De afgelopen maand is er veel en tegelijk weinig gebeurd, vandaar dat een update ook wat op zich liet wachten. Op 24 februari was het een jaar geleden dat m’n boek uitkwam. Bedankt aan alle lezers die ervoor zorgen dat ik bij deze gedachte telkens een lach op m’n gezicht krijg! M’n boek heeft reeds heel wat mensen bereikt en ik hoop dat dit ook verder z’n gangetje mag gaan! Het doet me deugd de vele verhalen én respons op m’n boek te mogen lezen en ik hoop echt dat veel mensen er iets aan mogen hebben! Bedankt dus om mijn boek zo talrijk te lezen en erop te reageren!
Tegelijk was het helaas ook al een jaar geleden dat m’n goeie vriendin Anke gestorven is. Een jaar dat zo snel voorbij is gegaan in totaliteit, maar waarbij sommige dagen of periodes wel een eeuwigheid leken! Maar snel of traag, geen enkele dag was er eentje zonder Anke. Toch zijn data als de sterfdag, extra confronterend. Dan besef je des te meer, hoe erg je haar eigenlijk mist. Tegelijk doet het me nog maar eens beseffen te koesteren wat je hebt, wanneer je het hebt! Maar gelukkig zie ik ook dat Anke verder leeft in haar dierbaren en ook in team Toetiewoetie en de 1000 kilometer tegen kanker! Ze glimt ongetwijfeld van trots op al die lieve mensen en ik was dan ook blij dat ik er tijdens hun eetfestijn even bij kon zijn om zo toch ook weer een beetje dichter bij Anke te zijn!
Ook Clouseau is met een nieuw album uitgekomen, waarop er een nummer met een speciale betekenis voor mij opstaat, nl. De wereld is van mij. Nadat Kris Wouters enkele afleveringen van ‘Afspraak in Rio’ vorig jaar had gezien, een programma waarin ook mijn ‘weg’ een beetje werd getoond, kreeg hij inspiratie om een nummer te schrijven over doorzetten in moeilijke situaties. Een nummer geïnspireerd op mijn verhaal, maar ook op dat van vele mensen die het moeilijk hebben, mensen die afzien, doorbijten én uiteindelijk toch hun doelen en dromen bereiken. De tekst en het liedje raken mij alvast. Hopelijk mag het ook vele andere mensen die moed en kracht laten voelen waarvoor het gemaakt is! Ik vond het dan ook heel zot om plots Kris Wouters aan de telefoon te hebben om me dit te vertellen. Eigenlijk was het vooral zot dat ik niet echt doorhad dat ik Kris Wouters aan de telefoon had, maar dat heeft vooral te maken met m’n hersencellen die soms in slaapmodus staan…
En op dat vlak is er helaas nog geen verandering. Alhoewel, even heb ik een bijkomend medicament genomen in de hoop m’n pijn te dempen. Enige grote gevolg was dat ik elk half uur van de nacht zag, telkens het gevoel had te moeten sprinten naar het toilet, om er vervolgens met moeite 2 grote druppels uit te persen. En daarna achtervolgingswaanzin te voelen in de luttele 5 stappen van het toilet naar m’n bed. Om daarna terug een half uur verwoede pogingen te doen om m’n lichaam aan het slapen te krijgen. Je kunt al merken dat dit opnieuw geen succes bood. Helaas. Ik word er toch soms wel eens moedeloos van. Hoop en moed bundelen. Nieuw middel proberen. Afzien en doorbijten. Afzien en stoppen. Constateren dat het bij afzien blijft, met of zonder die medicatie. Niet zo’n happy verhaal voorlopig. Maar plotse plot wendingen kunnen altijd! Laat maar komen zou ik zeggen! Op vlak van werk blijf ik proberen en zwoegen, maar ook daar voel ik dat het vaak vechten tegen de bierkaai is! Het pijnlijkste van alles is zelfs niet dat ik m’n eigen grenzen moet dichter leggen, ook al is dit heel frustrerend voor m’n ambitieuze zelf. Maar vooral het zien dat zelfs de objectieve echte grenzen van m’n kunnen, nog altijd dichterbij komen. Alsof er 2 stalen muren op je afkomen en het enige wat je kunt doen, is er een glazen plaat opzetten zodat het minder beangstigend lijkt. Minder zwaar, vol en donker. Maar op je afkomen blijven ze doen. Je zoekt tevergeefs naar de nood knop. De knop waarin ze beiden in een ruk blijven stilstaan. En hoe langer hoe meer vrees je voor een productie fout waarin geen nood knop geïntegreerd werd. De enige grens die de deuren dus echt hebben, is deze waarbij ze als een pletwalser elkaar en mij hebben bereikt. Ik vind het vervelend om telkens in herhaling te moeten vallen op dat vlak en zou niets liever willen dan hier eindelijk kunnen zeggen, weliswaar heel voorzichtig en onder voorbehoud, het gaat ietsje beter met me. Laat ons hopen dat deze blog er ooit mag komen! Maar ondertussen moeten jullie het met deze doen! De vele berichten rond immuun therapie en kanker genezing heb ik ook gelezen. Meerder mensen hebben me er attent op gemaakt, maar die berichten bereiken ons al enkele jaren. Natuurlijk juich ik dergelijke evoluties toe, maar tegelijk weet ik maar al te goed om dit alles met tonnen zout te nemen, in plaats van met een korreltje. Studiefases zijn nog bezig, nevenwerkingen en nadelige effecten worden er vaak niet bij vermeld, lange termijn uitspraken zijn absoluut nog niet aan de orde en ondertussen blijft de realiteit voor de vele kankerpatiënten dat ze middenin een behandeling zitten waar ze in vele gevallen echt van afzien en waar ze in vele gevallen jarenlang, zo niet levenslang, de gevolgen van zullen dragen. Tegelijk vechten ze dan met het feit dat ze in velen hun ogen niet mogen klagen, want ze leven toch nog. Dan pak je heel die bagage aan ballast er maar gewoon even bij. In die gevallen is een nieuwe kanker therapie waar iedereen wild van wordt wel zeer zinvol en positief, en dat zullen (ex)kanker patiënten ook vinden! Maar tegelijk is het voor hen ook een baksteen extra in hun zware rugzak die ze meeslepen. Eentje waarbij ze nog meer zullen horen: Allé maar kom, ze kunnen toch al veel hé, nog even doorbijten en ze kunnen dat eens proberen bij je. Hoe goed bedoeld ook, ik begin er echt van te kokhalzen. En tegelijk moet ik er helemaal van kotsen dat ik stiekem zelf ook op die doorbraak hoop. Hoe dan ook, zolang er hoop is, in welke vorm dan ook, in wat dan ook, hou ik die 2 stalen muren voorlopig wel nog even voor me uit! En laat ons (opnieuw) hopen, dat als het echt nodig is, ik die noodknop heb gevonden, of nog beter, een oplosmiddel voor die stalen gedrochten zodat ze uit m’n leven kunnen verdwijnen. Of in het ‘slechtste’ geval enkele kilometers voor me uit gezet worden, in plaats van enkele luttele centimeters! Toch weet ik, dat zelfs als ze vlak voor me neus zouden staan, er altijd manieren zullen zijn om ze een halt toe te roepen. Al is het maar als we er met genoeg mensen en handen en kracht tegen duwen! Dus gelukkig staan we er nooit alleen voor en bij deze wil ik ook iedereen bedanken die mij in deze weg bijstaat! Liefs en tot snel! Lindsey