Hallo iedereen
Ondertussen zit ik in Portugal voor een 2 weken durende trainingsstage. Ik geniet van de prachtige omgeving om in te lopen. Ook de warmere temperaturen doen goed. Het maakt de zenuwpijn en spierpijn beter, en met een zonnebril op, kan ik de hoofdpijn net in bedwang houden. Het is hier zo’n 18 à 20 graden en dat is ideaal om te lopen! De wind kan hier soms fel opzetten, zeker omdat we aan de kust verblijven. Maar dat doet soms juist extra deugd om de gedachten te verzetten! Net voor m’n verjaardag ben ik terug thuis. Ik besef hoe belangrijk verjaardagen zijn, en die wil ik dan ook het liefst van al doorbrengen met m’n dierbaren! Voor ik op stage vertrok stonden er nog heel wat zaken gepland, waaronder ook een nieuwe inspanningstest. Het zal nooit m’n favoriete ding worden om met zo’n mondmasker op te lopen. Het masker wordt altijd afgespoeld voor je het opgezet krijgt. Het werd me dus verzekerd dat de vloeistof die ik meteen voelde, water was. Eenmaal bezig met de test, verzuipend in m’n eigen speeksel, was ik daar plots niet meer zo zeker van;). De resultaten tonen weer een mooie progressie aan, dit door devoorbijgaande 6 trainingsweken. Het is altijd een extra stimulans als je zwart op wit kunt zien dat de inspanningen iets opleveren. Helaas was dit niet het geval bij m’n resultaten van m’n kankeronderzoek in UZ Leuven. En dat viel me heel zwaar, veel zwaarder dan een slechte looptest me zou vallen, veel zwaarder dan een slecht examen afleggen. Meestal weet je waar het fout liep, weet je wat je de volgende keer beter kunt doen, en indien je er voor gaat en de omstandigheden lenen zich er toe, weet je dat het normaal de volgende keer wél goed zal zijn. Maar hier zijn de inspanningen zwaarder dan welke training ook, dan welke wedstrijd ook, dan welk examen ook en toch… Niets van al het voorgaande klopt bij kankeronderzoeken. Je kunt er geen lijn in trekken. Maar ik had er wel graag een lijn onder getrokken. Of toch zeker door getrokken toen ik de gestegen waarden zag. Helaas zit dit er niet aan te komen. Het is alsof ik elke keer opnieuw, de diagnose kanker krijg. Maar elke keer een beetje anders. En elke keer ik m’n moed bijeen raap en denk, kom op, volgende keer beter, weet ik dat ik er eigenlijk geen invloed op heb, behalve braaf elke 12 uur mijn pillen slikken en me houden aan de 6 nuchtere uren elke dag. Dat maakt dat m’n moed stilaan begint te wegen als lood, en het steeds moeilijker wordt hem weer bijeen te rapen telkens het bij een controle in de grond gesmasht wordt. Maar het was een open en eerlijk gesprek in UZ Leuven, dat wel. Ik ben dankbaar dat ik een prof heb die z’n tijd neemt., luistert en probeert mee te denken over oplossingen. Maar zo’n gesprekken zetten ook je wereld op z’n kop. Nog maar eens. En wanneer je er buiten komt, is het alsof je net uit een achtbaan komt in een pretpark en je wenst dat je niet zovele gegeten had, omdat de ganse maaltijd langs de verkeerde kant eruit wilt komen. Het schudt je door elkaar, maar deze keer heeft het me ook wakker geschud. Meer wakker geschud. Ik moet dringend beginnen met meer te genieten. Ondanks de pijn, ondanks de vermoeidheid. Genieten. Ik hoop dat het me lukt. Voelt iets echt niet goed, niet doen. Lukt iets niet, en het is eigenlijk relatief, en het blijven proberen maakt je juist ongelukkig, stop ermee. Je gaat er niet dood aan, niet daaraan. Maar doe wat je gelukkig maakt, wat je voldoening geeft. Natuurlijk kan je dit niet alle dagen of continu. Er zijn altijd verplichtingen. Maar hou de weegschaal in balans. Ik leg mezelf teveel verplichtingen en druk op. Ik dacht te lang: Ik heb kanker? Ja, maar ik wil toch heel m’n waslijst aan zaken blijven afhaspelen. Doen alsof het er niet is, en dan is het er ook niet… Dat werkt helaas enkel bij kleine kindjes. Handjes voor de ogen en mama is weg. Handjes weg en mama is terug. Ik heb heel lang met m’n handjes voor m’n ogen proberen functioneren, hopend dat de kanker zou weggaan als ik het maar lang genoeg vol hield. Maar het probleem is, met handen voor de ogen zie je niet hoe mooi de wereld echt kan zijn, ook al is dat een wereld, waar m’n kanker niet in weg gaat. Nog niet althans… Dus ik denk dat ik maar eens strepen zal beginnen trekken door m’n waslijst aan verplichtingen… Ik blijf erin geloven dat m’n kanker weg gaat, dat alle kankers weggaan, ik blijf ervoor gaan, en ik weiger vooral dat dit voor de rest van m’n leven is. Dus goed, de feiten zijn wat ze zijn. De dosisverhoging die we in september hebben doorgevoerd heeft z’n effect nu al verloren. De angst en pijn die ik daarvoor heb doorstaan, lijken voor niets geweest. Gedaan met daling van de kankerwaarden, je kunt ze amper nog stabiel noemen. Er zijn opties en we zullen die bekijken. De ene optie al drastischer dan de andere. Maar daar wil ik nu even niet aan denken. Er is teveel om van te genieten. Ook al is dat soms moeilijk, bepaalde zaken zijn het waard om energie in te steken, of om het op z’n minst te proberen. Ik kan de zorgen even niet meer aan. Dus heb ik nadien wafels gebakken met mama. Hebben we zoals elk jaar paaseieren gezocht (en gegeten) en ook de zomer komt er aan, waarin ik enkele leuke wedstrijden wil lopen. Waarin ik hopelijk de vruchten kan plukken van m’n opgedreven trainingsarbeid. De zomer, waarin het mooi weer zal zijn voor barbecues, voor een wandelingetje ‘s avonds langs het strand, wanneer alle toeristen alweer vertrokken zijn. Een zomer waarin ik niet moet leren voor examens en wie weet wel eens naar de koopjes kan. Waarin ik Alexander, het zoontje van Svetlana kan zien opgroeien, en nog zoveel meer. Daar wil ik nu van genieten. Ook al zit er daartussen weer een controle, ik hoop dat ik die ook over me kan laten waaien, net zoals de wind hier in Portugal. En dan zien we in september wel weer. Want dan is het tijd om m’n weegschaal weer boven te halen, en de kankerwaarden die ik dan haal, zullen daar een enorme rol in spelen…Ik hoop aan de juiste kant! Liefs en Zalig Pasen! Lindsey
Commentaires