Hallo iedereen
Ondertussen ben ik al eventjes terug van reis, maar niet zo lang als gedacht. Ik denk dat we iets te krachtig hebben gedacht, dat we wel nog een weekje langer zouden willen blijven. De reis deed ons deugd. Genietend van de natuur, de rust, het goede weer en elkaar! Tijdens m’n eerste minuut van m’n duurloopje daar, hoopte ik wel even dat een reanimatie kit niet veraf zou zijn. Het leek alsof ik even snel als ik vertrokken was, terug op de grond zou liggen. M’n lichaam was duidelijk niet zo happig op het ‘zuurstofgebrek’ op 1800m hoogte. Draaierigheid ten top en het lopen bijna een flop! Maar het tempo werd aangepast en ook m’n lichaam wist zich te herpakken. Zo werden het leuke duurloopjes, al spaarde ik m’n energie vooral om ook een wandeling te kunnen doen. Marmotten werden onze huisdieren, besneeuwde bergen onze muurschilderijen en een rotsblok onze nieuwe zetel. Genieten deed ik er zeker van! Ik was klaar om met ietwat vollere batterijen naar huis te keren, maar daar dacht de autobatterij er duidelijk anders over. Althans, dat was onze eerste reactie toen de auto niet wilde starten. Na enkele mensen tegen te houden, waarvan er enkelen keken alsof ze overvallen werden, bleek dat ook startkabels geen oplossing konden bieden. De verzekering was ondertussen al gebeld, maar als je op hun snelheid moest rekenen, was je auto ondertussen een oldtimer geworden. De auto werd weggesleept naar een garage en na 6 uur buiten wachten kregen wij eindelijk een duidelijke richtlijn van de verzekering en konden we naar ons hotel terug gaan. Uiteindelijk konden we 5 dagen later dan gepland huiswaarts vertrekken. De vele reacties in ons achterhoofd hebbende, dit was geen verlengde vakantie, laat ons duidelijk zijn. 100 telefoons per dag werd regelmaat en ware het niet dat het via de telefoon moest, we hadden er gebarentaal bij gesleurd omdat het leek dat ze bij de verzekering doofstommen als jobstudenten hadden ingeschakeld. Maar het was niets doofstommen, niets jobstudenten, maar wel gans het callcenter aan de lijn. Moest ik zwanger zijn, ik had op slag 20 ideeën bij als mogelijke baby naam. Het Duits à la Jean-Marie Pfaff werd boven gehaald, maar eind goed al goed, wij én de auto bereikten veilig onze thuishaven. De eerste dag leefde ik op adrenaline, de rush om alles geregeld te krijgen. Ook onze ouders werden ingeschakeld. Maar al snel hield m’n lichaam het voor bekeken. Een angine, migraine-aanvallen en ziekte-symptomen tot gevolg. Het was dan wel met een mooier kader rondom me, daar had ik weinig aan. Ik was dan ook heel gelukkig huiswaarts te kunnen gaan! Helaas lijkt m’n lichaam het leuk te vinden nog even aan dat elan verder te doen. Ik moet eerlijk zijn, tijdens de reis dacht ik echt dat de lichte dosisverlaging een effect had. Niet fenomenaal, maar zeker aanwezig. Een domper is een te pietluttelige verwoording, voor wat ik nu voel, beseffende dat het ijdele hoop was. Ik weet niet waarom, maar m’n lichaam bevindt zich precies nog daar boven op de berg, een beetje als onze sputterende auto, terwijl de auto al lang weer beneden staat en verondersteld wordt goed te rijden. Ik hoop dat het de komende periode weer wat zal beteren, eenmaal er wat stress zal afnemen en er weer wat meer orde in m’n hoofd komt en hopelijk kan deze dan behouden blijven, wanneer ik binnenkort nieuws krijg in verband met de match tussen m’n zus en ikzelf voor en eventuele stamceltransplantatie. Jullie zullen het hier binnenkort zeker te lezen krijgen! Groetjes, Lindsey
Comments