When the light goes out, you realize that nothing shines brighter than the light from within. You only need to find the switch.
De laatste 10 jaar voelden vaak aan als een enorme duisternis. Een enorme duisternis, maar met altijd net voldoende sterren aan de hemel, om mijn pad te blijven verlichten. Om mijn pad te blijven zichtbaar maken. Lichtpuntjes van mensen die me op mijn weg kracht, steun en heel veel liefde geven. En daar ben ik oneindig dankbaar voor. Maar het pad blijft vaak duister. Onzekere stappen worden gezet, toch, altijd voorwaarts, verder op m’n levenspad.
Soms lijkt er een lichtpuntje zo sterk, dat het bijna daglicht evenaart. Een gevoel van verademing en hoop, die ervoor zorgen dat ik terug grotere stappen durf zetten nu het pad duidelijker voor me ligt. Nog steeds voorzichtig, maar toch daadkrachtiger. Nog steeds overleven, maar met de hoop meer en meer te leven. Maar als ik ondertussen iets heb geleerd in dit leven, is dat niets zeker is. En dat ook sterke lichtpunten plots kunnen doven. Zonder waarschuwing, zonder uitleg, heel abrupt en hard, en met heel veel duisternis als gevolg. Hoe hard ik ook naar een schakelaar zocht, omdat echt licht oneindig is en nooit echt dooft, omdat er altijd oplossingen zijn in het leven, het bleef sinds mei pik pik zwart. Nog steeds.
Wanneer je van een meer heldere ruimte naar een donkere gaat, zie je in eerste instantie niets. Je ogen moeten terug wennen aan de duisternis. Een gevoel van angst komt over je heen. Je weet dat je er wel aan zult wennen. Je weet dat er wel altijd een lichtbron, hoe ver weg ook, je duisternis zal verlichten, maar toch is de angst er. Je weet, dat je altijd de kamer kunt verlaten, of het licht terug kunt aansteken.
Maar wanneer het niet over een kamer gaat, maar over jezelf als persoon. Wanneer het voelt alsof al het licht met 1 switch is uitgedaan, en de duisternis compleet over je valt, dan is er geen andere kamer waar je even naartoe kunt. Dan is er alleen de overheersende, en enorm felle, angst. De andere lichtpuntjes zijn er wel nog op dat moment, maar je ziel en zijn kunnen maar niet wennen aan het wegvallen van het sterkste lichtpunt, waardoor het akelig zwart blijft. Geen uitweg te bedenken, geen uitweg te zien, en plots lijkt zelf de dood niet meer akelig, want het kan niet zwarter zijn dan waar je je nu in bevindt.
Angstaanvallen. Het voelt alsof je hart eruit gerukt wordt. En je keel dicht gesnoerd. Geen adem. Geen hartslag. Geen licht. Het is griezelig ook, hoeveel duisternis er naar boven komt, wanneer je omsloten bent door duisternis. Duisternis, verblind door ander licht. Duisternis, die zich in het licht telkens wist en weet te camoufleren door reflectie en projectie. Maar die helaas altijd in zekere mate aanwezig was en is.
Je hoopt op een zonsopgang, op de dag die de nacht zal afwisselen. Zodat je lichtbron terug krachtig kan schijnen. Je hoopt zelfs op de maan, indien het de zon niet kan zijn. Het is dan wel een weerspiegeling van het licht, afgebleekt, minder krachtig, maar het zou tenminste niet de beangstigende duisternis zijn.
Door het wegvallen van m’n zichtbaarheid, bleef ik nog een tijdje het pad bewandelen dat ik voor ogen had. Het leek me de beste optie, om niet helemaal off-road te verdwalen en te vluchten. Alles beter dan blijven stilstaan en opgeslorpt worden door het obscure waar ik me in bevond. Maar elk stapje kostte onnoemelijk veel kracht, en m’n zijn geraakte maar niet gewend aan de nieuwe situatie. Helemaal leeg, en omsloten door duisternis, sta ik nu op een nieuwe splitsing op m’n levenspad. De weg niet langer uitgestippeld, niet langer zichtbaar. Niet wetende of het een T-splitsing of een rechte baan is. Maar momenteel voelt het alsof het een rondpunt is, waar ik cirkeltjes op blijf draaien, tot er terug wat licht komt, om de bestemming van de verschillende afslagen te zien. Om te voelen, welke afslag voor mij is weg gelegd.
Ik zal er altijd in blijven geloven dat mensen voor elkaar hele belangrijke lichtpuntjes kunnen zijn en zijn. Dat dit een van de mooiste verwezenlijkingen in ons leven is, betekenis geven, zinvol zijn, voor onszelf en anderen. Elkaar oprecht steunen doorheen ups&downs, onvoorwaardelijk graag zien, en altijd bij elkaar terecht kunnen. Ik zal er ook altijd in blijven geloven dat wij elke keer opnieuw voor het licht kunnen kiezen! Een bewuste keuze. Niet altijd de gemakkelijkste of meest populaire, maar wel de mooiste en meest waardevolle voor onszelf, de anderen, en de wereld. Maar ondertussen doe ik er wel alles aan, om het lichtpunt in mezelf te vinden. Om de schakelaar te vinden die oneindig aan blijft staan. Om te voorkomen, dat de duisternis me ooit nog zo kan overvallen. En wie weet, om de duisternis ooit compleet te kunnen overwinnen.
Ik wens jullie allemaal sterke, blijvende lichtpuntjes in het leven! En vooral, dat jullie jullie eigen lichtpunt mogen voelen en zijn! Altijd!
Σχόλια