Hallo iedereen
Na m’n laatste examen en stagedag, was m’n lichaam echt compleet op. De dagen nadien werd dit nog meer en meer duidelijk, eens de adrenaline rond m’n studie stilaan een lager niveau bereikte. De rush viel weg en de crash kwam echt wel in de plaats. Mijn lichaam voelde compleet verpletterd aan. Het examen was gelukkig goed gegaan. Op het einde van het anderhalf durende examen werd het schrijven zo vermoeiend en pijnlijk, dat ware het niet dat de prof erbij zat, hij zou denken dat het een gans andere persoon was die het laatste deel had geschreven. Toen ik besefte dat zelfs de beste correctiebril het geschrift zou identificeren als een geheime code, zat er niets anders op dan af te ronden en in te dienen. Wachten op beterschap en meer energie, had me daar een nachtje langer vastgehouden en ik denk dat zowel de prof als ikzelf dit niet zouden appreciëren;). Mama was er gelukkig meteen om me op te vangen, bijna letterlijk want ik zwalpte nogal over de gang richting uitgang. De uitgang was letterlijk en figuurlijk ook meteen de opening naar het ‘afgestudeerde’ leven, een uitweg om die stress en zorgen te laten varen, al had ik liever heel wat andere zorgen ook achtergelaten en hermetisch afgesloten. Het is nu nog een 3-tal weken wachten tot de resultaten online komen en ik officieel ook afgestudeerd ben. M’n laatste examen en stage evaluatie gingen goed, waardoor ik op dat vlak op beide oren kan slapen. Maar of dit betekent dat ik echt goed zal slapen, kan ik enkel maar hopen. We hebben ondertussen de besprekingen van de slaaponderzoeken achter de rug. Het goede nieuws was dat er geen ernstige afwijkingen in de slaap te zien waren. Het nadeel is wel, dat de vermoeidheid die ik voel, voor het grootste deel van de medicatie en de ziekte zelf komt, en daar kunnen ze dus niets aan veranderen. Toch gaan we de slaap wat proberen te optimaliseren in de hoop dat ik me iets energieker kan voelen overdag. Aan de hand van relaxatieoefeningen hopen we de pijnsignalen te kunnen onderdrukken en de uren die ik ‘ s nachts wakker lig tot een minimum te beperken. Ik hoop dat de hevige nachtmerries dan ook wat achterwege willen blijven. Het is absoluut niet bevorderlijk voor je slaap en je gevoel overdag als je gemiddeld gezien elke week iemand van je dierbaren in je droom verliest, altijd net tekort schiet om hen te redden en dan schreeuwend en wenend toe moet kijken. Geloof me, dan is er weinig dat het lege gevoel na zo’n nachtmerrie kan opvullen… het voelt alsof er een meteoriet een diepe krater in je romp heeft geslagen. Op loopvlak moest ik na m’n stage en examen even noodgedwongen platte rust inschakelen. Mijn lichaam gaf op alle vlak heel duidelijk aan dat het genoeg was met belasten. Ook mentaal moest de boog even gelost worden. Na de feestdagen, die we rustig en gezellig met familie hebben doorgebracht, en met de start van het nieuwe jaar, ben ik dan ook terug op schema beginnen trainen. Aan de hand van een inspanningstest in UZ Gent weten we nu ook welke zones moeten gebruikt worden om de duurlopen en tempo’s te doen. Daarnaast zullen we ook met crosstrainer, aqua joggen, fietsen,.. de conditie naar omhoog proberen te krijgen, maar tegelijk proberen om de impact op de spieren te beperken. We moeten van dag tot dag zien of het schema af te werken valt en waar er eventueel aanpassingen nodig zijn. Dankzij Bob Verbeeck en Golazo zijn er toch enkele piekerpunten opgelost! Het was een heel groot vraagteken wat ik van werk kon doen nadat ik afgestudeerd was. Het geeft wel een zekere rust dat m’n diploma binnen is en we dit doel gehaald hebben ondanks m’n ziekte en de daarbij gepaarde obstakels, maar ook m’n topsportdoel wil ik nog een kans geven en dan heb je nog het grote aspect ziekte dat vele omstandigheden als bij een orkaan door elkaar gewerveld heeft. Al die dingen samen is teveel EN EN EN. Daarbij komt dat ik geen zaken half wil afwerken of ganse dagen als een levend lijk wil functioneren. Als kiné werken is nu sowieso geen optie. Ik hoop natuurlijk dat dit in de toekomst zal wijzigen, aangezien ik het graag doe en me daarin verder wil specialiseren in de hoop vele mensen te kunnen helpen. Maar eerst moet die zenuwpijn verbeteren, anders is er geen beginnen aan. Ook bureauwerk e.d. is door de hoofdpijn, vermoeidheid, concentratiestoornissen en ijlheid niet evident. Zeker niet op continue basis. Maar met vertrouwen in het heden en de toekomst en de juiste mensen met een gouden hart rondom me, komen er altijd oplossingen. Bob Verbeeck is zo iemand. Hij liet me op gesprek komen en maakte me meteen duidelijk dat Golazo me wil helpen en een deeltijds contract aanbiedt, zonder me onder druk te zetten. Want druk en stress, is nu net hetgene waar m’n lichaam totaal niet mee overweg kan. Het is als een virus op een computer, waardoor het systeem een totale black out krijgt en alle inhoud gewist wordt. Enkel de woorden ERROR ERROR blinken op het scherm. Daarmee geraak ik dus geen stap vooruit. We zijn samen heel vlot tot een deeltijdse werkovereenkomst gekomen waarin Golazo me ondersteunt en ik als online-medewerkster van thuis uit kan werken en mee help aan het running.be magazine en hun sportsite. Ik ben hen heel dankbaar dat ik op die manier m’n lichaam en geest de nodige rust kan geven wanneer ik daar duidelijke signalen (lees: echt een slechte dag heb) toe krijg en dat ik tegelijk een steentje bij kan dragen tot al het moois wat Golazo verwezenlijkt. Ik hoop zo de komende maanden een evenwicht te kunnen vinden op de weegschaal die nu nog steeds veel te veel overhelt naar overbelasting, pijn en afzien. Jammer genoeg werken de nevenwerkingen voorlopig echt niet mee en dit hindert m’n dagelijks comfort enorm. Het helpt ook niet echt dat er vele controles gepland stonden, waarbij het telkens leek alsof ik in een plaag van brulkikkers terecht gekomen was. Ik begrijp dat iedereen z’n werk moet doen en de ene dit al leuker vindt dan de ander. Ik begrijp ook dat iedereen een slechte dag kan hebben door eender welke omstandigheid, maar ik vind het heel spijtig dat dit dan vaak afgereageerd wordt op mensen die meestal helemaal niet op die plaats willen zijn, die helemaal niet graag elke dag geconfronteerd worden met ongemakken, ziek zijn, zorgen, een papiermolen aan administratieve gegevens,…maar die gewoon niet anders kunnen. Brulkikkers houden elkaar in stand, alsof het een maatstaf is, normaal… je voelt je er op een eind de uitzondering, een minuscuul glibberig kikkervisje en je zou het liefst van al diep onderaan de vijver willen kruipen. Gelukkig is een blik naar mama al voldoende om me mooi op het droge terecht te krijgen, want begrip en liefde kan toch veel doen! Het ligt misschien op de loer, om ook als brulkikker te reageren. Maar als je erover nadenkt, ook al kan elke kikker diegene zijn die in een prins(es) verandert, het blijft het toch een groep waar de meeste mensen liefst zo ver mogelijk uit de buurt van willen blijven. En een geïsoleerde groep brulkikkers, roepend en zuchtend op elkaar, dat lijkt me niets. Gelukkig zijn er ook altijd andere lieve mensen ook hoor! Zo blijft ook daar het evenwicht in stand. Ergens las ik : ‘ Als je denkt dat je te klein bent om een invloed te hebben op de wereld, dan heb je nog nooit een nacht met een mug op je kamer door gebracht.’ Iedere persoon kan voor een bepaald iemand diegene zijn die de reddende hand biedt, een luisterend oor of een teken van erkenning om er weer bovenop te komen. Tegelijk hoeft dit niet altijd te gebeuren wanneer iemand het moeilijk heeft of afziet, of op sterven ligt of al gestorven is… Ik zie al te vaak hoe iemand na de dood opgehemeld wordt. Telkens denk ik dan, de persoon had er veel meer aan gehad wanneer hij/zij nog leefde. Zelfs als alles goed gaat, verveelt een complimentje nooit. Ik ben ook weer op controle geweest naar het UZ Leuven voor m’n ziekte. Ik ken de prof ondertussen nu al 2,5 jaar, en alhoewel ik niets zinnigs wist bij te vertellen (je voelt je als een dictafoon die op repeat staat wanneer de vraag gesteld wordt: hoe gaat het nu?) en ook hij niets nieuws had als oplossing, is dit altijd wel een rustige en vriendelijke consultatie. De consultatie op zich wel te verstaan. Want inwendig ben ik altijd al minstens een week op voorhand ongedurig, als een storm in een glas water. De week erna is niet veel beter want dan weet je dat de uitslagen eraan komen. En dan begint de hele rollercoaster weer van begin af aan. Daarom is het ook goed dat ik samen met mijn vriend een weekje op reis kon in die periode. Om de zorgen toch een beetje naar de diepte te duwen, ook al is het nooit diep genoeg! Sowieso is er meer tijd voor rust, is er geen mogelijkheid tot medische controles e.d. en moet je niet piekeren over wat je allemaal van je planning moet schrappen of wat je moet verschuiven als je een slechte dag hebt. Want op reis is enkel proberen ontspannen en wat lopen aan de orde. Mijn dag planning op reis lijkt voor velen misschien even boeiend als staren naar een dode mus, maar voor mij was het een verademing om even wat zaken los te laten en stil te staan bij al het mooie en het goede waar ik gelukkig mee en door ben. Toch heb ik wel 100 x m’n mail gecheckt tot de resultaten binnen waren. Telkens werd ik zenuwachtiger tot ik me inwendig voelde alsof ik naar m’n eerste mondelinge examen ooit moest gaan. Ik was zo blij toen ik eindelijk resultaten kreeg, dat ik op het eerste moment niet zo bedrukt was over het feit dat er in de waarden geen sikkepit van daling te bespeuren viel. Maar vrijwel meteen kwam toch het gevoel in me op dat het bij m’n waarden lijkt alsof ik met man en macht tegen de Eifeltoren aan het duwen ben. Met als resultaat, geen millimeter naar voor, geen millimeter naar achter. Je kan je er te pletter tegen duwen maar het maakt niets uit. Momenteel heb ik echt schrik en angst om de rest van m’n leven te moeten knokken tegen iets, waar uiteindelijk niet tegen te knokken valt. Die schrik is veel groter dan dat ik iets niet zou kunnen verwezenlijken van wat ik wil bereiken. Ik weet dat ik m’n grenzen gigantisch kan verleggen, maar op vlak van behandeling en ziekte sta ik zo machteloos en dat werkt soms zo verlammend alsof ik een wild hertenkalf ben, omsingeld door een troep leeuwinnen. De enige hoop is dat je ze toch te slim af kan zijn, of eroverheen kan springen…Ik stuurde naar m’n dokter, het voelt alsof complete remissie even ver ligt als naar Pluto reizen. Hij antwoorde meteen, als het moet, dan stellen we onze GPS in op Pluto. Telkens ik denk, nu moet ik er me bij neerleggen, bij hoe ik me voel, bij levenslange behandeling,… voel ik meteen dat ik dat niet kan. Zolang er ook maar 1 sprankeltje hoop is op iets anders, zal ik me er aan vastklampen alsof het het enige stukje hout is in de grote oceaan. De enige kans om veilig aan wal te komen en niet opgegeten te worden, te verdrinken, of aan de barre omstandigheden ten onder te gaan. Het contrast tussen wat het is zonder medicatie, nevenwerkingen en ziekte en wat nu is, is te groot om me er als een luiaard aan een boom bij neer te leggen. Toch moet ik denken aan de woorden van het 82 jaar oude vrouwtje naast me in het vliegtuig op reis: je kan dankbaar zijn voor de dag van vandaag, maar niet voor morgen, want die dag heb je nog niet gekregen. Wachten om te genieten en gelukkig te zijn, dat zou pas echt verspilling zijn. Tegelijk denk ik ook, als je genoeg druk uitoefent, ook al is het ijzer, zal het ooit misschien wel breken en krijg ik die Eifeltoren toch verplaatst… Vele groetjes Lindsey