Hallo iedereen,
Vanaf vandaag ligt mijn boek in de boekhandel! Ook de grotere ketens als Fnac en Standaard Boekhandel, alsook de grotere online winkels, Lannoo… bieden het aan. Het kan wel zijn dat sommige boekenwinkels het boek pas tegen dit weekend effectief zullen liggen hebben. Dus een uitstapje naar de winkel is het best vanaf dan gepland! Online kan je het alvast bestellen op hun site indien gewenst! Op de vraag – waarom heb je een boek geschreven?- bestaat er een heel lang antwoord! Maar om het kort samen te vatten: Ik hoop echt dat mijn lezers er iets aan hebben! Dat lotgenoten er wat steun uit kunnen halen, én dat het mensen eens doet stil staan bij heel wat dingen in hun leven, of die van hun naasten! Als daar bovenop heel wat cliché’s en het taboe rond kanker wat kan doorbroken worden, is mijn missie al voor een deel geslaagd;). Het wordt tijd dat er plaats is in de maatschappij voor de realiteit én er dat er daar ook iets meer naar gehandeld wordt. Er niet van weg te lopen, maar samen de handen in elkaar te slaan en oplossingen en steun te bieden. Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk mijn realiteit van de afgelopen 3,5 jaar te beschrijven, al moet je uiteraard keuzes maken in episodes, om niet met een Bijbel-dik boek te eindigen;) Om de realiteit wat door te trekken, hier een blogberichtje over enkele momenten van de afgelopen week. Op zondag, had ik in een enthousiaste bui, besloten om op maandag nog eens mijn loopronde van 16 kilometer van onder het stof te halen. Én er lag ondertussen al een flinke laag stof op. Het was zondag ook 11 graden, weinig wind, en een stralend zonnetje. Ideale vooruitzichten om langs de Damse Vaart te lopen! Niets daarvan, was maandag nog te bespeuren, behalve de weinige wind dan. Dat verklaarde ook waarom de mist bleef hangen en het zicht zich beperkte tot 50m afstand. Ook het getalletje 1 op de thermometer, bracht me niet op andere gedachten. ’s Morgens na het ontbijt, begonnen we eraan! Ik al lopend, mama op de fiets. En we genoten er van! Zelfs de (langere) omleiding door wegenwerken in de laatste 4 kilometer, verpestte ons humeur niet. Integendeel, ik had bakken energie (althans dat dacht ik even;)) en ik besloot om in de namiddag nog wat naar m’n cursussen Manuele Zenuwtherapie te kijken. En dat heb ik dan ook letterlijk gedaan, nu ja, 2 minuten dan. Naar mijn cursus map gekeken, die op de keukentafel lag, terwijl ik richting zetel slenterde. De stop was ergens uit m’n bad gelopen en de illusie veel energie te hebben, was even snel verdwenen! Het werd dus een middag en avond slapen! Ietwat confronterend dat mijn lichaam altijd zo heftig reageert, én nog moeilijker dat het vooral nadien pas écht voelbaar is. Geen andere optie, dan de gevolgen te dragen. Anderzijds, kei blij en heel veel deugd gehad van dat loopje, dus ik zou het niet anders aangepakt hebben! Ik had ook geen schrik dat ik door het vele rusten nadien, ’s avonds niet meer zou slapen, want dat doe ik sowieso amper de laatste tijd. Sinds m’n griep is de zenuwpijn en spierpijn weer enkele ‘levels’ opgevoerd, en dat bevordert niet echt m’n slaapcapaciteiten! Ik denk zelfs dat de combinatie pijn en slapen even effectief werkt als een huilende baby om je wakker te houden. In de praktijk was het rustig deze week, maar dat vond ik prima! Veel patiënten waren op reis, en ze konden er maar deugd van hebben! M’n extra rust kon ik best appreciëren, maar het maakte niet veel verschil uit in hoe ik me voelde. Wel vind ik het zalig om de lente in het land te voelen. Vogels die tjielpen (nuja, ’s morgens vroeg vind ik dat iets minder zalig), zonnestralen die door de wolken breken. Er valt wel iets symbolisch in te zien! Op woensdag lag ik als een opgedroogde plant in m’n zetel naar het plafond te staren. Het was nochtans goed weer buiten, maar wel wat wind. Ik had geen fut om weer het- zelfde baantje op en af te lopen, had geen inspiratie voor nieuwe rondjes én al zeker geen zin om een trek-en duwspel met de wind te spelen. Tot ik plots dacht, met hier zo binnen te liggen, zal je je zeker niet beter voelen! Ondanks dat ik tegen het autoritje op zag, autorijden met het gevoel dat je hoofd in de wolken zoeft is niet zo fijn, besloot ik naar het bos te rijden en daar te lopen. Gewoon zien waar ik uit kom en genieten van de omgeving. Dat deed ik ook, misschien iets te veel! Want m’n enkel besloot om de grond te kussen. Alleen m’n enkel wel te verstaan. Een putje, een takje, of misschien was ik wel gewoon gestruikeld over de wallen onder m’n ogen die sinds m’n griep nog steeds hardnekkig tegen m’n oogleden opboksen. Het doet geen pijn Lindsey- blijven lopen- het is niet erg- vooral blijven lopen- AUWTCH! Moeten die zenuwen zich nu hier ook al in gaan moeien? Maar, zoals ik eigenlijk altijd doe bij een omgeslagen enkel, liep ik door. En dat blijkt voor mij nog altijd de beste remedie te zijn! Mijn ligamenten voelen zich momenteel wel wat de lenigste ballerina’s op aarde- maar ook zij zullen wel weer steviger en strammer worden. Donderdag wilden mama en ikzelf een uurtje gaan winkelen aan zee. En aangezien je altijd moet eten, dachten we dat we dit maar beter konden koppelen. Maximum 3 uur, verplaatsing inbegrepen, dat was het plan. Het was al eventjes geleden dat mama me nog in een pashokje van een winkel had gekregen. Vurende zenuwen en amper energie zijn nu niet de meest stimulerende middelen om je om te kleden, laat staan meerdere outfits te passen. Maar ik had er wel zin in, dus het duurde enkele winkels vooraleer ik met m’n oorspronkelijke kleren het pashok uitkwam en zei- genoeg voor vandaag, nu pas ik niets meer- terwijl mama nieuwsgierig afwachtte hoe die jumpsuit me zou staan. Maar de échte buit van de dag, was vooral de quality time met één van m’n dierbaren. Even samen zijn, wat praten, wat genieten van het weertje én zo weinig mogelijk stress. Al was dat laatste niet zo evident toen we onze lunch- slibtongetjes- op aten. De S van de tongetjes was gaan zwemmen, maar dat kwam waarschijnlijk doordat het zo gigantisch druk was en ze helemaal niet voorzien waren op zoveel mensen die kwamen eten. Helaas zwom ook m’n energie weg, toen we maar moesten blijven wachten voor het dessertje en de rekening. Dat half uur kwam me op het eind van de ‘rit’ vrij hevig te staan, waardoor ik niet veel later in de zetel kroop én pas weer wakker kwam van m’n eigen gesnurk. Toch was het een meer dan geslaagde uitstap voor me! Na de kiné op woensdag, volgde er ook nog de manueel zenuwtherapie op vrijdag. Alles wat met zenuwen te maken heeft, doet alle alarmbellen in m’n lichaam met loeiende sirenes aanwakkeren. Een pijnigingsuurtje later, vraag je je wel eens af waarom je dit in Godsnaam allemaal doet en probeert. Maar ik weet het antwoord eigenlijk al meteen: in de hoop me beter te voelen en beter te worden. Én ik weet ook dat manueel zenuwtherapie een heel efficiënte en goeie behandelingsmethode is. Hopelijk dus ook voor mij! Maar dat zal de toekomst moeten uitwijzen! Alvast wel een hele fijne therapeut. Iemand die eens zegt- blijven lopen, dat heb je juist nodig om je pijn te dempen- beter dan continu die openvallende monden en verbazende blikken wanneer ik vertel dat ik nog loop, maar me toch écht wel moe en slecht voel. Rond m’n boek is het nu best wel druk. Soms te druk. Dan denk ik, jeetje Lindsey, waar ben je nu weer aan begonnen. Tegelijk ben ik heel fier en trots dat ik eraan begonnen ben! Het is belangrijk dat mensen hun mond durven openen. Misschien daarom eens uit de lijn lopen, maar wel op een ‘gezonde’ manier. Want dan pas kunnen er dingen veranderen. En alle kleine beetjes helpen hierbij, dus hopelijk mijn boek ook! Zonder de liefde en steun van mijn dierbaren had ik ook dit boek niet tot een goed eind kunnen brengen. Nu ja, het is aan jullie om te zeggen of jullie het een ‘goed’ resultaat vinden;) Maar ook de uitgeverij Lannoo, en Golazo, verdienen hier zeker m’n bedanking! En uiteraard al mijn (toekomstige) lezers! Hopelijk hebben jullie er iets aan! Liefs en tot binnenkort! Lindsey