Maart 2015: PROBLEMS ARE NOT STOP SIGNS, THEY ARE GUIDELINES.

Hallo iedereen!

Voor diegenen die 24 februari vruchteloos aan de boekhandel stonden, (sorry voor het misverstand: blijkbaar betekent ‘uitkomen’ niet automatisch ‘in de winkel liggen’) én diegenen die later op de week te horen kregen dat het al uitverkocht was: bedankt om zo snel mijn boek in huis te willen halen én ik hoop dat jullie binnenkort jullie exemplaar hebben! Het doet me deugd te horen dat er velen zijn die het boek willen lezen! Het zal me nog meer deugd doen, hopelijk, te horen, dat jullie er effectief iets aan hebben! De uitgeverij beent de bestellingen continu bij, dus iedereen die wilt, zal er zeker één kunnen kopen de komende dagen, weken, maanden,…!

Er is geen ghost-writer aan te pas gekomen, meer nog, ik heb als een pitbull alle kleine aanpassingen zitten verdedigingen, zodat het echt wel mijn boek bleef en zo goed als enkel de spellingsfouten er uit zijn gehaald. Niet omdat ‘ik’ belangrijk ben in het verhaal, maar net omdat zo’n verhalen hele dagen gebeuren én omdat het tijd is de boodschap die ermee gepaard gaat, onder de mensen te krijgen! Ik ben daarvoor bereid indien nodig, in de vuurlinie te gaan staan én enkele kogels op te vangen, omdat ik weet dat het op het eind van de rit, het wel waard is enkele taboes en clichés uit de wereld te helpen en mensen aan het denken te zetten. Niet dat ik het gevoel heb in de vuurlinie te staan hoor. (c)Tom BrinckmanAbsoluut niet. Ik voel me juist enorm gesteund én ben jullie daar heel dankbaar voor! Durf doorheen de façade kijken van wat je denkt te zien, om de échte realiteit te (willen) zien. Dan pas, kan je elkaar echt steunen en helpen. Helpen om met de brokstukken iets nieuws op te bouwen en dromen en doelen te verwezenlijken! Niet dat het elke dag rozengeur en maneschijn zal zijn, niet dat er geen slechte dagen of periodes zullen inzitten, maar wel om op het eind van de rit, de hoop en de liefde altijd te laten winnen! Zo probeer ik nog steeds zelf mijn leven te domineren, én weiger ik dat mijn kanker het van me overneemt. Dat gaat de ene dag al beter dan de andere, maar ook al is het een groot deel van me, ik ben gelukkig veel meer dan dat!

Mijn ogen beginnen dan ook spontaan te draaien als een wasmachine in centrifuge stand, wanneer mensen de vraag stellen: hoe is het met je, maar het overduidelijk is dat voor hen, JE synoniem staat met JE kanker. Mijn kanker is geen taboe, ik kan én wil er open over praten. Maar niet altijd, bespaar me dat! M’n kanker heeft veel invloed op m’n leven, maar hoe het met me gaat, gaat gelukkig ruimer en breder dan dat! Juist omdat ik ook veel heb om me aan op te trekken, juist omdat ik fantastische dierbare mensen rondom me heb. De afgelopen periode was enorm druk door onder andere interviews. Gelukkig waren de meeste in de weken voordien al afgelegd, zodat ze wat gespreid werden én afgewisseld konden worden met veel rusten. Toch was het de afgelopen periode (te) druk. Mijn lichaam voelt nog steeds aan alsof er 10 bulldozers over zijn gereden. Maar anderzijds krijg ik ook energie omdat ik ergens merk dat het dingen losmaakt bij mensen. En losmaken is de eerste stap naar meer! En alle beetjes helpen! Het is ook grappig om de journalisten die m’n boek niet hebben gelezen, er in 5 seconden uit te halen. Dat, of ze hebben de boodschap niet begrepen. Dat laatste zou me eigenlijk vooral triest maken, al kan het zijn dat er soms meer tijd nodig is alvorens bepaalde zaken doordringen! Niet dat mijn verhaal of mijn boodschap, dé boodschap is hoor. Iedereen mag, én misschien moet, voor zichzelf praten! Elk verhaal is anders! Maar geef elkaar de kans om het verhaal te vertellen! Zelf krijg ik tot in het oneindige de vraag: én Rio De Janeiro 2016? Ja, inderdaad, de Olympische Spelen… En het feit dat ik in een moment van zwakte heb toegezegd me te laten volgen gedurende een 10-tal momenten in het afgelopen anderhalf jaar voor het programma op één met de voor mij nogal ongelukkige naam ‘Afspraak in Rio’ zal er waarschijnlijk geen goed aan doen! Alhoewel, het was niet in een moment van zwakte. Ik heb lang getwijfeld of ik me zou laten filmen of niet. Want ze filmen ongelofelijk veel uren, en dan wordt er daar een fractie uit geknipt en effectief getoond. Hoe kom je daar uit? Als die ‘atlete’ die haar niet wilt neerleggen bij het feit dat ze kanker heeft én als zielepootje nog probeert te trainen? Ik hoop het niet! Anderzijds, wat dat niet neerleggen betreft, klopt het ergens wel! Ik leg me niet zomaar neer bij alles wat de kanker als een boemerang mee naar beneden probeert te sleuren! Dat ik kanker heb, ok, dat is klote én best wel erg. En wat de kanker met m’n lichaam doet, of meer bepaald de behandeling, dat heb ik voor een groot deel niet in de hand. Dus wat ik wel in de hand heb, het proberen nastreven van m’n dromen én doelen, wil ik graag in de hand houden! Dat ik daar nog altijd mijn evenwicht in probeer te vinden, is even juist. Maar het klopt gewoon dat er op die manier sowieso ook andere dromen en doelen op mijn weg komen! Zoals dit boek schrijven en hiermee mensen proberen te bereiken! M’n drang om zoveel mogelijk de realiteit aan het licht te brengen, overheerste van de schrik hoe ik en m’n dierbaren in beeld zouden gebracht worden én hoeveel (teveel) energie dat filmen me zou kosten. Want het niet zien van de realiteit is niet enkel bij kankerpatiënten het geval. Het gebeurt overal. En ook topsporters worden vaak gemaakt of gekraakt daar de prestatie van 1 dag. Soms terecht, maar meestal niet. De weg ernaartoe is geen exacte wetenschap, én de weg van die 10 atleten eens aan bod laten komen, kan niet slecht zijn. Niet? Ik zei meteen dat ik me niet in dat ‘plaatje’ voelde passen. 10 atleten volgen op weg naar de Olympische Spelen, mooi! Maar zelfs anderhalf jaar geleden wist ik dat hun kans om die spelen te halen in 2016 (misschien zelfs ooit) in vergelijking met de mijne, compleet in onevenwicht stonden. Ik kan niet alles in teken van die Spelen zetten, want m’n behandeling steekt er continu serieuze boomstronken tussen. Daarnaast gaat mijn gezondheid ten allen tijde voor! Het is m’n passie én ik doe het graag, maar niet kost wat kost, daarvoor is er teveel moois in deze wereld! Maar anderhalf jaar geleden had ik natuurlijk net enkele wedstrijden gedaan, die op zich veelbelovend waren! Ik kon toen absoluut niet voorspellen dat m’n behandeling ondertussen alweer enkele keren zou opgedreven zijn (in tegenstelling tot mijn trainingen), én uiteindelijk weer veranderd. Dus neen, laat ons gewoon in mijn bijzijn niet spreken over Rio. Er komen nog Olympische Spelen, en ik weet dat ik momenteel m’n conditie onderhoud om alle opties open te houden. Zodat ik zelf hopelijk kan beslissen ja of neen, op alle vlak, en niet m’n kanker. Een ander ‘’gegeven’’ dat ik vaak krijg is: maar je bent toch nog druk bezig! Automatisch krijg ik het gevoel in de verdediging te moeten gaan. Wat ik af en toe ook doe, ja maar… En nu denk ik, weet je wat, lees m’n boek eens, en hopelijk krijg je er dan een duidelijker beeld over. Ik krijg dat niet uitgelegd in 5 minuten, én ik steek m’n energie liever in andere conversaties dan om die kortzichtige én kort door de bocht geformuleerde veronderstellingen te weerleggen. Tegelijk, ben ik fier op wat ik nog doe, én ik ben best efficiënt geworden tijdens mijn gemiddeld 2 uur voldoende energie op de dag. Daar ga ik me niet voor verdedigingen. Al moet ik nog meer leren om in de overige 22 oplaaduren van de dag, er niet over te piekeren. Mensen zien en horen vaak wat ze willen horen. Daarmee val ik niemand aan hoor, ik val ook onder ‘mensen’! Ik doe het ook, iedereen doet het! Maar sinds m’n eigen ervaringen rond kanker, probeer ik er veel alerter op te zijn. Het zou fijn zijn als we het allemaal iets minder zouden doen. Een typisch voorbeeld ervan was, wanneer ik écht groggy was en eens had besloten die dag op de vraag: hoe gaat het, te antwoorden met, wreet moe (West-Vlaamse vertaling: enorm). Kort en bondig. Meer was niet nodig. Toen ik als antwoord kreeg: wreet goe?! Allé dat hoor ik graag! Daarmee was meteen m’n weinige zin én energie tot conversatie wel degelijk tot op de zeebodem gezonken. Momenteel toont m’n lichaam meer dan duidelijk dat het allemaal wat teveel was! Je zult het normaal niet merken aan me, want ik heb zo’n onbewust ingebouwd mechanisme, dat hoe slechter ik me voel-hoe meer ik juist uitwendig ga stralen ter compensatie. Niet altijd hoor, dat hou je ook niet vol! Maar soms moet het gewoon, om even te blijven functioneren. Ik heb meermaals gedacht: als er nu écht iets tegenslaat, zet ik me te janken en hou ik er even niet mee op. Al is mijn grens van –echt tegenslaan- sinds m’n kanker wel gigantisch veranderd. Soms bleef ik juist bewust gaan, omdat de pijn én vermoeidheid feller voelbaar zijn, wanneer ik me in de zetel plof. Al was er ook dat kleine stemmetje dat zei: ok, laat misschien toch maar iets kleins tegenvallen, dan hou je tenminste even halt én kan je nog eens janken! Zo is m’n blaas compleet overprikkeld (inderdaad: ook zenuw gestuurd) en dacht ik even dat ik beter op een Romeins toilet van vroeger kon gaan slapen (plank op de grond met een gat in), zodat het continu opstaan uit bed, niet meer aan de orde zou zijn. Meubels leken plots 20 centimeter verschoven en op me af te komen, maar eigenlijk was ik gewoon aan het zwalpen in de ruimte, waardoor ik overal tegenliep! En vloertegels leken plots uit de grond op te rijzen, maar als ik dan verwijtend 180 graden draaide om vernietigend naar de vloer te kijken, bleek alles zo glad als een paling. Laat het ons houden bij het feit dat ik zelf te moe was om in te schatten hoe ik wandelde. M’n armen wegen qua gevoel momenteel 50 kg per stuk, waardoor het best een opdracht is om ze alleen maar mee te sleuren! En de sluier aan hoofdpijn en vermoeidheid, heeft even z’n maximale gewicht bereikt! Ik probeer nu zoveel mogelijk te luisteren naar m’n lichaam- lees: me als een batterij in de oplader leggen- en dan betert dit alles wel de komende dagen/weken! Nog even ter herinnering: op Zaterdag 7 maart ben ik van 15u30-17u30 aanwezig in de Standaard Boekhandel op het Stationsplein in Brugge. Wie wilt kan daar een babbeltje met me slaan, maar uiteraard ook een (gesigneerd) boek kopen! Ik wil zelfs op de foto, mochten sommigen dit willen!;-) Al moet ik wel waarschuwen dat mijn foto-glimlach veel weg heeft van een scheefgetrokken skateramp! Fun verzekerd, een mooie foto, dat is iets anders! Dus voor wie wilt: tot dan! Lief en tot binnenkort, Lindsey