Allemaal tegen kanker. Allemaal, tegen welk obstakel ook. Het klinkt mooi. Maar tegelijk zo abstract.
Wat is het? Wat betekent het? Wat is allen samen, eenheid, in een periode waarin mensen vaak verkiezen weg te lopen van hun problemen, laat staan van anderen met problemen.
In een periode waarin vluchtige contacten zich afwisselen met ‘Alles goed, ja?’, waardoor je vraag en (weliswaar een vaak foutief) antwoord in één adem krijgt. Een periode, waarin presteren, bestuderen en steeds beter doen, de maatstaf lijkt. Waarin uiterlijke schijn soms belangrijker is, dan wat dan ook. Waarin alles en iedereen al in een hokje zit, nog voor we echt weten waar het om gaat. Een periode waarin de maatschappij zo druk en veeleisend is, dat we op het eind van de dag amper voor onszelf hebben gezorgd laat staan voor een ander.
Dus kan het, die eenheid, allemaal samen? En wat is het dan? Je portemonnee bovenhalen en schluss, plicht gedaan voor een jaar? Een kortstondig gecreëerde ‘verbondenheid’ die aan elkaar hangt met grootse boodschappen, bekende gezichten, glitter en acties? Een verbondenheid die nog geen week later uit elkaar is gespat en waar niemand nog naar kraait?
Kan het ook anders? Kunnen we écht verbonden zijn? Blijvend? Echt steun geven? Elkaars weg helpen effenen? Kunnen we de liefde voor onszelf en anderen in die mate tonen, dat mensen die het moeilijk hebben, niet langer het gevoel hebben in de wachtrij te staan? Wachtend op welk sprankeltje positieve wending dan ook?
Kan het, dat hoe moeilijk we het soms ook hebben, we altijd voelen en weten, dat er hoop is? Dat we er op kunnen vertrouwen dat een vriendelijk gebaar, een lach, wat hulp reeds zijn gps op ons heeft afgestemd? Kan het, dat geven en nemen zo in evenwicht komt, dat het voelt als verbonden samen leven in menselijkheid, met zowel onze gebreken als onze talenten ?
Zou het kunnen dat allemaal samen, niet slaat op grote bedragen of grootse acties, maar op de ontelbare kleine dingen die ieder van ons ten alle tijde voor elkaar kan doen, wil doen ?
Zou het kunnen dat vluchtige contacten dan plots niet meer interessant zijn? Maar dat je geboeid geraakt door de vraag hoe het écht met die persoon gaat? En met interesse naar het antwoord luistert? Zou het zelfs kunnen dat je er deugd van hebt? Lacht?
Zou het kunnen dat je de volgende keer je geldbeugel niet langer bovenhaalt omdat het moet, omdat het hoort, uit compassie, of om wat je denkt te zien? Zou het kunnen dat je hem juist bovenhaalt omdat je het kan en wilt, misschien zelfs voelt? Zou het kunnen dat het dan zelfs die wachtrijen overbodig maakt?
Ik durf te geloven van wel. Ik durf te geloven dat het kan.
Meer nog, ik weet en voel dat het kan. En zal. Jij hopelijk ook! Liefs, Lindsey x