De natuur zit vol symboliek als het op het leven aankomt. Wanneer ik in de bergen ben, besef ik dat keer op keer. Vaak wordt het leven beschreven als een zware beklimming, waarbij het uitzicht aan de top alles waard zal zijn. Maar zo zit het leven helemaal niet in elkaar. En misschien maar goed ook.
Het leven is een aaneenschakeling van klimmen, dalen, bekomen in de vallei, opnieuw klimmen, opnieuw dalen, en uiteindelijk hopelijk genieten in de vallei. Je zou je kunnen afvragen waar het klimmen voor nodig is. De vallei kan echt mooi zijn. Rustig. Vredig. Meestal een woeste rivier die de vallei doorkruist, maar over het algemeen best goed! Geen zware beklimmingen, geen gevaarlijke afdalingen, en af en toe een brug bouwen over de rivier. Op zich niets mis mee, al mis je dan uiteraard al het moois dat buiten en hoger dan de vallei ligt.
Dus dan beginnen we maar te klimmen. De ene berg al hoger dan de andere. De ene beklimming gevaarlijker of meer uitdagend dan de andere. Sommigen bouwen de hoogtes op, anderen willen meteen voor de hoogste gaan. Maar welke keuze ook, elke beklimming op zich, brengt risico’s met zich mee. Sommigen besluiten alleen te klimmen, denken niemand nodig te hebben, willen de top alleen bereiken. De meesten ervan beseffen pas, eenmaal ze in de problemen zijn, er ook niemand is om te helpen. Niemand die hen kan voorzien van warmte en voeding.
Anderen beslissen in groep te klimmen, waarbij ze gaandeweg voelen of alle leden van de groep wel aan hetzelfde touw trekken. Letterlijk en figuurlijk. Wil er iemand teveel het voortouw nemen, of haakt er iemand af waardoor de groep te dun wordt en het touw te lang. Of besluit er iemand net voor de top de groep achter te laten en er alleen voor te gaan. Misschien heb je zelf liever iemand niet meer tot je groep. Is dit de berg die voor jou is weg gelegd? Of stort je halfweg, zonder waarschuwing, de dieperik in? Zijn je metgezellen helpers? Of geven ze je een duwtje neerwaarts, wanneer het van pas komt. Lijkt de berg mooi en uitzonderlijk? Maar blijkt het eenmaal boven een holle, kale, winderige vlakte?
Hoe dan ook, veel mensen bereiken een top. Niet de top, maar een van de vele toppen in het leven. Je zou kunnen denken, ik laat het bij 1 top. Ik heb het bereikt. Ik zit hier goed, hoog vanboven, zicht op al het moois. Maar ook dat gevoel van geluk en voldoening is helaas vaak maar kortstondig. Alles went. En al snel lijkt het niet meer mooi of goed genoeg. Dus tenzij je tijdens het genieten van het moois, ook aan het bouwen bent geslagen voor een onderdak en veilig onderkomen wanneer de weersomstandigheden zouden veranderen, wat nu eenmaal altijd gebeurt in de natuur, heb je een groot probleem wanneer het weer omslaat. Zeker als je ondertussen alleen bent op die top. Want of je het nu wilt of niet, bovenaan, op de top, heb je vaak de mooiste en krachtigste zon, maar ook de hevigste rukwinden, en felste storm. Daarboven blijven, zonder af en toe in de vallei te bekomen en tot rust te komen, kan niet blijven duren. Het leven zou maar kort zijn. En vaak ook heel alleen.
Maar om te bekomen in de vallei, om je in de vallei voor te bereiden op een volgende klim of te besluiten dat je wel voldoende bergtoppen hebt beklommen voor dit leven, moet je eerst de afdaling aangaan. En afdalingen, zijn vaak nog moeilijker dan de beklimming.
Ofwel keren mensen te vroeg terug van de top. Ze hebben niet lang genoeg durven genieten daarboven, zijn nog vermoeid en uitgeput. Maar vaak hebben ze ook te lang op de top doorgebracht. Hoogteziek. Of niet doorhebbend dat de donkere wolken hen helemaal omringd hebben. Niet doorhebben dat iedereen al lang is afgedaald. Op het eerste zicht is dat ook niet erg, maar wanneer barre omstandigheden opkomen en je beschutting nodig hebt om te overleven, red je het niet alleen.
Tijdens een beklimming of afdaling kom je ongetwijfeld mensen tegen. Soms veel, soms weinig. Of je er nu voor kiest alleen te klimmen of in groep. Maar ieder op zich is bezig aan zijn/haar eigen traject. Sommigen doen een huttentocht, anderen doen een eenmalige uitstap, nog anderen hebben ervoor gekozen de lift te nemen, en weer anderen willen telkens hoger en verder. Vaak ongewild zullen sommigen ook jouw traject in gevaar brengen. Ze overtuigen je mee langer op de top te blijven, waardoor je samen in woelige omstandigheden naar beneden moet. Ze beklimmen de berg en laten rotsblokken slieren in hun halsstarrige poging boven te geraken, er niet bij stil staan dat ze zo voor jou een lawine kunnen creëren waar je zelf aan ten onder gaat. Nog anderen zullen zo in het rond draaien op de top, dat ze niet doorhebben dat ze anderen de dieperik induwen. En soms zal je samen aan het afdalen zijn, maar zal jij of iemand anders, je in zijn/haar angst en onzekerheid, mee laten slieren. Diep in de ravijn.
Maar uit elke beklimming, en nog meer uit elke afdaling, zal en kan je leren. Het zal je de top
leren appreciëren, maar ook de weg er naartoe. Het zal je nog meer de vallei weten te appreciëren. Om te bekomen van de afdaling, met trots te zien waar je vandaan komt, maar tegelijk de waarde van de vallei te koesteren.
In de bergen kan het soms heel raar zijn. Je kan in de vallei zitten, middenin regen en wolken, terwijl het aan de top zonnestralen zijn! Was ik maar vanboven, denk je dan. Je kan evengoed bovenaan aan het vechten zijn voor je leven, terwijl ze beneden op een strandstoel met een cocktail in de hand aan het kuieren zijn. Had ik maar beneden gebleven, is dan ongetwijfeld je conclusie. Om nog niet te spreken van de afdaling of beklimming waar je in die omstandigheden mee bezig bent. Het passeren van het wolkendek, plots dichte mist, geen meter zicht voor- of achterwaarts. Niet meer weten welke weg je aan het gaan bent, laat staan of het wel de goede is. Blijven stilstaan lijkt dan soms de enige goeie optie, maar dat levert je ook niets op, behalve in barre omstandigheden sterven op de berg. Waar je je ook bevindt in de natuur, het zal altijd in golven passeren. Soms zal je het gevoel hebben op de juiste moment op de juiste plaats te zijn. En soms zal het lijken, alsof je helemaal verkeerd zit, niet meer weten waartoe, waaraan.
Het leven is ups en downs, en het maken van beslissingen hoort daar continu bij. Soms blijken het de juiste, en soms blijken het minder goede. Meestal merk je het ook maar achteraf, maar dat is helemaal ok! Het is helemaal ok als je achteraf denkt, neen. Die berg was het zicht niet waard. Of neen. Genoeg geklommen voor dit leven. Of, dit was fantastisch, dit doen we nog een keer!
Op het eind van de rit, hebben we allemaal oneindig veel geklommen en oneindig veel afdalingen gemaakt. Uit elke etappe, zal je geleerd hebben, en je zult kompanen ontmoeten voor het leven, of voor even. Sommigen zullen om de foute reden met je mee klimmen. Sommigen willen zelf helemaal niet klimmen, maar hangen zich aan je vast, om eenmaal bij de top los te breken en bij de afdaling iedereen in gevaar te brengen en mee te sleuren. Je zult misschien ook beslissen om enkele etappes alleen te doen of met andere kompanen af te leggen, maar misschien terug komen op deze keuze en terug grijpen naar je trouwste gezellen. Diegene die je mee omhoog duwden, en je lieten als eerste de top te bereiken. Diegene die het mee in de gaten hielden, wanneer het tijd was om even af te dalen. En diegene die tijdens de afdaling voor je liepen, om je te beschermen voor een val. Diegene die je soms lieten worstelen, weliswaar waar het veilig was, enkel maar om je te leren dat je het zelf zou kunnen, mocht het ooit nodig zijn.
Maar hoe het traject er ook uit ziet, op het eind van de rit, vroeg of laat, hoop ik dat iedereen kan genieten in de vallei. Sommigen zullen wonden moeten likken, anderen zullen al veel eerder besloten hebben om het bij de woelige rivier te houden. Dit heeft al uitdagingen genoeg op zich! In de vallei, genieten van de bergtoppen rondom je. Niet panikeren wanneer het mistig wordt, wetende dat het terug optrekt. Niet langer streven voor de toppen, want je hebt ze reeds bereikt. Niet langer ijveren voor een hogere top, aangezien je de gevaren van de beklimming, afdaling en het doorbrengen bovenaan, reeds ten volle hebt beleefd. Maar berusten in de strandstoel, met je cocktail en je trouwste metgezellen naast je. Beseffende dat na alle types beklimmingen, met welke kompanen ook, of hoe eenzaam ook, er niets op kan, tegen je trouwe sherpa’s, diegene die je door en door kennen, die je leven aan je zouden geven, en waar je samen op kunt bouwen en vertrouwen! Genieten van al het moois in de natuur en het leven, en van alle pracht en rust dat de vallei altijd zal hebben!
Aan iedereen die momenteel het gevoel heeft in het diepste puntje van de vallei te zitten. Aan iedereen die er een moeilijke beklimming, of steile abrupte afdaling heeft opzitten. Ik hoop dat jullie in de vallei, na het likken van de wonden en het herstellen van de breuken, terug de schoonheid van de natuur kunnen zien. Terug vertrouwen kunnen krijgen in het geheel. Doorheen alle pijn, toch de hoop en het geloof mogen voelen. Dat elke beklimming en etappe betekenisvol is. Dat jullie de kracht mogen krijgen, om andere beklimmingen aan te gaan. Ook al zit je misschien nog volop onder de pleisters en in het gips. Maar wonden helen en breuken herstellen. Het is ook de natuur, dat dit sterker wordt dan voorheen. In de vallei zit je dichter bij de bron. De bron van de betekenis van het leven en het zijn. Het vertrouwen, dat wat voorbestemd is, z’n weg zal vinden. Dat je kompanen kunt kwijtspelen in de mist, maar terugvinden bij de opklaring. Geloof in het goede van de mens, en het goede in het leven. Geloof, dat er altijd veel obstakels onderweg zullen zijn, maar je sterk genoeg bent er over te klauteren. Of kompanen te hebben die je erover tillen. Geloof dat er na duisternis, altijd licht is. Dat er na mist altijd opklaring komt. Dat je kunt verdwalen van je pad, maar uiteindelijk altijd de weg terug kunt zoeken en vinden. Dat je de kracht in en het goede in jezelf mag voelen en uitvoeren. Dat je soms beseft op de verkeerde berg te staan, maar altijd hulp kunt inroepen, zodat je de afdaling nooit alleen zult moeten doen, om erna de juiste berg te vinden. En de overtuiging, dat je met mooie mensen en Zielen zal eindigen, in de vallei. In de strandstoel. En met een welverdiend drankje!
Liefs,
Lindsey