Hallo iedereen
Ondertussen zijn we bijna een maand ver in het nieuwe academiejaar. Een hele aanpassing en enkele drukke weken liggen achter de rug! De lessen zijn nog steeds een grote aanpassing. 2uur les is het maximum dat ik me aan een stuk kan concentreren. Tegen beter weten in heb ik al eens langer geprobeerd, maar naast het feit dat het gewoon niet functioneel meer is omdat de hoofdpijn en vermoeidheid te groot worden, is het gewoon ook niet handig om naar kot te moeten fietsen terwijl je het gevoel hebt je op een bootje in een storm op zee te bevinden. Maar het is moeilijk om nee te zeggen. Je hebt dan wel een statuut functie beperking, maar naast de papiermolen en handtekeningen verzamelen van mijn kant uit, ben ik nog steeds op zoek naar de factoren die het me iets vlotter maken van andere instanties uit. Ik vrees dat het een verloren zoektocht is. Ik verwacht zeker niet dat ze het me gemakkelijker maken of dingen laten wegvallen. Ik heb me al altijd volledig ingezet en doe dat nu ook nog steeds, uiteraard met andere verhoudingen aan energie. Maar soms heb ik het gevoel dat het me zelfs moeilijker gemaakt wordt, en dan begrijp ik nog veel minder hoe onbegripvol of kort door de bocht mensen kunnen reageren. Maar goed, er zijn al een 4-tal lesweken voorbij en ik probeer mijn dwang om continu notities en cursussen bijeen te sprokkelen wat te temperen. De controlefreak in me laat er zich graag op los, maar m’n innerlijke rust is op die momenten zelfs niet meer in mn kleine teen te vinden. Ik probeer dus wat meer los te laten en te vertrouwen dat alles op tijd wel in mn bezit zal zijn, maar het is een zware opdracht voor me om hierin te volharden! Gelukkig zijn er hier en daar wel enkele studenten die me hierbij willen helpen . Op vlak van lopen was m’n laatste lactaattest positief. Er zijn ettelijke seconden van m’n tempos en duurlopen af ten opzichte van de lactaattest van 2 maand geleden, aan dezelfde belasting en hartslag. Een teken dat we verder progressie blijven maken. Ik zit nu ook aan een continue belasting en kan dit bolwerken. Met de studie is het natuurlijk nog meer doseren en kijken wanneer ik best train want m’n rust blijft echt van heel groot belang. Ondertussen heb ik ook van mijn club Olympic Essenbeek Halle te horen gekregen dat ze me blijven steunen komend jaar. Ik ben hen heel dankbaar voor hun vertrouwen, want afgelopen jaar heb ik niet in competitie kunnen treden en hen ook niet kunnen helpen bij de interclub e.d. Het sterkt me dat ze samen met mij blijven geloven in mn topsportdroom! Levensloop Sint-Truiden is ook achter de rug. Het was een intens weekend, met heel wat emoties. Ik mocht er in het hotel Stayen overnachten. Zo kon ik de zaterdag en de zondag aanwezig zijn, want Sint-Truiden is best wel een verplaatsing vanuit Sijsele. Rond 3u waren we er, en rond 4u was al het eerste kippenvelmoment. De vechters (personen die kanker hebben, of overwonnen hebben) mochten de eerste ronde van de Levensloop editie inzetten. Wanneer we terug bij het hoofdpodium kwamen, klapten alle andere lopers, bezoekers,… luid in hun handen. Ik denk dat weinig vechters het droog hebben gehouden, ook ik niet. Ongelofelijk hoeveel kracht en emoties er daar in de lucht hingen! Ik deed er een kort interview, we hoorden het prachtige levensloop lied en daar kwamen mijn tranen terug naar boven. Wat een prachtige tekst die echt omschrijft hoe je je soms kan voelen. Ook Stan van Samang en tal van andere artiesten kwamen levensloop belangloos een hart onder de riem steken. De organisatie heeft er weken, maanden aan gewerkt, maar alles zat prachtig in elkaar! En natuurlijk zou dit niet gelukt zijn zonder alle lopers, vrijwilligers, bezoekers,…Ze waren in groten getale aanwezig ondanks het slechte weer op zaterdag! Voor de vechters was er een receptie en nadien heb ik enkele rondjes mee gelopen met de waternimfen. Daar liepen er heel wat vechters mee en ik heb er veel lieve, sterke mensen leren kennen. Na een uurtje rusten in het hotel was ik om 8u terug aanwezig voor de kaarsenceremonie. Ze hadden me gevraagd een getuigenis te doen. Bij het schrijven van m’n tekst kon ik het niet droog houden, maar ik dacht dat dit wel ging lukken bij het voorlezen. Ik ben ondertussen al een expert geworden in het opstellen van m’n schild rondom me en in het praten over wat ik heb, hoe het voelt,… alsof ik het over iemand anders heb. Ik doe het met de nodige afstand en ik dram de feiten af zonder emoties. Maar daar was het toch even anders. Doordat er zoveel lotgenoten en dierbaren zijn, die weten hoe het is, hoe het voelt, of er toch ergens een idee van hebben, breekt het schild rondom je. Gewoon zo maar, onbewust. Iedereen is er zo lief, zo warmtevol, en al bij m’n eerste zin trilde m’n stem. Ik heb de tekst net afgekregen en bij het omdraaien van de micro kon ik nog net het trapje van het podium af en in snikken uitbarsten. Alsof alle emoties van de afgelopen maanden terug loskwamen. Het was zwaar, maar ook zo mooi! En ik ben dankbaar dat ik dit mocht mee maken en dat ik er bij was! De zondag was er nog de sluitingsceremonie, met opnieuw heel wat symbolische handelingen en gebeurtenissen. Het eindbedrag was fenomenaal hoog, 160 000 euro werd ingezameld voor de stichting tegen kanker. Een mooi bedrag waarmee ze hopelijk veel preventief werk, onderzoek van kankerbehandeling en psychosociale ondersteuning aan kankerpatiënten kunnen verrichten. Ik wil echt graag iedereen bedanken die er aan heeft meegeholpen, die aanwezig was, gelopen heeft, Bedankt aan al die lieve mensen! Ook de Research run, waar er een deel van het inschrijvingsgeld van de teams naar KanActief gaat, is bijna achter de rug. Mooi dat zo’n organisaties er ook goede doelen in willen betrekken. Ik vond het heel fijn dat ik zelf mocht kiezen en hopelijk kunnen we zo KanActief terug een steuntje in de rug geven . Met Svetlana (Bolshakova) heb ik ook aan een programma mee gewerkt. Ik had eerst nee gezegd omdat het fysiek te zwaar was door m’n nevenwerkingen, en ik mn rust nodig heb, zeker met m’n lessen en trainen. Maar de programma makers hadden me gecontacteerd en verzekerd rekening te houden met m’n situatie. Na lang twijfelen had ik dan toch toegezegd, omdat ik mijn ziekte niet m’n leven wil laten domineren. De nevenwerkingen zijn er en vallen niet te negeren, maar ik wil toch graag zoveel mogelijk leven en zo weinig mogelijk beperken tot overleven. Dus ik waagde de gok, met de kans me slecht te voelen nadien. Maar slecht voel ik me sowieso, en dan kon het deze keer maar van iets leuks zijn dacht ik dan! Het programma draaien was eigenlijk echt leuk. Het was best zwaar, maar de crew was ook heel erg vriendelijk en ze hielden echt rekening met me. Het was lachen en plezier maken met Svetlana en ik denk dat het een mooie aflevering zal zijn over vriendschap. We moesten dingen doen die we anders nooit in ons leven zouden doen. En het past mooi in het plaatje van leven in het moment en deze momenten koesteren. Het zal nog een tijdje duren tegen dat het uitgezonden wordt op één, maar ik zal het hier zeker laten weten dan. We maakten er ook kennis met Anthony Kumpen en Louis Talpe. Beiden herkende ik wel van eens op Tv of in de ‘boekskes’, maar veel wist ik er niet van. Op vlak van mijn ziekte is er niet meteen veel nieuws. Binnen een maand volgt er terug een grote controle en zullen we hopelijk te horen krijgen dat de kankerwaarden terug gedaald zijn! En wie weet valt er wel iets uit de bus om ook die nevenwerkingen te kunnen laten inkrimpen! Ik blijf er op hopen! De komende weken is het dus verder balanceren om een evenwicht te vinden tussen studeren en trainen, maar zeker niet te vergeten, ook tijd voor ontspanning, rust en momenten om te koesteren met mn dierbaren! Als slot nog even een oproep doen: Ik ben voor mijn thesis op zoek naar mantelzorgers (personen die zorgen voor iemand, niet vanuit hun beroep, maar vanuit hun relatie met de persoon vb. Familie, vrienden,…) van een persoon met dementie. Deze persoon mag naar een dagverblijf gaan, maar mag niet continu in een bejaardentehuis e.d. verblijven. Ik doe onderzoek naar de belastende factoren voor de mantelzorgers. In mijn thesis is het specifiek gericht op personen met dementie. Ik heb een ganse vragenlijst, en hoe meer mensen deze volledig invullen, hoe beter ik verbanden kan leggen en hoe geslaagder de thesis. Het is belangrijk om de lijst volledig in te vullen, anders kan ik de gegevens niet verwerken! Alvast bedankt! Liefs en tot later Lindsey x