De voorbije weken waren om het zacht uit te drukken, turbulent. De onderzoeken en doktersvisites wogen door, en tijdens het lopen voelde ik me meermaals een struisvogel met klompen aan.
Ik keek het meest op tegen het functioneel hartonderzoek, waarvoor ik een dagopname in het ziekenhuis had. 5 substanties, waaronder adrenaline en atropine zouden toegediend worden, terwijl ze met 3 katheders en sensoren via m’n lies in m’n hart konden kijken wat de reactie was qua hartslag, ritmestoornis, bloeddruk, en andere mogelijke gevolgen.
Op m’n kamer aangekomen, werd mijn kamergenote op leeftijd, net naar het operatiekwartier gebracht. Toen ik een half uur later (de tijd waarin ik me in m’n operatie schort had weten te hijsen en met een bloot maanlandschap als een speldenkussen een baxter werd aangeprikt en bloed werd afgenomen) de verpleger hoorde zeggen: “die komt niet meer terug” (terwijl hij de spullen van het oude vrouwtje verzamelde), kreeg m’n hart een lichte verzakking nog voor er een druppel atropine werd toegediend. Hij moet m’n vergrootte pupillen en de verborgen boodschap begrepen hebben toen ik zei, oei?! Want hij antwoordde, “ah nee, ze leeft nog, maar ja, die dingen kunnen inderdaad gebeuren”. Ik had wel enkele documenten moeten ondertekenen over de mogelijke complicaties, uitzonderlijke reacties, en of ik een wilsverklaring heb, maar ik was toch niet van plan zo snel het loodje te leggen.
Ik voelde me als een kaalgeplukte kalkoen op een grote ovenschotel doorheen het
ziekenhuis vervoerd worden richting het operatiekwartier, waarna ik tijdens het 2,5 uur durende onderzoek, links-onder allemaal schermen, rechts-onder de reanimatie-kar, rechts-boven de elektroden en af en toe links-boven de dokters, de verplegers, en Murielle zag. De verpleegster die het vaakst een bezoekje kwam brengen. Ondanks dat mijn vermogen tot verbaal communiceren het niveau van een premature baby benadert wanneer ik pijn heb of gestresseerd ben, en ik me beperk tot ja, nee, uhum, wist ze de onderliggende woorden te begrijpen en droogde ze na een dik uur en enkele hevige hartritmestoornissen ook m’n bengelende traan in m’n ooghoek zachtjes af. Ik had het met plezier zelf gedaan, maar m’n armen lagen als een octopus vernesteld met de kabels waar er telkens substanties in m’n bloed werden toegevoegd. Dit was overigens de enige lichamelijke reactie die er tijdens de 2,5 uur op me af te lezen viel. De monitors zorgden voor het leesvoer.
Nadien moest ik als een bevroren mummie nog 4 uur stil blijven liggen, waarbij ik mijn eerst en hopelijk laatste meet-and great met een bedpan heb mogen ervaren. Onsuccesvol. Meer kan ik er niet aan toe voegen. De week daaropvolgend was heftig. Mijn lichaam voelde niet als mijn lichaam, en mijn geest wilde overal zijn en nergens. En al zeker niet in een lichaam dat maar niet leek te kunnen beslissen of het nu een hoge of lage bloeddruk wilde, een normale of lage saturatie, een te hoge of te lage hartslag, maar wél continu ritjes op de draaimolen leek te maken. Op termijn kregen m’n moodswings dezelfde schommelingen en voelde ik me niet alleen een struisvogel met klompen tijdens het lopen, maar dan ook eentje op een fiets met vierkante wielen. Het draaide voor geen meter. En ik had ook quasi geen fut om een meter af te leggen. Het is niet voor niets dat ze zeggen dat je het een week rustig aan moet doen, maar voor mij stond het licht wel op groen om te proberen lopen. Veel meer dan proberen is het ook niet geworden.
Diezelfde vierkante fiets kwam ik tegen tijdens de fietsproef waar ze m’n long-hartreactie monitorden. Als ik van het functioneel hartonderzoek nog figuurlijk knikkende knieën kreeg, kreeg ik het van de fietsproef op de bejaarde hometrainer letterlijk. Al waren het vooral m’n benen die bejaard aanvoelden. Conditioneel ok, maar bleek nog maar eens, de spiermassa van een uithoudingsloper, is niet deze van een coureur. Dit uit zich in de maat van jeansbroeken, maar vooral in het feit dat ik de trappers niet meer rond kreeg, ook al wilde m’n hart best nog wel wat rondjes hoger gaan.
De MRI waarbij ik me een veel te grote worst in een veel te klein sandwich broodje voelde, en de meerdere echo’s en elektrocardiogrammen, worden toegevoegd aan het lijstje onderzoeken, alsook volgende week nog de TILT test. Zo zen mogelijk horizontaal op een tafel liggen, waarna je omhoog gekipt wordt in verticale positie, wachtend tot je flauwvalt. Of niet, als je het 25 minuten volhoudt. Ik kan er niet aan doen dat het beetje voelt als Walibi voor masochisten, ook al doe ik die dingen absoluut niet voor mijn plezier.
Waar ik het wel voor doe, is om een zo volledig mogelijk beeld te krijgen van het probleem.
Om te weten als ik uiteindelijk een beslissing moet maken, ik alle mogelijke gegevens heb die nu geweten zijn. Want net zoals bijvoorbeeld bij kanker, heb je 1000den soorten hartproblemen. En ontelbare mogelijke oorzaken. En dus ook verschillende behandelingen. Het is voor mij een magere troost, maar wel een troost, dat ik oprecht en 100 procent zeker weet dat ik nooit, maar dan ook nooit, zelf bewust iets heb gedaan dat mijn hartproblemen kunnen veroorzaken. Ik heb nooit prestatie bevorderende rommel genomen en experimentjes uitgevoerd met alle gevolgen van dien, nooit met koorts gelopen en altijd de nodige rust en herstel voorzien. Maar m’n hart heeft het de voorbije jaren wel hard te verduren gekregen. Letterlijk en figuurlijk. En jammer genoeg heb ik wel, duidelijk-niet-prestatie-bevorderende- rommel moeten nemen. Ook al was het nodig voor m’n kanker.
Tegenwoordig hoor en lees je vaker berichten van (top)sporters die moeten stoppen, plots overlijden,… en ook al kan dit nooit uitgesloten worden, moeten we wel beseffen dat we niet iedereen en alles over dezelfde kam mogen scheren. Elke situatie is erg. En triestig. Maar we lezen en weten nooit de achterliggende oorzaken. We weten nooit het volledige verhaal. Soms is er een erfgelijke belasting, soms komt het door de omstandigheden, persoonlijkheidskenmerken, soms door een combinatie, maar quasi zelden tot nooit is het enkel de sport op zich. De schadelijke effecten van een sedentaire levensstijl en de toename van het metabool syndroom overstijgen met grote mate bovenstaande problematiek, ook al is het altijd aangewezen eens bij een cardioloog/huisarts op controle te gaan.
Wat wel duidelijk is, is dat mijn hartproblematiek er nu al is. Het is niet potentieel iets wat in
de toekomst kan ontstaan, en nog vermeden kan worden door actie te ondernemen. Het staat nu reeds als een grote olifant in een klein kamertje. En toch heb ik het gevoel dat we de olifant nog niet volledig in beeld hebben gebracht. Iets in me zegt dat we iets over het hoofd zien, en ik hoop dat we dit vinden, want de oplossingen die nu op tafel liggen maken me nog meer kortademig dan mijn lange pauzes in mijn hartslag al doen.
Op 1 dokter na, die de inhoudelijke tact van een opgedroogde framboos had, ben ik enorm dankbaar met de vriendelijkheid, de bereidheid tot communicatie en luisteren, en de opvolging van de dokters, verplegers en het medisch team. Ik weet uit ervaring dat dit niet vanzelfsprekend is, maar wel zo belangrijk! Iedereen heeft een Murielle nodig in bange tijden. In het operatiekwartier, maar nog meer daarbuiten!
Ik heb geen idee wat mijn toekomst brengt, en dus ook niet wat mijn lopen betreft. Toen ik in september 2022 terug op schema begon te trainen na het vreselijkste anderhalf jaar van mijn leven en nog steeds klauterend uit dat dal, had ik mezelf 1 iets beloofd, ik ging er van proberen te genieten, en ik ging deze keer niets of niemand dit proces laten verstoren. Nadat in 2011 mijn kanker mijn wereld heftig door elkaar schudde, en 10 jaar later, wanneer mijn lopen terug op de rails begon te komen, traumatiserende gebeurtenissen in mijn privé sfeer diezelfde wereld helemaal deed ontploffen, hoopte ik met de resterende brokken voor een keer zelf mijn (loop)cirkel rond te maken en deze niet te laten vernietigen. Helaas bewijst mijn verleden dat ik dit nietl zelf in de hand heb.
Toch hoop ik nog steeds dat dit me zal lukken, hoe vervormd de cirkel ondertussen ook is. Maar hoe het ook eindigt, ik weet dat ik mezelf niets te verwijten heb. Dat ik alles heb gedaan om mezelf een kans te geven. Met m’n lopen. In het leven. Door het goede te zien in de mens en in elke situatie. Door er het beste van te proberen maken. Hoe pijnlijk de gevolgen soms ook zijn. Ik kan enkel hopen dat er mensen zullen zijn met lijm, om samen met mij de cirkel indien nodig op een andere manier aan elkaar te lijmen, net als m’n hart.
Liefs,
Lindsey