Ik had gehoopt hier ‘wilde’ verhalen te kunnen vertellen over de afgelopen 4 weken. 4 weken sinds ik niet meer werk als kiné. Wild vanuit het perspectief van een kreupele bejaarde, maar toch, de gedachte om even de ‘vrijgekomen’ energie te kunnen steken in wat ik wilde, wanneer ik wilde, leek me wel eens fijn. Alhoewel wat ik wilde, wanneer ik wilde, sowieso al in een dwangbuis verwrongen zit! Maar goed, we weten ondertussen wel al langer dan vandaag dat het niet altijd loopt zoals je het je al honderden keren hebt ingebeeld, zo vaak, tot je het echt gaat geloven ook. Eerst hoopte ik nog dat de toegenomen vermoeidheid een weerbots was. Dat de keelpijn een tegenreactie was en dat het gewoon wat de periode van het jaar was om boven de WC pot te bengelen. Of erop. Maar toen de vermoeidheid begon op te stapelen als het vuil op een vuilnisbelt, toen mijn keel verdacht veel op een vliegenzwammen plaag begon te gelijken en toen de WC pot m’n 2e thuis begon te worden, ging ik met veel tegenzin toch naar de dokter. Aan m’n 11 jaar had ik al eens klierkoorts gehad… Hoewel er in de medische wereld wat onenigheid over is of je al dan niet een opstoot van klierkoorts kan krijgen, feit is dat mijn waarden terug fel verhoogd staan en het virus opnieuw lustig rond swingt in m’n lichaam. In plaats van leuke dingen doen, werd het dus vooral niets doen. En ik moet nu inderdaad minder plannen, niet omdat ik meer energie heb om even ‘hoe-komt-het-uit’ m’n ingevingen te volgen, maar omdat de planning gewoon leeg staat. Het schrijven van een nieuwe blog heeft wat op zich laten wachten, net omdat ik gewoon pissig word, van dit pissige nieuws. En het weer, waarbij het lijkt alsof de wolken in een collectieve depressie vertoeven, maakt het er ook niet zoveel beter op. Toegegeven, mentaal is het niet altijd even evident. Je steekt soms zoveel energie en hoop in het fysieke. In de minieme verbeteringen, als die er al zijn. En die hoop doet goed, laat je vooruit gaan, waardoor uiteindelijk enkele stapjes van een millimeter plots een centimeter vormen. Waardoor de hoop op z’n beurt weer groeit. Maar als je dan fysiek enkele centimeters naar achter wordt gesmeten, is de impact mentaal niet in die grootorde uit te drukken. Het voelt eerder aan als meters, als het al geen kilometers zijn. En tegen dat je die twee terug op eenzelfde startpunt krijgt, fysiek en mentaal, ben je wel weer een tijdje bezig. Tijd, die enerzijds zo snel vooruit gaat, en anderzijds zo oer traag. Maar ik moet zeggen, toch geraak ik er getraind in. Even knock out watertrappelen om toch maar niet mee geslorpt te worden in het donkere moeras van twijfels, angsten, onzekerheden en wanhoop. Maar als het watertrappelen ook even niet meer lukt, merk je op een of andere manier toch zwembandjes aan te hebben. Een soort buffering die altijd rondom je gebolsterd zit. Just-in-case. En helaas zijn die toch vaak nodig. Maar goed… Het moeras ben ik ondertussen wel weer uit. Terug aan het wandelen, voorwaarts. Wel nog wat glibberig, want de modder moet nog van m’n schoenen geraken. Maar toch wandelen. Millimeter per millimeter. Fysiek en mentaal. En ook al word ik dan soms centimeters of meer naar achter gesmeten, objectief gezien, blijf ik op het eind van de rit toch vooruit gaan. Alles is beter dan de bodem van het moeras een bezoekje te brengen. Dus ik hoop binnenkort toch leukere oorden of bezigheden op te kunnen zoeken en daar dan mijn volgende blog mee te vullen! Tot snel, Liefs Lindsey