelpen.
Ik hoop voor iedereen dat 2023 een jaar mag worden met mooie rijstroken, zonder veel wegenwerken. Dat iedereen veilig mag zijn op de baan, of het nu als chauffeur is, of als passagier. Ik hoop dat als je merkt dat je in de kofferbak zit, de moed mag vinden om eruit te klauteren. Dat je wangedrag van de chauffeur durft aanspreken, zodat je niet samen in de boete deelt. Ik hoop dat jullie van tijd tot stond even mogen uitrusten aan de kant. Bijtanken. Dat jullie op tijd de lichten mogen aansteken, om in de donkerte de weg voor jullie zelf en de anderen zichtbaar te houden! Dat blinde hoeken zeldzaam mogen worden, en als ze er zijn, we elkaar waarschuwen zodat er geen slachtoffers hoeven te vallen! Ik hoop dat als je in de berm ligt, de tijd mag krijgen en de moed mag vinden, tot je terug de baan op kan en durft. Bovenal hoop ik dat jullie in 2023 allemaal mooie bestemmingen mogen bereiken, onderweg op jullie levensautostrade!
Liefs,
Lindsey