Miguel,
6 jaar geleden deden we samen een dubbelinterview. We hadden nog nooit van elkaar gehoord en zonder onze ziektes, had dit hoogstwaarschijnlijk zo gebleven. Beiden uit West-Vlaanderen. Beiden topsport. Beiden leukemie. De ziekte hadden we gemeenschappelijk, en toch weer niet. Want jij acuut. Ik chronisch. Je was net de eerste keer in remissie. Ik was reeds 5 jaar ziek en nog steeds niet in remissie. Jij sprak van je comeback op het veld, ik droomde er stilletjes van. Ooit. En hoe verschillend we ook waren, we wensten elkaar oprecht het beste. Want hoe uiteenlopend ons verhaal ook verliep, er waren ook veel raakvlakken, en zonder woorden wisten we wat dit allemaal met zich meebracht.
Helaas werd het voor jou vrij snel een andere comeback. In plaats van op het veld de ballen tegen te houden, vuurde de kanker de ene harde trap na de andere richting doel. Terwijl ik met mijn chronische vorm letterlijk en figuurlijk marathons bleef afhaspelen in m’n behandeling en het leven, kreeg je harde kanonskogels op je afgevuurd. Soms was het half-time, soms viel de tegenstander geblesseerd uit, soms scoorde je met het team, maar helaas, op leukemie-vlak, kwamen er steeds nieuwe speelminuten bij en bleef ook jouw strijd duren.
Je was een doelman, geleerd en gekneed om je te smijten voor de bal. Om te vallen, neer te smakken, maar altijd snel weer op te staan. Je was getraind om de tegenstander niet te laten winnen. Voetbal leerde je om niet te wanhopen wanneer je achterstond. Zelfs niet als het uitzichtloos leek! Want je wist dat je team sterk was! De spits, was ongetwijfeld je medisch team. Zowel bij Cercle Brugge, als in het ziekenhuis. Zelf aanvallen op de ziekte. Zelf scoren. Maken dat de bal niet jouw richting uit kon komen. Maar jij en ik weten, net zoals vele anderen helaas, hoe venijnig de ziekte kan zijn. Dus de bal geraakte telkens weer tot het middenveld. Waar een stevige kern van middenvelders stond te wachten. Middenvelders, die gewoon zijn om veel te lopen. De ene keer in de verdediging, de andere keer in de aanval. Je vrienden, kennissen, en misschien zelfs ook onbekenden. Als keeper kon je ze ook aansturen. Op termijn dan toch. Durven vragen waar ze mee konden jouw levensdoel helpen verdedigen. Maar de bal was zo krachtig, dat zelfs een bomvol middenveld, de bal nog tot voor de goal bracht. Je had oeverloos vertrouwen in je verdedigers. Je dierbaren. Je dichtste vrienden en familie. En terecht. Heel wat ballen, vingen zij voor jou op! En telkens bleef jij rechtop staan voor de goal. Niet dat het altijd gemakkelijk was. Niet dat je geen schrik voelde. Maar één blik op je spits en op het veld, maakte je duidelijk dat het waard was om te blijven proberen. Vallen, opstaan, verdedigen en strijden. Tot slot waren er de tribunes, vol supporters. We wisten allebei hoeveel energie oprechte steun kan geven. Dus wanneer iedereen op het veld uitgeput werd, sleurden ook zij de ganse ploeg erdoor om vol nieuwe energie een nieuwe poging te doen om de match te doen keren.
Maar helaas zat de match er bijna op. Een zenuwslopende, uitputtende spanning moet het geweest zijn voor jou en je dierbaren. Soms stond je voor, soms kwam je achter, en met momenten was er gelijkspel. Maar de penalty fase was bikkelhard. En toch bleef jij als doelman staan. Altijd. Je wist zelfs enkele penalty’s te stoppen. Hoe snel ze ook op je afkwamen.
Ik denk dat iedereen wilde de goal vullen, inclusief mezelf, zodat de bal toch maar niet naar binnen kon. Zodat de eindstand geen verlies zou zijn. En op vlak van verbondenheid en samenhorigheid. Op vlak van doorzetten. Op vlak van levenslust en er altijd voor elkaar zijn, hebben jullie altijd gewonnen en zullen jullie altijd gewonnen hebben. Maar helaas werd het gaandeweg lichamelijk een ongelijke strijd. Als doelman kan je geen kanonskogels blijven opvangen, én er heelhuids uitkomen. Niemand trouwens. Helaas gebeurt dit nog veel te vaak in het leven, wat de kanonskogel dan ook mag zijn.
Ik wou dat er een ander dubbelinterview had kunnen komen tussen ons. Eentje waar de hardnekkige kanker-bal murw geslagen in je keepershandschoenen zou liggen. Maar het is niet zo. En dat spijt me zo.
Ik vind het vreselijk voor jou en je dierbaren. Daar heb ik geen woorden voor. Al weet ik wel dat jouw levenslust, jouw wilskracht om welke tegenstander ook, recht in de ogen te kijken en er nooit van weg te lopen, altijd zal verder leven in je team, op het veld, en in vele tribunes!
Ik hoop dat je Hierboven een van de mooiste zitjes mag hebben! Niet langer als doelman op het veld, maar als supporter voor de verdere levensmatch van je geliefden! En je weet als geen ander, hoe belangrijk die support is! Dus laat hen maar veel van je horen!
Liefs,
Lindsey