Hallo iedereen
De controles in Leuven kwamen er weer aan, dus stilaan switchte mijn lichaam onbewust van een verroeste occasie oldtimer, naar een blitse Formule 1 wagen. Alles inwendig wel te verstaan. Eenmaal in het ziekenhuis losgelaten, sloeg de motor weer op hol en was er met mezelf geen blijf te houden. Rationeel denk ik dan, komaan Lindsey, je kunt hier toch niets aan veranderen, 10 tubes bloed afgeven, dagen wachten op de resultaten, en dan gaan bespreken. Zo simpel. Was het maar zo. Want veel sterker dan het rationele, is het fysieke, én het emotionele, én alle mogelijke combinaties daar rond. Geloof me, dat zijn er veel. Het is de periode in de maand, waarop al de vragen weer komen opborrelen, waarop de lijn tussen wanhoop en hoop weer zo akelig dichtbij komt te liggen, maar waarbij anderzijds de hoop ook weer zoveel feller wordt, omdat je gewoon die verlossende woorden wilt horen! Al weet ik soms niet wat voor mij de verlossende woorden zouden zijn. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk wil ik die kanker weg, want dat zou op termijn hopelijk ook beteken: genezen en stoppen met de behandeling. Maar het probleem is: op termijn. Dat zou betekenen nog minstens 2 jaar dezelfde behandeling aanhouden. Geen ‘maar’, geen ‘onderhandelen’, gewoon doen. En dat is niet zo simpel met hoe ik me voel. Dat is niet zo simpel, wetende dat die 2 jaar ook veel langer zouden kunnen worden. Wetende, dat je eigenlijk niets met zekerheid weet. Zelfs niet mocht de kanker eens niet meetbaar zijn. Wat uiteraard toch een feestje zou betekenen, een kleintje dan toch, maar we zouden ervan moeten genieten zolang het kan. Anderzijds, wil ik nu vooral horen: De behandeling zullen we veranderen. Want veranderen, betekent, kans op beteren. En beteren, is nog steeds wat ik wil. Wat ik ook nodig heb. De gedachte houdt me recht, maar de realiteit, mag ook wel beginnen komen! Al kan veranderen ook synoniem staan voor verergeren, en dan slaan m’n hersenen weer helemaal op hol. Dus zoveel mogelijk gedachten verzetten is dan weer aan de orde. Al moet ik ook daar de balans in de gaten houden tussen gebrek aan energie én dwang om toch iets te kunnen doen, als het maar niet piekeren is. Het is een bewogen periode geweest. Eentje van uitersten. Logischerwijs, heeft dit ook z’n impact op hoe ik me voel. Maar dan zonder uitersten. Gewoon 1 constante. : slecht en futloos. Niet zo fijn, maar ik ‘freak’ er toch al minder onder dan vroeger. Ik probeer het te ondergaan, wetende dat een betere periode er wel zit aan te komen. Wetende dat ik het tegelijk zo weinig mogelijk ‘onderga’, want doorgaan wil ik. En dat betekent er ook soms tegenin gaan. Al lukt dit (gelukkig) niet altijd. De make-up wordt dus regelmatig boven gehaald, zeker als er toch nog een interview e.d. gepland staat. Dat misleidt de mensen rondom me maar al te vaak. Kon het m’n lichaam ook maar misleiden. Diegenen die m’n boek reeds hebben gelezen, hebben hopelijk ook de laatste pagina gevonden. Deze waar onder andere enkele van mijn helden opstaan, die ook een blog of website bijhouden. Anke, had daar meer dan terecht, haar plaatsje gekregen. Anke was ook diegene die als eerste ‘externe’ mijn boek mocht ‘previewen’. Schrik dat ik daarvoor had! Want Anke was terminaal, en het laatste wat ik wilde, was mensen kwetsen of voor de borst stoten, ook al is het dan wel de realiteit, mijn realiteit, die ik aan het woord laat. Maar schrik was voor niets nodig! Ze was heel bemoedigend, positief en vastberaden dat dit er moest komen, dat dit de buitenwereld moest bereiken. Eigenlijk was Anke altijd zo. Doorzettend en moedig. Niet dat het niet zwaar was, niet dat neerslachtige dagen er niet bij hoorden, maar wel dat hoop en moed het altijd wonnen. We werden heel close, dachten zo vaak hetzelfde, spraken met elkaar zonder woorden en konden elkaar sussen met even weinig woorden. Ik heb ongelooflijk veel van haar mogen bijleren! Helaas is Anke nu niet alleen een van m’n helden, maar mogelijks ook één van mijn ‘helpers’ hierboven. Je weet dat dit eraan kan komen, maar je er op voorbereiden, kan je nooit. Toch zou ik de momenten en contacten met haar, voor geen geld ter wereld willen missen hebben, Anke zit in m’n hart voor altijd! Maar het verdriet vroeg veel van m’n lichaam, in een periode waarin ik eigenlijk al heel wat extra nodig had rond de publicatie van mijn boek. Gelukkig heb ik mijn dierbaren en ook heel wat mooie mensen rondom me die me hierin goed hebben ondersteund, en dit trouwens nog steeds doen! De vele leuke en positieve reacties van mensen die m’n boek lezen, horen daar zeker bij! Niet dat het altijd rooskleurige verhalen zijn, en dat hoeft ook niet! Ik weet dat het emotioneel een zwaar boek is, maar het is juist sterk en goed die emoties ook toe te laten en vrij te laten. Het leven is geen aaneenschakeling van happy momenten! Maar door de zware periodes, leren we ook van de happy periodes genieten, leren we ze te koesteren, leert het ons stil te staan bij alle mogelijke varianten op wat is of kan zijn. Ik heb het niet geschreven omdat je niet zou sakkeren omdat je vandaag toch wel alle rode lichten hebt in het verkeer, of in een grote plas water bent gestapt, geloof me, ook ik kan hierop nog wel eens sakkeren. Maar wel omdat je dit zou relativeren. En op termijn misschien gewoon nog een keertje extra in de plas zou stappen. Je kleren waren immers toch al vuil, kan je er maar van genieten ook. Dit vergt een leerproces waar ook ik nog elke dag verder aan werk. Ik hoor heel wat verhalen van andere mensen én het sterkt me te weten, ik ben niet alleen, ik denk daar niet alleen over, er zijn er nog veel die hetzelfde ervaren. Anderzijds is het ook triest, op één of andere manier. Ik zou soms toch liever alleen zijn. Het zou m’n eenzaamheid vergroten, maar anderen zouden die dingen niet moeten ervaren. Tegelijk hoop ik dat alle kleine beetjes helpen, en dat veranderingen en oplossingen op komst zijn! Ik ben ook dankbaar en blij voor alle mensen die gekomen zijn tijdens de signeersessie in de Standaard Boekhandel in Brugge. Zoveel mensen die te bewonderen zijn, voor zoveel verschillende redenen! Het is nu dus wachten op de kankerresultaten én misschien nog meer dan dat, wachten op iets meer energie en minder pijnsignalen. Maar daarvoor zal ik toch wat zaken uit m’n agenda moeten schrappen en terug meer rust inlassen, al krijg ik soms de kriebels alleen al van het woord : rusten. Want dit betekent meestal juist nog meer pijnsignalen, toch zeker in eerste instantie. Ah, soms moeten we het gewoon even over ons laten waaien, én momenteel is er wind genoeg, dus dit zal wel geen probleem zijn! Liefs en tot binnenkort! Lindsey