Liefste zelf,
Ik heb me de laatste 6 jaar eigenlijk zelden tot jou gericht… De afstand met wat ik wilde was te groot, de afstand met m’n ziekte werd op die manier te dicht.
En ik weet het, 6 jaar is lang. De ziekte, de nevenwerkingen, het maakt me echt zo vaak bang.
Soms leek het met momenten een verademing om me buiten mezelf te plaatsen. Om het voelen van de realiteit, de pijn en harde confrontaties even van me weg te kaatsen.
Op een of andere manier handig. Maar.. ik besef nu wel, het was allerminst verstandig!
Gevoelens en gedachten van frustratie, boosheid en teleurstelling, deze kreeg je daarentegen vaak naar je toe gesmeten. Waardoor het met momenten wel de beste optie leek, dat we conversaties effectief vermeden.
Maar… hoe kan ik nu eigenlijk boos zijn op jou… want ik besef dat je eigenlijk zielsveel van me hou.
Als geen ander gooi je je keer op keer in de strijd. Ondanks al m’n frustraties, ondanks elk verwijt.
Als ik je smeekte nog harder te proberen, Deed je alles om je te verweren.
Verweren tegen de kanker in jezelf. Verweren tegen de zondvloed aan medicatie waardoor je telkens bent bedelft. (Bedolven, I know ;))
Hoe ondankbaar ik ook tegen je deed, met amper een boodschap dat het me speet,
Je bleef me boven water houden, je bleef ervoor gaan. Eigenlijk besef ik nu, je bent m’n trouwste kompaan.
Je bleef zoeken naar de juiste balans tussen je lichaam, geest en ziel. Een stevig blok zodat de kanker je nooit vernielt.
Je bleef signalen naar me sturen. Vol geduld, minuten, dagen, uren.
Sprankeltjes van hoop en licht, omdat je blijft geloven, er komt een dag dat die kanker zwicht.
Ik zou kunnen zeggen, had ik maar vroeger naar je geluisterd. Dan zat ik misschien op een slechte dag minder gefrustreerd in m’n bed gekluisterd.
Dan had ik mezelf de afgelopen jaren misschien minder verloren. Dan voelde ik me misschien met momenten minder bevroren.
Maar in het verleden leven heeft geen enkele nut! Ik kan betere dingen doen met elk beetje fut!
Maar, liefste zelf, ik wil me toch even echt tot je richten. En je even op een welverdiende positieve manier belichten.
Eigenlijk wil ik je vooral zeggen dat ik je dankbaar ben. Dit ganse proces maakt dat ik je steeds beter ken.
En hoe moeilijk dat proces ook is, ik weet en voel diep vanbinnen, je hebt het nooit mis!
Bedankt om de hoop in jezelf nooit op te geven! Bedankt dat we hierdoor samen hopelijk nog zoveel mogen beleven!
Bedankt voor het bewijs dat liefde en hoop zoveel mogelijk maken! Bedankt dat je ondanks de dips, altijd koos voor kracht en moed, en nooit echte wilde afhaken!
Liefste zelf, Ik hoop dat we nog een lange en mooie levensweg te gaan hebben samen! En dat we op het eind van de rit kunnen zeggen dat we echt wel overeenkwamen!
Ik kan je niet beloven dat ik nooit meer op je zal sakkeren. Waarschijnlijk zit ik morgen alweer op je te jakkeren.
Maar bij deze hoop ik dat je wel onthoudt, we laten elkaar nooit in de kou!
Ik hou van je en koester je enorm! En besef, samen doorstaan we elke storm!
En ik weet, 6 jaar is al lang. Maar ik geloof dat het elke dag opnieuw positief draaien kan…
Liefste zelf, liefste ik, liefste wij… We zijn allemaal een… want liefste jij… jij bent mij…
Comments