Vandaag stond er terug een ‘bezoekje’ Leuven op het programma. Of anders gezegd: 10 bloedtubes en een vermassacreerde arm later. Ergens halverwege de rit ontglipte me het laatste sprankeltje ‘normaal’ doen en werd m’n spraakvermogen verlaagd tot het niveau van dat van een pasgeboren baby. Misschien zelfs een foetus. Stress, stress, een onaangenaam gevoel en nog eens stress. In het ziekenhuis werd het er niet beter op. Zeker niet toen ik in de overvolle wachtruimte terecht kwa…m. Zeker niet toen ik zo goed als alleen maar jolijk en enthousiast Hollands hoorde. Normaal kan ik dat wel appreciëren, die rechttoe-rechtaan eerlijkheid, maar niet op zo een dagen. Hoe sneller buiten, hoe beter. Hoe rustiger alles rondom me, hoe minder op ontploffing ik sta, een beetje toch. M’n bloedvat was dus al mooi aan het oppervlak gekomen tegen dat m’n bloed geprikt moest worden. Scheelde me alweer enkele minuten. Toch? ‘Of ik toch nog eens een vuist wilde maken”. Wat? M’n bloedvat rees op uit m’n arm alsof het de enige molshoop in een pas gemaaid voetbalveld was. Ik kon er toch geen Mount Everest van maken? Nuja, pompen dan maar. Kon ze goed zien waar ze moest prikken. Niet dat het veel uitmaakte. M’n arm werd bovenaan zo fel afgekneld dat ik nog verwonderd was dat er na 3 x proberen zonder dat er bloed uit kwam, er uiteindelijk geen blauw bloed uit kwam. De kleur van m’n arm ondertussen. Nu goed, de vampiers kunnen wel weer even verder qua voeding. Hun zoektocht zit er even op. Mijn zoektocht naar afleiding, is weer in volle gang. Once again, zet m’n behandeling me opnieuw te kakken. Wil je na 5 minuten al een kleurtje? Neem dan die pilletjes als achterdeurtje. Wat een ‘reclame’ slogan zou dat zijn! De zonnestralen moeten nog maar m’n huid bereiken en de rode of bruine kleur is zich al een weg naar de opervlakte aan het banen. En ontelbaar keer horen: goh Amai, je ziet er toch een stuk beter uit dan enkele weken geleden, krijg je er gratis bij. Of hoe snel we ons laten misleiden door wat we zien. Ook ik zou er in lopen, ware het niet dat ik me ongeveer zo voel als de bruine substantie in de wc pot, en niet de zongekleurde, ontspannen reiziger. Maar goed, na een mindere periode, komt er wel weer een betere. Ik stel voor dat deze nu van start gaat;-). Tijd dus, om die wc door te spoelen! :-d Liefs, Lindsey