Hallo iedereen,
Even tijd voor een update! De Wings for Life run in Ieper heeft me deugd gedaan! Het was eens iets anders, een run, maar dan zonder vaste finishlijn! Op voorhand had ik voor mezelf uitgemaakt dat ik sowieso aan 20 kilometer zou stoppen met lopen. Het tempo maakte me niet uit, gewoon vlot lopen en er van genieten. Ik had natuurlijk niet kunnen weten dat ik op dat moment als eerste vrouw zou lopen, en dat triggerde wel hevig m’n winnaarsmentaliteit. De verleiding was eventjes groot om toch verder te lopen, maar ik wist dat het voor die dag, al mooi was geweest. Soms moet je ook weten wanneer het doorzetten niet verstandig is. Enkel zo komt er hopelijk dan weer een moment waarop het wel kan, mag, lukt! (20 kilometer in 1 uur 20. Ik wist zelf niet dat ik dit op basis van m’n duurlopen van maximum een 12-tal kilometer, zo vlot en al babbelend zou kunnen doen. Al hadden de vele andere lopers, de enthousiaste supporters, de begeleidende fietsers en een metgezel die ik onderweg tegenkwam (en die eigenlijk een perfect tempo voor me liep), daar ook wel veel mee te maken! Die avond lag ik moe, maar zeker voldaan in m’n bed! Het was mooi te zien, tot wat mensen in staat zijn. Mooi te zien, hoeveel we elkaar kunnen steunen. Mooi te zien, hoe er die dag zoveel meer in beweging was gezet, dan enkel onze benen. Mooi te zien hoe ik door deel te nemen met het besef dat alle kleine beetjes helpen om anderen hoop te willen geven, ook zelf weer meer hoop had gekregen! Verder had ik nog een opleidingsweekend voor mijn kinesitherapie. In een overenthousiast en onbezonnen moment in september vorig jaar, leek het me wel een goed idee cursussen bij te volgen, aangezien ik maar weinig uren als kiné kan werken, en momenteel ook geen topsport kan uitvoeren, laat staan veel andere leuke of nuttige invullingen van mijn dag kan doen. Misschien had ik beter nog eens nagedacht, over WAAROM ik die dingen momenteel niet kan zoals ik het zou willen, want zo zat ik afgelopen weekend opnieuw als een draaiende tol naar een projector te kijken, eerder starend, alsof ik opnieuw in het 1e leerjaar zat, en m’n eerste woordje op een bord zag verschijnen. Aanhorend hoe iedereen, bij het afsluiten van dag 1, vertelde wat ze die avond nog zouden doen. Van terrasjes, tot weggaan, tot afspreken met vrienden,… zelf beseffend dat het in m’n bed kruipen zou zijn, nog voor de kippen op stok gaan. Maar, de steenezel in mij, weigert dit nu te onderbreken, en de perfectionist in mij, weigert meestal ook maar 1 moment te moeten missen, waardoor ik er nadien dan de gevolgen van draag. Eigen schuld, dikke bult?! Ergens wel, maar is het wel schuld, vooruit te willen in je leven? En daar aan te willen werken? Alleen jammer dat er bij mij daar altijd zoveel meer bij komt kijken. En dat vooruit gaan, is precies toch blijven stilstaan. Zelfs tot in m’n onbewust. En het confronterende is dat ik me daar deze week bewust van werd. Tijdens een conversatie over iemand, vertelde ik terloops dat hij rond de 30 jaar moest zijn. Waarop ik als antwoord kreeg, een beetje onze leeftijd dus? Ik dacht al lachend, onnozelaar, ik ben helemaal nog niet rond de 30!!! Ondanks dat ik m’n 26e verjaardag nog maar net had gevierd, en het dus eigenlijk fris in m’n geheugen moest zitten. Ondanks dat ik best wel weet dat ik 26 ben, en blij ben dat de jaren wel oplopen, besefte ik op dat moment, dat ik me nog steeds als die 21à 22-jarige Lindsey beschouw. Van voor m’n diagnose. Van voor het moment waarop alles veranderde. Eerlijk, het lachen verging me vrijwel meteen. Ik vond het een heel akelig moment te beseffen dat ik eigenlijk wel heel ard m’n best doe vooruit te komen, er het beste van te maken, nieuwe doelen en dromen te zetten, of reeds bestaande te blijven vol maken, maar dat ik op een of andere manier, er toch niet van los kom. Van het voordien, en het nadien. En van de harde smak in m’n gezicht toen ik besefte dat ik in m’n onbewuste, nog veel te vaak in het voordien vertoef. Ik zou er weer een ellenlange monoloog tussen mezelf én mezelf kunnen van maken, en dat doe ik ook soms, maar eerlijk gezegd, ben ik er echt te moe voor. Ik loop er niet van weg, ik laat het gewoon even met me meelopen. Niet voor me uit, zodat het me niet kan triggeren, maar ook niet achter me aan, zodat ik me er niet door opgejaagd voel. Gewoon even langs me. En dat is goed zo. De tijd komt wel wanneer ik energie heb, om er een dialoog van te maken. Zaterdag 30 mei ben ik alvast aanwezig op Levensloop Koksijde-Oostuinkerke! Dit gaat door op de luchtmachtbasis van Koksijde! Zelf zal ik er van 17u-19u zijn. Eerst bij de vechters zelf in de vechterslounge, nadien in de tent van de Stichting tegen Kanker op het domein. Diegenen die willen zullen er mijn boek kunnen kopen, diegenen die hun boek willen laten signeren, kunnen hun boek meebrengen en dan doe ik dat met veel plezier! Per verkocht boek zal er ook een deel naar Levensloop gaan! Bedankt ook voor de vele fijne reacties rond m’n boek! Hier en daar staan er ook al enkele lezingen gepland en het doet me goed te kunnen meehelpen aan het doorbreken van die clichés, de taboes en het hokjes denken! Het doet me ook goed te vertellen, dat hoe lastig en moeilijk het soms ook is, er altijd oplossingen zijn, en dat we elkaar daar voor nodig hebben! Niemand moet het met me eens zijn, absoluut niet, maar het feit alleen al dat er over nagedacht wordt, maakt ongetwijfeld dingen los! En van daaruit, kan er iets anders en mooiers gevormd worden! Tot binnenkort en liefs, Lindsey