Beste bezoekers
De afgelopen weken heb ik voornamelijk in m’n zetel of bed doorgebracht. De vermoeidheid is nog steeds enorm aanwezig en dat is niet altijd even gemakkelijk om mee om te gaan. Ik zie er niet ziek of slecht uit (gelukkig;)) , ik voel me gelukkig ook niet echt ziek, ik ben gewoon heel moe. Niet zo evident om mee om te gaan als topsporter en 22-jarige, moe zijn van amper iets te doen. Maar aan de andere kant, ik voel niet dat ik iets doe, maar mijn lichaam is wel constant aan het vechten met de medicatie, om m’n ziekte te verslaan. Dat is een proces dat nu duidelijk veel energie vraagt. De medicatie blijft z’n werk doen, en dan moet ik die nevenwerkingen er bijnemen… Ik ben ervan overtuigd dat deze zullen beteren en afnemen en hopelijk helemaal verdwijnen! We weten alleen niet wanneer. Mijn hoofdpijn is constant aanwezig, maar de intensiteit is iets afgenomen. Als ik me teveel inspan of concentreer, dan komt het wel hevig op. Ik moet dus leren luisteren naar de signalen van mijn lichaam. Als topsporter bijt je daar doorheen en dat zal ik in de toekomst ook blijven doen, maar nu moet ik toch proberen om de signalen goed aan te voelen en niet over m’n grens te gaan. De misselijkheid is even geleden fel opgekomen, maar is nu opnieuw een stuk beter, en dat maakt m’n dagen wel al een stuk comfortabeler. Voor de kortademigheid heb ik op dit moment een puffer en dat helpt me heel wat vooruit. Zo proberen we voor alles een oplossing te zoeken, tijdelijk, tot mijn lichaam de medicatie gewend is, en de nevenwerkingen verdwijnen. Gelukkig heb ik een goed team rondom me, die me bijstaan met raad en daad! Er zijn heel wat mensen die me echt willen helpen en zoeken naar antwoorden op m’n vele vragen. Er zijn geen eenduidige antwoorden, maar proberen is al heel wat! Ik heb veel liefde en steun van al m’n dierbaren en ook van mensen die ik totaal niet verwachtte. Dit geeft me veel kracht! En de moeilijke momenten, die er uiteraard ook zijn, die horen bij dit proces… Het zou misschien zelfs niet goed zijn om deze over te slaan, al zal ik dat achteraf waarschijnlijk maar volmondig bevestigen! Mijn loopschema is wat aangepast en is onder controle door heel wat mensen van m’n medisch team. Inspanningsfysioloog Jan Olbrecht, kinesitherapeut Maarten Thysen en mijn sportdokter Vincent Vanbelle staan nauw in contact met elkaar en mijn trainer Dirk, om samen te kijken wat m’n lichaam nu nodig heeft om in de toekomst terug stevig te kunnen trainen en m’n doelen waar te maken, en tegelijk om te zorgen dat ik nu niet over m’n grens ga. Ik bouw nu soms een rustdag in, zodat m’n lichaam de tijd krijgt om van de mechanische impact van het lopen te bekomen, iets wat nu wat meer tijd nodig heeft dan in een gezond lichaam. Deze week ging ik ook naar Professor Peers in Leuven, hoofd revalidatie-arts en sportgeneeskunde. Hij staat ook in contact met de hematologen in UZ Leuven om samen m’n medisch dossier door te nemen en te overleggen. We kunnen nu ook kijken of er kwaaltjes zijn waar ik nu kan aan werken, om in de toekomst sterker te staan. Verder heb ik dan nog mijn sportdokter Kris Peeters die mijn behandeling verder opvolgt, mijn kinesist thuis waar ik wekelijks naartoe ga,… dus ik ben goed omringd! Normaal moest ik nu bezig zijn met mijn stage kinesitherapie. Deze is uitgesteld omdat het fysiek onmogelijk is om nu patiënten te behandelen. We zullen zien wanneer het me lukt, maar die stage zal ik sowieso volbrengen! Gelukkig zijn ze aan de Katholieke Universiteit Leuven heel begripvol en kijken we samen naar de beste manier om ook in dat doel te slagen en verder m’n diploma revalidatiewetenschappen en kinesitherapie te behalen! Ik studeer dus zeker verder dit jaar, maar zal in het begin moeten beroep doen op medestudenten om notities, cursussen,… bij te houden want naar de lessen gaan, zal niet altijd mogelijk zijn. Ook mijn thesis onderwerp moet beslist worden, dus heel wat zaken waar ik nu extra mee in m’n hoofd zit! Niemand weet exact wanneer, maar ik kom hier sterker uit! Ondertussen kan ik alvast mijn geduld oefenen! Iets wat met vallen en opstaan gebeurt. Volgende week ga ik terug naar UZ leuven om de professor Hematologie te zien, dan zal ik te horen krijgen of de medicatie verder aanslaat en mijn lichaam verder goed op de medicatie reageert, laat ons hopen! Bedankt voor alle steun! En iedereen die zelf nu door een moeilijke periode gaat, wil ik een zinnetje meegeven dat iemand me op een kaartje heeft gestuurd: Als je naar de zon kijkt, vallen alle schaduwen achter je! Liefs, Lindsey
Comments