Hallo iedereen Ik had m’n wedstrijdplanning compleet moeten cancelen omwille van m’n bacteriële infectie, waardoor ik, nu ik een beetje aangesterkt was, besloten had om wat ritme op te doen en te starten aan de 1e 1500m van het seizoen. Maar dit was een tegenvaller van formaat. Het tempo die ik op basis van trainingen zou moeten kunnen lopen, kon ik gedurende een kleine kilometer aanhouden, dankzij het mooie haaswerk van Almensh Belete. (buiten beschouwing genomen dat de eerste 200m wel te snel was en ik daar in m’n situatie moeilijk van recupereer tijdens de wedstrijd). Maar daarna was m’n kaars uit. En dan is het nog ver tot aan de finish! De laatste 100m was letterlijk en figuurlijk een ploetertocht, mentaal en fysiek. Ik kan me niet herinneren wanneer ik nog zo traag heb gelopen. Benen vol met verzuring, armen eveneens. Het draaide vierkant. Op deze manier hoeft het niet voor mij. Dit is niet de atlete die ik ben. Ik train terug meer, ik probeer meer te rusten, maar ik voel elke dag hoe ik letterlijk en figuurlijk achteruit ga, lichamelijk. Niet enkele tijdens m’n trainen op de dag, maar eveneens de 22à23u daarbuiten. En dat is moeilijk vol te houden, zeker na 3 jaar, zeker wanneer het enkel erger wordt. Vorig jaar zat ik op de helft van de dosis qua behandeling voor m’n kanker ten opzichte van nu. Deze is nu dubbel zo zwaar, maar nog veel exponentiëler in nevenwerkingen. En dit uit zich ook wanneer je probeert je lichaam maximaal te belasten. Proberen, want op dit moment mag ik doen wat ik wil, m’n lichaam zegt neen. Ik probeer het te negeren, ertegen in te gaan, me op te trekken aan een training die vlot gaat, ook al is vb. 4x400m natuurlijk geen 1500m aan een stuk, maar als puntje bij paaltje komt is de conclusie bikkelhard. Ik voel me hele dagen slecht, en op competitie geraak ik snel verzuurd, iets waar m’n lichaam nu totaal niet mee overweg kan. De controle in Leuven staat voor de deur, en oorspronkelijk was het plan nog, indien dit mogelijk zou blijken met de evolutie van m’n kankerwaarden, te wachten tot september alvorens de behandeling te veranderen. Wat te genieten van de zomer, wat leuke wedstrijden te doen,… Maar met die warmte lijken m’n kuiten meer op bandjes van een Michelin mannetje dan op afgelijnde atleten kuiten. Ondanks de hogere dosis medicatie tov vorig jaar, zien we daar niets van terug in m’n kankerwaarden, integendeel. Dus is het voor mij duidelijk dat het op die manier geen zin heeft m’n lichaam extra kapot te maken met die dosis en die behandeling, als het toch niet de gewenste impact heeft op de kanker. Dokters mogen dan beweren dat in sommige gevallen de levenskwaliteit ‘goed’ is. 1) Ik zou graag die definitie van goed eens willen zien en 2) helaas reageer ik niet zoals die ‘sommige’ gevallen. Het heeft dus geen zin om te wachten tot september. Afhankelijk van de kanker onderzoeken, zullen we zien wat de opties zijn naar behandeling. Naast het feit dat ik uiteraard die kanker beter wil, wil ik me eindelijk terug beter voelen. Vooruitgang voelen in plaats van achteruitgang. Eens een dag meemaken zonder continu de confrontatie met m’n ziekte en hoe ik me door de behandeling voel. Ondertussen blijf ik lopen, ik wil m’n inspanningen van de afgelopen maanden niet voor niets laten zijn. Maar ik moet eerst alles wat op een rijtje krijgen, zeker met de nieuwe informatie die voor de deur staat, alvorens ik een nieuw plan kan maken. Veel liefs, Lindsey