Hallo iedereen
Ondertussen zijn we een kleine maand verder en is de dosisverhoging al even lang een feit. De eerste weken ging dit gepaard met zoveel hoofdpijn, dat ik er letterlijk kots ongemakkelijk van werd. Ik hoop dat ik binnen enkele weken kan zeggen dat dit het waard is, en de kanker weer de daling heeft ingezet! Ook de vermoeidheid is weer in die mate dat het aanvoelt alsof ik m’n lichaam in 2-voud achter me aan sleep. Gelukkig stond er recent een weekje vakantie op het programma, waar ik enkel en alleen op de strandstoel ‘moest’ liggen, onder de parasol en zo nu en dan de loopband opzocht. Het was er als het ware een beestenboel, maar dan een leuke. Braden als een kip aan ’t spit, (en dus soms zweten als een otter) en dagelijks m’n partijtje lopen op de loopband als een hamster in z’n rad. Dit zorgde er voor dat ik me ’s morgens toch een heel klein beetje zo fris als een hoentje voelde. Het hielp wel dat ik ingesmeerd werd met zonnecrème en ik het zelf niet moest doen, anders zou de pijn in m’n armen niet draaglijk geweest zijn. Daarnaast had ik m’n zonnebril zo prominent en continu op m’n neus dat het lijkt alsof ik gaan skiën ben, maar anders was de hoofdpijn niet doenbaar… Maar dat maakt niets uit, we hebben er van genoten en dat is wat telt! De zorgen en het piekeren wat vergeten, de agenda -die altijd veel te vol aanvoelt ondanks dat ik er al zoveel uit moet schrappen- thuisgelaten én heel wat ruimte en gaatjes in de valies om energie op te doen! Mijn gedachten konden eens alle kanten opgaan, en deze keer mocht het ook, had ik er ook écht tijd voor. En dat is goed. Ondertussen kreeg ik ook het leuke nieuws dat er een 2e druk van mijn boek is! Bedankt aan iedereen die het reeds kocht en las! Ik hoop echt dat jullie er iets aan hadden en mochten jullie denken aan mensen die er ook iets aan zouden hebben, deel die boodschap dan gerust! Het zou mij alvast enorm deugd doen! Ze hoeven het boek absoluut niet te kopen, leen het met plezier uit! Maar hoe meer mensen er op één of andere manier wat kracht en steun kunnen uithalen, hoe meer openheid en communicatie er daaromtrent komt, des te meer het kan losmaken bij mensen en in de maatschappij. Des te meer er hopelijk verder gekeken wordt dan de snelle (voor)oordelen en cliché’s. Zondag mocht ik ook mijn 26e verjaardag vieren. Mogen, dat besef ik des te meer! Toch kon ik het ‘s morgens wel op een gillen zetten en scheelde het niet veel of mijn pruillip had tijdelijk de bovenhand gehaald. Ik had een erbarmelijke nacht achter de rug, zo eentje met veel pijn en het zien verspringen van de klok, minstens elk uur. Dat betaal je dan natuurlijk cash ’s morgens. Ik besef maar al te goed dat verjaardagen niet betekenen dat je je plots een dag eens beter of goed voelt, maar toch kon ik wel janken bij het besef dat het die dag juist slechter was! Gelukkig heb ik m’n lichaam even de tijd gegeven toch wat op gang te komen, én hebben we in de namiddag genoten van een half uurtje laser shooten in een doolhof. Ik gilde me te pletter, zodat iedereen meteen doorhad waar Lindsey zich bevond. Je kunt al raden dat ik niet als winnaar uit de bus kwam;). Maar bovenal hebben we ons enorm geamuseerd en konden we nadien onze energiereserves weer aanvullen met heerlijke taart! Wat we ook doen, hoe ik me ook voel, verjaren met m’n dierbaren dicht bij me, is sowieso het mooiste wat ik me kan bedenken! Een dag waarop niets moet, en alles mag. Een dag waarop ik kan vertrouwen dat m’n dierbaren ervoor zorgen dat het ongeacht hoe ik me voel, een geslaagde verjaardag wordt. Komende zondag doe ik mee met de Wings For Life Run in Ieper. Ik weet hoe belangrijk hoop is in mijn leven. Dankzij de vele lieve mensen rondom me, krijg ik dit zo goed als continu aangeboden. Maar ook dankzij de verdere onderzoeken, het besef dat de dag komt waarop ze alle kankers kunnen genezen, voor goed, én met een goeie levenskwaliteit tijdens/nadien! Die hoop wil ik aan zoveel mogelijk mensen geven, en dus ook aan dwarslaesiepatiënten. Aangezien alle kleine beetjes helpen, was de beslissing snel gemaakt om daar mee te lopen en zo mijn inschrijvingsgeld integraal naar die onderzoeken te laten gaan. Zo kunnen ook zij hopen dat de dag komt, waarop ook zij terug kunnen lopen, wetende dat ze er ondertussen niet alleen voor staan en heel wat mensen over gans de wereld die dag (maar hopelijk ook de rest van het jaar) hun beste beentje zullen voorzetten!Het principe van de ‘catcher car’ zal ik dit jaar niet op me laten toepassen. Ik zal niet lopen tot de wagen me inhaalt en ik de wedstrijd moet verlaten, aangezien ik me niet compleet groggy wil/kan lopen en het niet belangrijk is hoe ver, hoe snel, hoe intensief! Ik zal wél m’n duurloopje in die run integreren om zo een van mijn liefste dingen te doen, lopen, zodat heel wat mensen écht kunnen blijven hopen! De komende maanden zullen er ook hier en daar nog een signeersessie/boekenverkoop komen, uiteraard hou ik jullie hier op de hoogte! Wie m’n boek gelezen heeft en graag hierover iets kwijt wilt, mag mij natuurlijk ook altijd zelf contacteren! Veel liefs en tot binnenkort! Lindsey x
Comments