Hallo iedereen,
Ongeveer een maand geleden mocht ik een dag de Tour De France volgen. Het was een unieke en leuke ervaring, waar ik zoals verwacht ook wel enorm heb van moeten recupereren. Maar zoals de doorslaggevende motivatie luidde, heb ik liever pijn en extreme vermoeidheid van iets leuks te doen, dan van in m’n zetel te liggen. Niet dat ik altijd die bewuste keuze kan maken. Maar als het eens van toepassing is, beter zo!
Indrukwekkend welk een circus het inderdaad is! Onvoorstelbaar hoeveel er achter de schermen gebeurt! Toch piekte het voor me, toen ik de atletenbussen zag toekomen, de wielrenners achter de geblindeerde schermen, zich aan het klaarmaken en voorbereiden voor de volgende etappe. Wat had ik graag op dat moment ook de rollen omgedraaid en ook aan de kant van de atleet gestaan. Niet voor de camera, maar er achter, en even goed zonder camera. M’n passie uitvoeren en er deze keer meer van genieten ook. Al hou ik het sowieso wel bij het lopen;) Maar m’n respect voor wielrenners is wel alleen maar toegenomen! M’n geduld, of beter het gebrek aan, maakte dat ik wel eens enkel de laatste 20 kilometer van de koers volgde, wanneer het ‘echt spannend’ werd. Maar chapeau voor de quasi 150 à 200km die daarvoor komen ook! Dag in, dag uit. En ook chapeau voor de verzorgers, en alle mensen achter de schermen die dit mee mogelijk maken voor de renners!
Ik heb fijne, warme mensen mogen leren kennen en ben blij deze ervaringen rijker te zijn! Het liefst van al had ik al m’n dierbaren bij me gehad, zodat ze samen met mij konden genieten. Iets wat ik wel vaker heb, als we niet allen samen zijn. Maar ik weet dat ze even blij zijn voor mij dat ik zoiets eens kan doen, dan dat ze het voor zichzelf zouden zijn! Ook de zenuwen waren even van de partij toen ik Stybar en de ploegdokter van Tinkoff Saxo moest interviewen voor Sporza. De stress voor een wedstrijd verbleekt erbij;) Maar eigenlijk viel het reuzegoed mee, ging het vlot en vond ik het achteraf gezien nog wel leuk om te doen ook! Zo zie je maar, nieuwe dingen een kans geven, is de moeite waard!
De zomermaanden zijn niet meteen de prettigste voor mij. Ik baal soms van mezelf dat ik dit moet bekennen, maar er komt gewoon teveel ‘samenvallen’, waardoor ik me er meermaals op betrap dat ik vooral aftel tot ze weer voorbij zijn. Niet alleen de zon en de warmte maken dat ik me voel als een ijsbeer in Afrika, maar tegelijk is het de periode van het jaar met de internationale Kampioenschappen en andere leuke wedstrijden, is het de periode waarin mensen onverwachte uitstapjes plannen en maken, is het de periode van vakantie, plezier, maar helaas bij mij bovenal, de periode waarin alles opnieuw als in een slow-motion déjà- vu film voor m’n oogbollen afspeelt. Keer op keer. M’n laatste wedstrijden voor de diagnose. De nietsvermoedende bloedafname bij de sportdokter, mijn schamele poging tot een longfunctietest wat niet veel later de beste zou blijven voor de komende jaren, mijn ‘uitstapje Leuven’ en vooral het cancelen van die lekkere ijs in Leuven op mama haar verjaardag. Geen hap door ons keel krijgende omdat we net te horen kregen dat ik kanker had. Die eerste beenmergpunctie. En m’n vertrappelde borstkas na het innemen van dat eerste pilletje. Dat en zoveel andere kleine en grote dingen, vergezellen me elk moment van de dag. Ik probeer er niet tegen te vechten, verdringen kan ik het toch niet. Ik zou ook niet weten waarom. Maar toch is de pijn met momenten heel zwaar. Weet ik met mezelf geen blijf. Ga ik dan maar keihard een toertje gaan lopen, of keer ik me in mezelf en zucht ik wel 100 keer per minuut, of ga ik juist super happy gaan doen. Alles is goed, als ik het maar even kan compenseren. Een fijne periode is het dus niet. Ik vecht er niet tegen, maar ik laat er me ook niet door opslorpen. Het is weliswaar een moeras waar ik door moet, maar zodra je de zwakke plekken weet en vastlegt, zie je ook beter welke kant je wel uit kan om erdoor te geraken!
4 jaar is een ganse tijd. Voordien had ik eigenlijk alles wat ik maar wensen kon, en besefte ik er amper iets van. Sindsdien, is er best wel wat weggevallen van wat ik vanzelfsprekend vond en voel je welke leegtes het kan nalaten. Tegelijk besef ik nu des te meer wat ik wél heb. En het allerbelangrijkste, heb ik altijd bij me. De hoop en het geloof, dat er altijd oplossingen zijn, voor alles. En dat het heus wel goed komt. De onvoorwaardelijke liefde en steun, van m’n dierbaren. De lieve mensen die me mee begeleiden in deze weg. En het besef dat ik de kracht in mezelf kan oproepen, telkens wanneer ik echt denk, nu gaat het niet meer. Zodat er altijd een vervolg aan komt. Zodat er altijd vooruit gegaan wordt!
Telkens opnieuw probeer ik m’n magneet juist af te stellen. De magneet tussen geluk en ongeluk. Tussen zwart en wit. Tussen goed of slecht. Links of rechts. Een soort middenweg, zonder naar een kant getrokken te worden, met het risico de rand te raken en als een losgeslagen projectiel weggeslingerd te worden. Op dat vlak, mag het wel eens ‘middenin’. Maar middenin m’n ziekte, daar heb ik het volkomen mee gehad. Al is dat geen nieuws onder de zon. Je kan maar denken als je het genoeg denkt, zegt, staaft, dat er ooit verandering in komt;).
Soms zou ik alle ingrediënten die ik de afgelopen jaren heb bijgeleerd, alle dromen en doelen van voordien- nu- toekomstige, ook alle mindere ervaringen en levenslessen, weer in een blender willen steken. Goed mixen en nieuwe smaken als eindresultaat. Nieuwe variaties. Steeds verfijnder. Met een stevige filter in, om de slechte brokken aan de kant te laten hangen zodat je deze niet naar binnen hoeft te kappen, maar ze ergens wel mee smaken geven. Enkel een lekkere, gezonde, smoothie in je maag en desgevolg in elk vezeltje van je lichaam. Nieuwe energie en vitamientjes. Helaas is het nog steeds die rommel van kankermedicatie, waarbij het contrast zo groot is, dat je het amper nog tegenover elkaar kunt zetten. De neuroleptica is ondertussen weer van m’n menu geschrapt. Momenteel heb ik er voor gekozen ‘liever’ meer pijn te hebben, dan mezelf continu wakker te moeten schudden. Iets wat op zich alweer voor bijkomende vermoeidheid en hoofdpijn zorgde. Toch ben ik dankbaar dat de pillen er zijn. 4 jaar, betekent evenveel als middenin de 3à5 jaar levensverwachting waar ik voorheen tegenop zou kijken. Maar hoe dan ook, ieder individu is een nieuwe ‘studie’ op zich. Met nieuwe kansen en onverwachte resultaten als uitslag! Waarin zoiets als prognoses niet met een korrel zout te nemen is, maar met een vrachtwagen vol zout.
Ondanks dat m’n diagnose samenvalt met de verjaardag van m’n mama. Vind ik het toch vooral een dag om te vieren. Het feit dat m’n fantastische mama dan jarig is, zal altijd overheersend zijn ten opzichte van m’n diagnose. Al is het wel balen dat het helaas tegen wil en dank in, aan elkaar verbonden is in elk hoekje van ieder van ons geheugen. Het doet me vooral pijn te zien, dat het hen zo’n pijn doet. Dus laat maar eindelijk eens die datum komen waarop het kankerverhaal kan afgesloten worden, of op z’n minst even on-hold. Een mens zou er ook al even happy van worden. Dat zou pas een datum zijn om te vieren. Dan kan mama haar verjaardag, weer echt enkel en alleen, haar verjaardag worden! Iets wat ze meer dan verdient!
Binnenkort mag ik even weer 24 uur als een versierde kerstboom rondhuppelen om de hartregistratie nog eens volledig te analyseren en bijkomend alle andere onderzoeken die eraan gekoppeld zijn. Altijd een beetje stress uiteraard, maar beter checken en voorkomen, dan genezen! En als er toch iets zou zijn, is het beter te weten!
Nu het vakantie is voor velen en sommigen daardoor te tijd hebben te lezen, blijf ik lieve reacties omtrent m’n boek krijgen! Bedankt hiervoor, het doet me telkens deugd te lezen dat iemand er iets aan had! Nog een 2-tal weekjes en dan is het voor mij ook vakantie! Even rust, natuur en bergen zullen ongetwijfeld goed doen! Nadien volgt sowieso een nieuwe update!
Liefs!
Lindsey