Hoe een dag anders kan verlopen dan gepland. Maar dat moet ik diegenen in Brussel niet vertellen. Je zwaait je man uit naar z’n werk, wanneer hij haastig nog een slok koffie naar binnen kapt, met z’n boterham in z’n hand. Je vraagt je af hoe z’n hemd er tegen de avond uit zal zijn als hij zo haastig te werk gaat. ‘s Avonds is dat bebloede en gescheurde hemd het verste van je zorgen. Maar tegelijk een vreselijk print, waar je een afschuwelijk verhaal van af kunt lezen. Familie vertrekt enthousiast op reis, koffers worden uit de auto geladen en je zwaait ze hun vakantie lachend tegemoet. Niet veel later blijkt diezelfde kiss&ride zone plots de laatste kiss geworden. En de ride zou er eentje worden naar het eeuwige leven. Bij het zien van de beelden word ik bedwelmd door heftige emoties. Onbegrip. Maar vooral, intens verdriet. Zoveel mensen weggerukt uit het leven. Letterlijk dan nog. Zoveel levens verwoest. Zo’n domino- en kettingreactie dat je amper kunt vatten welke vreselijke bal vandaag aan het rollen ging, rond 8u ’s morgens daar in Brussel. En je denkt, de wereld is om zeep. Je voelt niets anders dan angst en kou. Bittere kou. En je denkt, dit gevoel, gaat nooit meer weg.
Maar niet veel later komt iets zoveel sterker voorzichtig aan de oppervlakte piepen. Het gevoel van warmte, hoe klein het vonkje dan ook mag zijn. Warmte, bij het zien van al die hulpverleners, politie, militairen,… die de krachten bundelden en in gruwelijke omstandigheden alles doen om mensen te helpen. Die wisten dat ze die beelden niet meer van hun netvlies zouden krijgen, nooit, maar desalniettemin zonder aarzelen het strijdvuur inwandelden. Ook letterlijk. Ik kreeg het warm bij het zien hoeveel mensen hulp aanboden. Hoeveel mensen sereen omgingen met de situatie, terwijl ze inwendig konden krijsen, tieren en roepen. Ik kreeg het warm, door te zien hoe sterk en liefdevol mensen écht zijn. De warmte hielp. En het vonkje werd een klein vlammetje. Maar het kon de intense, bevriezende kou van deze daden, van deze beelden, van deze gebeurtenissen en verwoeste levens niet verhelpen. Omdat ik net had gezien, hoe koud, zwak en haatdragend mensen ook kunnen zijn, rond 8u en 9u daar in Brussel.
Maar de gebeden, hulp en steun bleven komen. Steeds meer. Langs alle kanten. Van uit alle uithoeken. In alle maten en gewichten. Hoe machteloos velen zich ook voelden, ze trokken zich op aan hoop, liefde en vertrouwen. Ze beseften, de dag was te heftig, te shockerend, te dodelijk om aan die kille kou toe te geven. Ik zag hoe krachten gebundeld werden, hoe verlammende shock werd omgezet in verbondenheid en positieve handelingen. Ik zag, hoe klein de hulp soms ook leek, deze niet veel later toch een enorme betekenis kreeg. Want elk schakeltje ervan doet ons voelen en beseffen dat vrede en liefde altijd sterker zal zijn dan terreur en angst. Dat het goede het altijd haalt van het kwaad. Dat de wereld, hoe krankzinnig deze ook is, altijd een mooie plaats zal zijn. En dat die bittere kou altijd verdrongen zal worden, omdat zoveel kleine vonkjes van liefdevolle daden en hulp, samen een prachtige en krachtige steekvlam maken. Een ondoofbare. Eentje die alles overwint.
#peace #love #faith #pray #hope #brusselsattacks #strongertogether Liefs, Lindsey
Yorumlar