Beste kanker, hier ben ik weer!
Hé jij daar, ja jij! Ik heb het tegen jou! Jij, die reeds 4 jaar m’n leven niet deelt in een voor en na, maar in een tijdens. En met die tijdens, heb ik het echt gehad!
Als een duistere schaduw besluip je me achter elke hoek van m’n weg. En tijdens de donkerste momenten van de dag, wanneer ik het licht niet kan zien, been je me soms zelfs bij. Kom je zelfs akelig voor me te liggen. Gelukkig zie ik je niet, wanneer ik blakend in het licht kijk. Maar zelfs dan, ben je er toch. En dat stalkerige, daar ben je een kei in.
Je hebt 1000den gedaantes. Met nog eens 100den gezichten. En zo lijkt het alsof ik je bij elke controle, bij elk dieptepunt, bij elke wijziging in behandeling, telkens opnieuw ontmoet. Maar een fijne kennismaking, is het nog nooit geweest.
Bij momenten omarm ik je, omdat het niet anders kan, en soms zelfs, omdat het even beter is zo. Maar een hartelijke omhelzing, zal het nooit worden. Ik knuffel nog liever een groep uitgehongerde krokodillen, dan te lang in die omhelzing met jou te zitten. Je versmacht me gewoon. En laat me nu net veel adem nodig hebben om te leven.
Ja leven! Iets wat jij ook wilt. Behalve, jij wilt het samen met mij. En dat werkt niet. Zoiets noemt overleven. Je zult het wel merken, eenmaal je zonder mij verder gaat. Want dat zal je! Zonder een nieuwe bondgenoot te zoeken. Te vinden. Te verstikken. Alleen. Dat kan je best wel! Proberen maar?
Je moet me wel heel graag zien, om me ondanks al mijn pogingen je te vernietigen, toch niet los te laten. Alleen is dit geen echte liefde. Geen symbiose. Eerder een parasitoïde. Waarin een van de twee uiteindelijk sterft. En geloof me, ik zal het niet zijn. Wist je trouwens, dat keien kunnen vermorzeld worden! Oplosbaar zijn in zuur?
Maar het hoeft niet zo te eindigen. We kunnen best als vrienden uiteen. Geef me gewoon die na. Een definitieve échte NA.
NU!
Lindsey