Hallo iedereen
Ondertussen ben ik officieel afgestudeerd. Ook al was het nog een kwestie van het ‘papiertje’ in handen hebben, ik ben toch blij dat dit nu ook effectief het geval is! Zoals waarschijnlijk velen onder jullie ben ik ook niet gespaard gebleven van de winterse verkoudheden. Valt allemaal wel mee op zich, maar als mijn lichaam een bijkomende infectie of bacterie bestrijdt, blijft er nog minder energie over en gaan de nevenwerkingen de hoogte in. Anderzijds is de winterse schoonmaak in m’n lichaam nu hopelijk ook achter de rug! Ik ga er wel vanuit want op een bepaald moment voelde ik me echt een neushoorn die aan het verdrinken was in zijn eigen snot! Verder zit er nu een eerste trainingsblok van 6 weken op. Er zaten trainingen tussen die heel lang geleden waren en waarbij m’n lichaam het bij de eerste prikkels dan ook in Keulen hoorde donderen. Het protest was soms dagen later nog voelbaar en dat was uiteraard niet aangenaam! Gelukkig is dit te trainen en bij een 2e keer is de reactie al een stuk ‘draaglijker en normaler’. Al kunnen we in mijn situaties niet veel ‘normaal’ gaan noemen. Maar ik onthoud het positieve en dat is dat we al heel wat progressie hebben gemaakt! Dit zagen we ook aan de inspanningstest. Een maximale inspanningstest op loopband zal waarschijnlijk nooit echt m’n favoriete ding zijn. Je voelt je steeds meer als een gekookt ei en de warmte weet geen uitweg meer zodat je op het eind lijkt op een strompelende gloeilamp. Je weet dat je je voeten sneller moet verplaatsen om niet van de loopband te donderen, en tegelijk denk je, oh, als ik ervan donder, kan ik even rusten;) Maar dat is allemaal binnen de 5min na het stoppen van de test vergeten. Eerst omdat het niet anders kan, want de ongemakkelijkheid neemt de bovenhand en inwendig strubbelt je maag alsof je een dag op een woeste zee hebt gevaren. Je weet dat je moet loslopen en bewegen, maar er is echt geen enkel spiertje in je lichaam dat daar fut voor heeft. Het positieve is dan wel, omdat dit acuut even overheerst, dat ik veel minder de pijn voel die ik anders continu heb. En die verandering, hoe kort dan ook, doet toch even goed. Iets is beter dan niets zeggen ze dan, maar ik zou toch liever even niets van al die zaken voelen;). Enkele uren later voel je vooral voldoening dat dit toch alweer gelukt is en zit er niets anders in dan in m’n trouwe vriend, de zetel, te ploffen om me terug wat op te laden. We weten de nieuwe hartslagzones, de trainingstempo’s, en kunnen nu ook terug een trainingsblok starten van 6 weken waarin we de prikkels, evenals het volume, nog wat proberen op te voeren. Het is soms loodzwaar en toch is het tegelijk m’n houvast. Op vlak van ziekte zijn er geen ‘grote’ controles meer geweest, die komt er binnen enkele weken aan. Ik hoop op een ‘verhelderend’ gesprek met de prof en op een open hemel, maar heb toch schrik voor donderwolken en storm. Het is voor mij heel duidelijk dat ik me niet voor de rest van m’n leven zo kan voelen. Het enige waarom ik het nu volhoud, is omdat ik elke keer denk dat het einde van de behandeling echt. Ook al weet ik dat we dan nog spreken in termen van jaren. Als we het zwart wit bekijken (en geloof me, ik weet dat het jammer genoeg voor de acute kankers vaker niet dan wel zo is en het je nog heel lang ‘achtervolgt’ en invloed heeft!) en je hebt een acute kanker die je volledig verslaat, was het een loodzware periode in je leven, maar het blijft een periode. In mijn geval is de behandeling op korte termijn minder loodzwaar, maar het is zo verweven in gans m’n leven, niet voor een paar weken of maanden, maar voor jaren of zelfs levenslang. En dat gaat zo enorm doorwegen alsof je bedolven wordt onder kilo’s keien. Niet allemaal tegelijk, maar elke dag komt er een bij. Soms een mastodont, soms een kleintje, maar ze blijven erbij komen. Tot op een moment dat je er niet meer omheen kunt, en dat je volledig ingeklemd geraakt. Momenteel wordt de druk op m’n borstkas steeds groter, ik zou willen goed naar adem kunnen happen, maar in plaats komt er steengruis van de keien naar binnen. Ik zou zo graag een antwoord en oplossing krijgen die werkt als dynamiet, dat is het allerliefste wat ik wil. Een oplossing die alle keien in 1 keer wegblaast, maar mij er wel uiteindelijk goed laat uitkomen. De keien zullen wel z’n sporen nalaten, maar ze zullen weg zijn! En de ervaring en herinnering, zal voor blijvende inzichten zorgen waar ik m’n ganse leven deugd van zal hebben. Ik blijf er op hopen, in geloven, omdat het kan, omdat ik het wil, maar ook omdat het moet, want anders is het niet leefbaar… We blijven zoeken naar oplossingen en daarbij is de relaxatietherapie al eventjes bezig. Van uit m’n opleiding als kiné was me dit al een beetje vertrouwd terrein. Ik ben nog niet lang genoeg bezig om te zeggen of het helpt, maar mede door m’n hoofdpijn de afgelopen weken was het niet evident om te ‘oefenen’. Je probeert gans je lichaam in een ‘ontspannen’ toestand te krijgen, terwijl je hoofd continu aan het bonken is om aandacht, alsof het een klein kindje is dat gans de winkel op stelten zet omdat het iets niet krijgt wat het wil. Negeren is in beide gevallen de beste oplossing, maar niet evident! Ook ben ik bezig met fascia therapie. Dirk Vispoel had me zelf gecontacteerd in de hoop dat het m’n nevenwerkingen wat zou kunnen verlichten. Fascia therapie heeft soms goede resultaten bij zieke personen, chronische pijnen,… Dus ik hoop enorm dat het bij mij ook wat kan helpen! Soms is het enorm vermoeiend weer hoop in iets ‘nieuws’ te steken, maar anderzijds is passief afwachten en de hoop voelen wegsijpelen, nog veel vermoeiender. Hoop doet leven, en leven en genieten is wat ik wil, wat ik probeer en waar ik soms al in slaag! Ik hoop dat ieder van jullie altijd minstens een sprankeltje hoop en liefde in zijn leven mag blijven hebben! Vele groetjes! Lindsey