Hé het is ok om me als een zongedroogde tomaat te voelen, maar dan eentje die al een week uit de olie gezwierd is.
Hé het is ok om me als een spartelende vis op het droge te voelen, klaar om door de reiger opgepikt te worden naar hier ver vandaan.
Hé het is ok dat ik dat met momenten zelfs niet erg vind.
Hé het is ok dat ik op dagen denk dat zelfs de waterfles tegen me is, omdat de dop niet open wilt gaan.
Hé het is ok dat ik soms zelfs een vlieg in elkaar zou willen slaan van frustratie.
Hé het is ok dat ik soms mezelf te lijf wil gaan, al is het maar om de pijn en vermoeidheid een andere wending te geven.
Hé het is ok dat het even niet ok is.
De Kerstperiode eentje van vrede en goede wil? Nog niet veel van gemerkt. En het is niet enkel de temperatuur die daar een stokje voor steekt. De weinige keren dat ik me noodgedwongen en als een losgelaten bobijn onder de mensen bevond, waren om het zacht uit te drukken niet de meest positieve ervaringen de afgelopen weken. Uitspraken als –hé joenge, moe’k up je mule slaan, lopt e ké niet in m’n weg? (Of in het algemeen Nederlands: hé jongen, moet ik op je gezicht slaan, loop eens niet in m’n weg), omdat Brugge tjokvol liep en mevrouw niet door kon fietsen op straat, waren maar enkele van de opgefokte en agressieve zinslagen die ik langs m’n hoofd hoorde zoeven. En dan gelukkig meestal niet naar mij gericht, al maakt dat eigenlijk geen verschil. Diezelfde mensen zitten waarschijnlijk zeemzoeterig op Kerst en Nieuwjaar de gelukwensen uit te delen en in ontvangst te nemen, met heel wat cadeautjes en eten om je als een hoogzwangere koe te voelen, maar dat maakt niet uit. Toch? Kerst een periode van warmte, liefde en licht m’n gat ja. Ik krijg er meer het gevoel van dat mensen op de toppen van hun tenen lopen, en als het nodig is, op de toppen van hun tenen over je lopen. Of met de volle voet als je hen op een slechte dag treft. Niets persoonlijks hoor, alleen, je zult er maar onder liggen natuurlijk. En laat mij nu net snakken naar wat tederheid en het zien dat dingen ook goed kunnen komen en gaan. Rondom me doen ze hun uiterste best hoor, daar niet van. Maar op dat vlak heb ook ik m’n vervelende trekjes. Wie te hard hun best doet, duw ik weg. En ondanks dat ik knuffels diep vanbinnen wil omarmen, voel ik me als een egel die al z’n stekels uitzet nog voor ze in de buurt van me zijn gekomen. Zelfbescherming noemen ze dat. Ik weet niet hoe ik het moet noemen. Er kwamen opnieuw heel wat dokters en onderzoeken aan te pas de laatste weken. En niet veel later voelde ik me diegene die door een egel werd aangevallen. Alleen dan eentje onder de vorm van een dinosaurus. Tijdens een Elektro Myo Gram test over gans m’n lichaam. Ik, als levend speldenkussen. Spelden met een impact als baseball knuppels. Anderhalf uur aan een stuk m’n zenuwen die sowieso al pijnsignalen uitsturen, gemarteld. Ik denk dat ik nooit dichter bij het flauwvallen heb gestaan. Of gezeten in dat geval. En op een bepaald moment kon ik enkel maar denken, laat het maar gebeuren. Tot ik een fractie later dacht: neen, dan kunnen ze niet verder testen, en abrupt een forse stap achteruit zette ten opzichte van de bewusteloze rand. Mama trok grauw weg, van mij grauw weg te zien trekken. En ondanks dat chocolade de laatste weken wel altijd een beetje soelaas bracht, kon ik mama door de chocolade molen draaien toen ze me tijdens de test vroeg of ik anders geen stukje chocolade moest hebben. Het enige wat ik toen moest hebben, was geen pijn. En dat was nu net het enige wat ik overal had. Maar goed, de test moest gebeuren en dan valt er daar niet moeilijk over te doen. Halverwege kregen mama en ik ook de slappe lach, wat moet je anders doen in zo’n situatie? En dat maakte het ook wel weer doenbaar. De zenuwpijnen gaan niet meer weg. Al een tijdje niet. Integendeel, het neemt alleen maar toe. Handen, voeten, speldenprikken over gans m’n lichaam en ’s nachts soms compleet verlamde lichaamsdelen, maar anderzijds tegelijk hevig brandend en snokkend. Is het geen kloppend gevoel, dan wel tintelend of slapend, of elektrisch of warm. Daarnaast neemt de vermoeidheid en het voortslepen van m’n lichaam alleen maar toe. Medicatie schadelijke effecten op lange termijn? Maar neen Lindsey, neen! Wij leven immers in een roze luchtballon hé! Zachtjes vliegend over een verbloemde tuin. Dat ik al langer door had dat de ballon eerder met stikstof gevuld wordt en de bloemen eigenlijk gifplanten zijn, dat lag dan wel aan mij waarschijnlijk? Misschien wel mentaal. Goh Lindsey, echt, voel je dit alles? Geen idee wat dit kan zijn. Al eens een psycholoog geprobeerd Lindsey? Om maar niet toe te willen geven dat ze het gewoon niet weten, en dus maar simpel van de baan vegen. Ja, kon ik dat ook maar doen. Meer dan 4,5 jaar non-stop pijn en vermoeidheid, een mens zou van minder uitgeteld geraken. Fysiek én mentaal. En wat ik voel zit inderdaad deels tussen m’n oren, want zowat 70 procent van je lichaam valt nu eenmaal tussen je oren, als je de loodlijnen naar beneden trekt. Gelukkig zijn er mensen die wél nog meedenken en zoeken. Ware het niet dat je jezelf er altijd naartoe moet sleuren doorheen een oerwoud van obstakels . Endocriene uitputting en neuro pathische aantasting door de toxische therapie, daar moet ik het voorlopig mee doen. Nu, het zijn al 4 woorden meer, en 2 belangrijke verklaringen extra, in m’n zoektocht naar oplossingen. Al moeten we die oplossingen, als die er al zijn, ook verder uitvoerig gaan opzoeken. En daar zijn we ook mee bezig. Maar dat revalidatieprogramma dat ik een tijdje geleden als een verlebberde kreeft op een beschimmelde plateau aangereikt kreeg, dat is het alvast niet. Zie je me hiermee al molentje draaien met 70-jarigen op een hometrainer, om daarna een ‘verlossend en verkwikkend’ groepsgesprek te hebben onder begeleiding van een psycholoog? We zullen ongetwijfeld veel raakvlakken hebben, als we allen samen op de grond liggen dan toch. Letterlijk. Figuurlijk? Die zoektocht lijkt me even zinvol als staren naar een stuk kabeljauw. Geraak je niks verder mee. Lijkt me voor 1 iets héééééél zinvol en effectief, om nog meer uitputting en neuropathie te krijgen ja. Duidelijk is wel dat ik niet kan blijven doordraaien in dit systeem. Of beter gezegd, doldraaien. En als de zachte manier niet voor me werkt omdat ik te hard ben voor mezelf, dan moet het soms op de harde manier om weer leren zachter te worden voor mezelf. Maar er uit komen en een ander deuntje opzoeken, dat wordt hoogdringend tijd wil ik niet effectief door die reiger meegesleurd worden. Al zou die zich wel mispakken in z’n ‘smakelijke’ hapje, want ergens onderweg in de lucht zou ik hoogstwaarschijnlijk wel een karate uppercut move vinden om die reiger eens te laten voelen dat ook z’n bek z’n beperkingen heeft in kracht en hij me vroeg of laat echt wel moet lossen. Beter vroeg dan, nu ja, wat is vroeg? Maar, ja, ik geef eerlijk toe dat ik nu vooral woede en frustratie voel. En ook een groot verdriet. Verdriet bij het zien van al die bekrompenheid, eenzaamheid en betweterigheid in deze maatschappij momenteel. Maar, gelukkig zie ik de andere dingen ook nog. En al moet je ze soms goed zoeken, ze zijn er ongetwijfeld! Maar laat me wel duidelijk zijn, we zijn geen krijgers, vechters, strijders,… we zijn mensen. Mensen die snakken naar menselijkheid en steun. Een luisterend oor en soms gewoon eens een boksbal om stevig op te meppen. En als het fysiek niet meer lukt, louter visueel dan. Het is geen strijd, beperkt in de tijd, maar vooral een zoektocht naar een andere manier van leven. Een hele moeilijke, maar dan wel eentje die lichter kan gemaakt worden door zovele zaken door en voor zo vele mensen. Als net dàt nu een plaatsje in de maatschappij zou krijgen, zouden we misschien al een grote stap dichter bij leven zijn in plaats van bij overleven. Laat dus al die krijgers, vechters, geweren, harnassen eens echt los. Vergeet die termen en hoe het gecreëerd is te zijn en voel zelf eens wat je wilt zeggen of doen. En doe het dan ook. Met goede bedoelingen. Laat de Kerst en Nieuwjaarsperiode er weer eentje worden van échte goeie wil, warmte en Liefde. Rij als fietser de mensen niet omver, maar stap af en wandel samen vooruit. In tijd, in ruimte. Want hoe je het ook draait of keert, ik blijf erin geloven dat dit veel moois zal brengen. Dat het nu al veel moois brengt. We moeten het alleen soms willen en kunnen zien. Met een beetje goede wil. Dat is dan ook wat ik iedereen toewens, naast veel geluk, mooie momenten om te koesteren en als het even kan, een zo goed mogelijke gezondheid! Liefs, Lindsey