Liefste kanker
Hier ben ik weer, klaar om m’n monoloogje af te steken. Zoveel te zeggen, toch zo weinig woorden… Morgen kennen we elkaar 7 jaar. 7 jaar…vol met zoveel aaneenschakelingen van obstakels, worstelingen, ontgoochelingen, eenzaamheid, pijn en verdriet. Een volheid, die heel veel leegte achter laat. Maar niet in m’n ziel. Dat sprankeltje, kan je niet raken. Nooit. Dat sprankeltje, ziet gelukkig ook het goeds. Koestert de kostbare momenten. Is dankbaar, voor al het moois. Dat vonkje, geeft nooit op. En zeker niet de hoop!
We hebben al veel gestreden. Oeverloos lang, bodemloos diep. Soms won ik, soms won jij, maar eigenlijk was er nooit een winnaar. We hebben beiden veel verloren. Misschien te veel. Misschien ook niet. Misschien is het daarom nu wel een staakt-het-vuren. Jij houdt je koest, en ik lik m’n wonden. Geef me aub wat tijd. Ik heb het nodig.
Je hoeft geen schrik te hebben, vergeten zal ik je niet. Als jij er niet voor zorgt, zorgen de controles en blijvende schadelijke effecten van de behandeling er wel voor. Maar dat is ok zo. Ik wil je ook niet vergeten. Ik ben deel van jou, en jij bent deel van mij. Tot de dood ons zal scheiden. Dat heb ik ondertussen al door. Maar laat ook dat dan maar nog lang duren. Alleen… vechten tegen elkaar hoeft niet meer. Toch? Alsjeblieft…? Ik zou het wel doen, maar echt waar, liever niet… Ik heb namelijk nog wat zaken op een rijtje te zetten. Puzzelstukjes te verzamelen. Brokstukken te lijmen. Dromen te vervullen. Doelen te bereiken. Mensen te helpen. M’n dierbaren en het leven te koesteren. En vooral ook, wonden te likken. Veel wonden. Oeverloos ver. Bodemloos diep. Ik ben soms zo moe. En zo leeg. Maar wees gerust, m’n ziel blijft vol. En sprankelend. Altijd. Dus lieve kanker, hou je nog wat koest. Geef me nog wat tijd. Hoe langer, hoe liever. Vergeten zal ik je immers niet. Hoe zou ik kunnen.
Liefs, Lindsey