Hallo iedereen,
Hier nog even wat nieuws over de afgelopen weken. Mijn examen was een hele uitdaging om alle leerstof in m’n hoofd te krijgen en toch voldoende rust in te bouwen. Ik had ook veel hoofdpijn, dus het studeren verliep helemaal niet zo vlot. Vorige week kreeg ik gelukkig te horen dat ik er mooi door ben, dus dat is alweer een vak minder waar ik aan moet denken! De inspanningen werden dus beloond! De weken daarna heb ik wel goed moeten recupereren want ik voelde dat m’n vermoeidheid een stuk erger was. Stilletjes aan ben ik hier terug door aan het komen. Momenteel ben ik aan het wachten op de resultaten van m’n beenmergpunctie van een tijdje geleden. De resultaten ervan zijn waarschijnlijk binnen een 2-tal weken bekend. Ik hoop dat ze opnieuw minder kwaadaardige cellen vinden en dat de medicatie z’n werk blijft doen! De punctie zelf deed minder pijn dan de 2e keer, die rare, doffe pijn over gans m’n lichaam wanneer ze het beenmerg eruit zuigen, was minder intens gelukkig! Deze keer deed de plaatselijke verdoving wel een stuk meer pijn. Waarschijnlijk bij het verdoven van het botvlies, voor ze in het bot gaan, wat zenuwstructuurtjes geraakt, maar niets erg! Het was een laatste jaars assistente, die ondertussen 7 jaar doktersopleiding had gedaan, 4 jaar interne geneeskunde en nu in haar laatste van haar 3 jaar specialisatie hematologie zat. Op voorhand zou ik zeggen, no way, assistenten moeten zo’n punctie niet bij mij proberen en zo ver mogelijk met die dikke naald uit m’n buurt blijven. Maar achteraf kan ik zeggen dat ze heel goed haar best deed om alles rustig uit te leggen wanneer ze wat ging doen, en ondanks het feit dat zoiets altijd wel erg pijnlijk blijft, denk ik dat het zo goed mogelijk verlopen is. Alleen nadien was er even een raar moment. Ik wilde rechtkomen na de punctie om zoals altijd meteen naar de auto te gaan en zo snel mogelijk thuis te geraken. Maar ik begon meteen te draaien, halsstarrig als ik soms kan zijn weigerde ik terug te gaan liggen en zei ik dat het wel ging lukken. Ik trok al zwalpend m’n broek aan en propte m’n voeten in m’n schoenen. Ik deed er echt veel langer over dan anders en begon heel ijl in m’n hoofd te worden; Uiteindelijk dan toch maar besloten te gaan liggen. De verdoving was deze keer redelijk veel in m’n bloedvaatjes van m’n botvlies terecht gekomen en zo in m’n lichaam verspreid. Daardoor kreeg ik dat ijl en draaierig gevoel, maar ook een licht ontremd gevoel. Ondanks dat ik pijn had, vond ik alles hilarisch en moest ik met alles lachen. Toen de verpleegster bezorgd vroeg of ze me een rolstoel moesten brengen om naar de auto te gaan, kon ik alleen maar luid lachen. Ook al hoorde ik mezelf ietwat belachelijk giechelen, er viel niet veel aan te doen. Ik heb dan nog een 10-tal minuten na het liggen op de stoel gezeten, tot ik het grondig beu werd en besloot dat mama me wel voldoende ging kunnen ondersteunen om naar de auto te gaan. Gelukkig kon ik regelmatig op haar arm steunen, want het draaien bleef nog wat aanhouden. Het lachen was na een klein half uurtje wel over, toen de pijn stilaan maar zeker naar boven kwam. Nog even in het winkeltje van het ziekenhuis iets lekkers gekocht voor in de auto naar huis, iets dat een gewoonte is geworden als ‘beloning’ na de punctie. Ook al heb ik altijd wel lekkers in huis, het is een soort ritueel om dan toch iets uit te kiezen en dan deels als ‘frustratie’ eten naar binnen te werken dan. Ik was die week ook ziek geworden, verkouden, licht koorts en heb er nu nog de overblijfsels van. Momenteel zijn er natuurlijk veel zieken en ik ben de winter al vrij goed doorgekomen mede dankzij heel wat voedingssupplementen van Aeon, voorgeschreven door de dokters. Maar de ziektekiemen hadden me te pakken en het hoesten en niezen was niet altijd aangenaam in combinatie met de punctie die net gebeurd was. Maar ondertussen is dit al allemaal zo goed als achter de rug en staat er maandag alweer een nieuwe uitdaging voor de deur. Mijn laatste maand halve dagen stage dit jaar in Leuven. Gisteren ben ik terug m’n studentenkamer gaan klaarzetten met mama, dus alles is klaar om maandag te starten. Ik zal op de dienst Geriatrie staan in Gasthuisberg. Ik denk dat het een leerrijke afdeling is, waar je veel kan leren op studievlak, maar ook qua levenservaring. Het zal terug een enorme uitdaging zijn om dit tot een goed eind te brengen, maar hierna zit m’n stage voor dit jaar erop en dat zal ook een hele opluchting zijn! Daarna meer ruimte om wat te rusten, hopelijk wat meer/intensiever te trainen, en ook aan mijn thesis en vakken te werken om mijn universitaire studie revalidatiewetenschappen en kinesitherapie weliswaar over een iets langere periode dan de normale 5 jaar, in de toekomst toch tot een goed einde te kunnen brengen. Op 24 maart staat er ook de jaarlijkse jeugddag van de Vlaams Atletiekliga op het programma. Een aantal maanden geleden nam de VAL contact met me op, of ik het zag zitten om een goed doel te kiezen, waar ik me voor wilde inzetten en waar de opbrengst van de jeugddag zal naartoe gaan. Ik weet zelf nog, als benjamin, pupil,.. was die jeugddag altijd een hoogdag. Met groepjes van 4 vrienden/vriendinnen allerlei proeven afleggen in de indoor hall in Gent, op muziek, met een leuke sfeer,… Een dag om nog eens kennis te maken met allerlei disciplines, om vriendschapsbanden aan te scherpen,.. Heel leuk! Vlaamse Atletiekliga Jeugddag en KanActief info Ik zag het meteen zitten en vond het heel mooi van hen dat ze mij hiermee ook een hart onder de riem wilden steken in m’n strijd tegen m’n ziekte. Ik heb wat nagedacht maar al snel kwam ik door m’n medisch team in contact met Kan Actief voor hematologische aandoeningen. Kan Actief is een programma dat gestart is bij mensen na borstkanker. Waar ze 12 weken, 3 keer per week samen komen in het ziekenhuis, voor fysieke activiteit, voedingsadvies, psychologische ondersteuning,… Doordat de mensen daar zoveel aan hadden en ook fysiek en mentaal sterker van werden, trokken ze de lijn door naar hematologische aandoeningen. Het is vooral voor mensen na chemotherapie en/of beenmergtransplantatie, die meestal erg verzwakt uit zo’n behandeling komen, maar mede dankzij zo een programma’s terug kunnen sterker worden. De ondersteuning van de overheid werd dit jaar sterk terug gedrongen, waardoor het programma dreigde stopgezet te moeten worden. UZ Leuven vond dit zo spijtig en probeert nu zelf aan middelen te komen om dit programma voor de mensen te kunnen verder zetten. De ziektekosten zijn al zo duur bij allerlei behandelingen voor kanker e.d. dat een bijkomende kost voor zo’n revalidatieprogramma te veel zou zijn. Wat de jeugddag ook opbrengt, het zal alvast een steentje kunnen bijdragen aan dit waardevolle initiatief en ik hoop dat veel mensen er deugd van blijven hebben! Op 24 maart zal ik er dus bij zijn en op de foto gaan met de jongere atleetjes. Het zal zeker een mooie dag worden, met hopelijk heel wat jonge atleten die van de partij zijn! Op vlak van lopen is het nog altijd een beetje zoals in m’n vorige post. Ik loop nu een 6-tal keer per week. Door m’n ziek zijn en de punctie, is het afgelopen week wel wat terug geschroefd. Ik heb enkele rustdagen moeten inlassen en voel nu nog altijd de gevolgen van de verkoudheid. Maar binnen enkele dagen zal ik wel terug wat aansterken! De vermoeidheid en hoofdpijn is elke dag van de partij. De ene keer kan ik er al beter mee om gaan dan de andere keer. Maar toch verlang ik naar dagen waarop ik dat allemaal achter me kan laten en geen last meer heb! Ik weet dat ik geduld moet hebben, maar dat is nog steeds niet m’n grootste troef. De spierpijn is een tijdje beter geweest, maar deze week terug een pak erger. Waarschijnlijk dat door ziek te zijn, de nevenwerkingen ook tijdelijk wat uitvergroot worden! Ik hoop dus dat dit snel terug zal beteren. Meestal doe ik nu 4 keer een duurloop en 2 keer wat tempo’s, versnellingen,… Ik zal dit waarschijnlijk nog even zo moeten aanhouden, en voelen wanneer daar iets kan bijkomen of opgedreven worden. Het is moeilijk om het juiste evenwicht te vinden daarin. Zelf wil ik heel graag vooruit en meer doen, maar m’n lichaam wilt dit nog niet echt. M’n karakter zegt vaak om wat te pushen, terwijl m’n omgeving en m’n lichaam vaak het tegendeel verkiest. Maar ik heb er vertrouwen in dat ik wel zal voelen wat kan en niet, wetende dat ik bepaalde grenzen nu jammer genoeg echt moet respecteren en dus weet ik ook niet wanneer en waar ik terug voldoende kracht zal hebben om voldoende te trainen voor topsport. Ik voel echt dat het terug komt, alleen weet ik niet wanneer. En natuurlijk is het nu belangrijk om niet teveel te forceren, zodat ik zeker ook niets kapot maak… De komende jaren wil ik echt terug een fit en gezond lichaam, want dat zal ik nodig hebben om de top te bereiken in de atletiek en om m’n andere levensdoelen waar te maken! Van dag tot dag dus verder bekijken, al is dit heel vaak gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik word er echt soms opstandig en chagrijnig van. Het is moeilijk een weg te vinden tussen dankbaar zijn dat ik kan terugvechten en toch nog bepaalde zaken alweer kan, en dagelijks geconfronteerd worden met wat ik normaal zou kunnen en willen, en nu niet meer kan. Het is een mooie uitdaging voor mezelf om daar een evenwicht in te vinden, maar dat zal me wel lukken! Ik heb ondertussen ook een compex Wireless aangeschaft. Ondanks dat kinesitherapie nu natuurlijk heel belangrijk is, kan ik daar ook niet elke dag naartoe gaan. 1x per week kiné dus, en de andere dagen kan ik met behulp van die compex gebruik maken van relaxerende massage, doorbloeding van de benen, zware benen tegengaan, pijndemping,… Ik hoop, maar geloof er in, dat dit ook z’n steentje zal bijdragen om m’n spierklachten onder controle te krijgen en hopelijk te laten verdwijnen! Het is alvast een heel vernieuwend toestel met heel wat mogelijkheden, ook naar training van de spieren zelf toe. Maar daarvoor zal ik dit nu zeker niet gebruiken. Laat me eerst maar proberen die spieren zo soepel en pijnvrij mogelijk te krijgen! (http://www.compexwireless.com) De komende 4 weken dus m’n stage in Leuven tot een goed einde brengen en blijven m’n duurloopjes en trainingen afwerken. In april ga ik dan normaal met de atletiekfederatie op stage naar Portugal. Ik hoop daar met de zon en de rust m’n trainingen terug een stapje vooruit en naar een hoger niveau te kunnen sturen. Maar intussen tijd zal ik hier zeker nog wel iets posten! Lieve groetjes Lindsey x Foto Topsport Vlaanderen met dank aan Luc Dequick (C)