Hallo iedereen
Met Pasen en daarna enkele dagen op vakantie met de familie, was er ook weer tijd voor heel wat quality time! Ik kan er altijd enorm van genieten allemaal samen te zijn, ook al zijn dat tegelijk vaak de momenten waarop ik over m’n grenzen ga om toch maar zoveel mogelijk ‘normaal mee te kunnen doen’. Zo’n dikke 15 jaar nadat we met ons gezin en oma en opa in de paasvakantie naar een huisje in Duitsland trokken, was de tijd aangebroken om op diezelfde plaats nieuwe herinneringen te creëren met m’n dierbaren. We hebben er allen enorm van genoten en voor zulke zaken, ben ik, hoe raar het ook klinkt, m’n ziekte dankbaar. Vroeger was tijd samen maar normaal, ook al werden die momenten schaarser en schaarser. Nu is tijd samen genieten en dat maakt die momenten nu juist zo intens. Ik durf toegeven dat ik zonder m’n ziekte waarschijnlijk nog steeds op automatische piloot m’n leven zou door wervelen. Maar ik durf evenzeer toegeven dat het zoveel gemakkelijker zou zijn als ik nu die effecten van m’n ziekte niet meer zou moeten meedragen!
En dat besef kwam deze maand plots heel hard aan de deur kloppen. Natuurlijk wil ik al lang niet meer ziek zijn. Ik heb het nooit gewild. Maar nu had ik plots echt zoiets van neen. ’t Is echt genoeg. Ik heb genoeg van mensen die me anders behandelen omdat ik ziek ben. Ik heb genoeg van de vraag, hoe gaat het nu met je. Ik heb genoeg van al die controles, dokters en stress. Genoeg van die rollercoaster. Genoeg van al die pijn en vermoeidheid. Genoeg van ziek zijn in alle aspecten. Normaal. Dat wil ik. Ziekte geschrapt uit m’n woordenboek. En sindsdien heb ik vele dagen waarop ik écht waar probeer, ‘normaal’ te doen. Soms denk ik, als ik lang genoeg doe alsof ik niet ziek ben, alsof ik niet moe ben en geen pijn heb, zal ik m’n lichaam misschien wel kunnen zover krijgen om het echt te gaan geloven en zich echt zo te gedragen. Valt even tegen wel, dat ‘normaal’ doen. Enerzijds omdat ik niet meer weet hoe ‘normaal’ voelen is. Anderzijds omdat ik me ook keihard niet ‘normaal’ voel. De pijn heeft oneindig veel trucjes om m’n aandacht te vragen én helaas ook te krijgen. En m’n gebrek aan energie maakt dat ik eens te meer plannen moet aanpassen, wijzigen of cancelen. Toch wil ik die ingesteldheid even blijven volgen. Je weet maar nooit, hoe moeilijk ook. Als het makkelijk zou gaan, zouden we niet al 5 jaar verder zijn geweest.
5 jaar, het getal klinkt huiveringwekkend luid in m’n oren. Binnenkort word ik 27. Toen ik 22 jaar was en m’n diagnose kreeg, leek 27 zo ver af. Zonder behandeling… misschien zelfs niet realistisch, maar ja, wie bepaalt dat? Als het aan mij lag, altijd realistisch. Met behandeling, dacht ik een zware 2 jaar tegemoet te gaan. 2 jaar, het leek zo oneindig lang. Meer dan het dubbele staat nu al op de teller. Niet alleen mijn teller, maar ook die van m’n ouders, zus en vriend. Het is best zwaar. Veel zwaarder, dan wat in eerste instantie al zo oneindig lang leek. 27 jaar, de leeftijd waarop je ongeveer op het sterkste van je fysieke krachten zou moeten zijn. Helaas bij mij voelen die fysieke krachten zich niet meteen in de fleur van hun leven! Ik had gehoopt om nu al lang een andere weg ingeslagen te zijn. Eentje zonder kanker, of dan toch eentje waarop het kanker is die het op een slakkentempo op achtervolgen zet.
Ik hoop dat we die rollen toch binnenkort eens kunnen omkeren en dat ik wegen kan in slaan, waar kanker niet langer bij kan. Waarop het de kanker is die op een afstandje mag toekijken hoe ik verder ga. Niet omgekeerd. Ik geloof er in dat het komt. En welke leeftijd is nu mooier dan 27 jaar om dit te laten gebeuren! M’n geluksgetal zit er in, 7, en als je ze optelt kom je 3×3 uit, en stond drie niet ook voor een symbolisch geluksgetal? Je weet meer nooit, ik blijf er alvast op hopen!
Liefs en tot snel!
Lindsey
Comments