Hallo iedereen
De ‘zuiveringskuur’ of in mijn geval de ‘ik-voel-me-nog-slechter-kuur’ is ondertussen afgelopen! Het zou een te grote verrassing geweest zijn mocht ik wél eens zoals de doorsnee persoon reageren en me er wel beter door gevoeld hebben. Geen verrassing dus, maar wel een veel te lage bloedsuikerspiegel, slapende armen en benen, draaierig, extreem moe en daardoor zo weinig geduld dat ik extreem kortaf en opgefokt stond. Nog meer dan anders. Als ik aan iets begin, wil ik het ook goed doen. En goed doen is in mijn termen meestal zo perfect mogelijk willen doen. Mama ging dan ook na de 2e week opnieuw mee naar de dokter om duidelijk te maken dat het voor mij best wel wat losser mocht en het zuiveren zo ook wel zou lukken. Maar de dokter had op dat moment zijn emotioneel-en-ik-denk-eens-buiten-de-hokjes-verstand tijdelijk doorgespoeld in het toilet, de wijde wereld in maar zeker niet in z’n consultatie ruimte. Hij zei dat het prima was, en dat ik zo verder moest doen. Had ik effectief z’n raad opgevolgd, denk ik dat hij me de week erop in het ziekenhuis kon komen bezoeken. Niet dat m’n ouders en ikzelf het zo ver zouden hebben laten komen. En ook niet dat de dokter er effectief zou gestaan hebben. In z’n rijkelijke carrière aan zuiveringskuren begeleiden had hij nog nooit iemand gehad die zich er slechter door voelde. Zal ik het maar weer hebben dan, al wilde hij het zo niet schetsen. Draaien met de wind (én het was een stormachtige periode) en aanpassen als een kameleon met alle kleuren van het pallet, maar niet toegeven dat ik er geen baad bij had. Toch niet naar nevenwerkingen toe, want ik hoop nog steeds, en ergens ben ik daar ook wel van overtuigd, dat het m’n lever en darmstelsel wel gezuiverd heeft. En alle beetjes helpen natuurlijk.
Eerst zou ik me na de eerste week al veel beter en rustiger voelen. Na een week voelde ik me juist slechter en meer opgefokt omdat ik aan het zuiveren was en op het eind van de rit was de uitleg dat jarenlang behandeling duidelijk veel impact heeft en dat langer ontgiften dus nodig zou zijn om enig effect te voelen. Producten en middeltjes werden boven getoverd en bijna even snel door m’n blik of woorden weer van de tafel gekegeld. Dit heb ik allemaal al geprobeerd. En op een verzadigd lichaam, toch in mijn geval, moet er niet nog extra verzadiging bijkomen. Dat is als bij een piton die net een ree op at, nog eens proberen een kalf erbij te duwen. Onbegonnen werk én al zeker als het de bedoeling is om je beter te voelen.
M’n bloeddruk 10 over 5, hartslag 46 in gewone bezigheidstoestand, maar ook die 3e week was er een oplossing uit de bus gekomen hiervoor. Lindsey nog een beetje meer opfokken door alles te weerleggen en het ophemelen van een beperkte denkwijze, zorgden ervoor dat m’n hartslag inderdaad 60 was, en m’n bloeddruk 12 over 8. Prima dus! Dat Lindsey op dat moment qua gevoel door een stalen deur kon lopen van frustratie, was maar een hééééééél klein detail. Soms vind ik het zo jammer als ik mensen tegenkom die met oogkleppen op door het leven gaan. Hun visie en idee mag dan nog mooi en veel betekend zijn, ze blijven enkel zien wat recht voor hen ligt en beseffen niet welke verruiming het zou kunnen zijn om ook eens naast zich te kijken. Of omhoog, omlaag, waar dan ook. Ze zouden zich zo veel gelukkiger en vrijer kunnen voelen, volgens mij althans.
Nu, het is wat het is en ik beklaag het me niet dat ik het gedaan heb! Ik eet bewuster, gezonder en dat op zich geeft me al een beter mentaal gevoel. De rest zullen we wel zien of het komt of niet, maar ik ben sowieso van plan deze lijn door te trekken
Ik geef toe, met momenten dacht ik, ik koop nu de grootste chocolade taart die ik me kan bedenken, leg er m’n hoofd in (want ja, energie om m’n handen te gebruiken had ik niet) en ik hap en hap gewoon tot die op is. Zou me ongetwijfeld nog gelukt zijn ook vermoed ik. Maar dan waren m’n inspanningen van voordien als water in een bad zonder stop weggelopen, en daar zou ik niet mee kunnen omgegaan zijn. In de plaats dus een stukje taart binnenkort, en niet de ganse ronde;-). Want laat me duidelijk zijn, dat maniakaal met eten bezig zijn, daar heb ik echt geen zin in! Als ik ergens goesting in heb, zal ik het naar binnen werken. Alleen met mate, en van tijd tot tijd. M’n gezonde voeding van voorheen, wordt dus gewoon een beetje extra in de verf gezet. En het ongezonde een beetje uitgewist.
Met de boekenbeurs heb ik voorlopig een eind gemaakt aan lezingen e.d. rondom m’n boek en m’n verhaal. In de toekomst kan/zal dit ongetwijfeld wel terug komen, maar nu is het even mooi geweest. Het vergt teveel energie van me en gezien m’n situatie moet ik nu eens eindelijk voor mezelf kiezen! Maar uiteraard hoop ik dat m’n boek en boodschap verder de mensen bereikt en blijf ik ook verder aan m’n missie werken! Wie me wilt contacteren, vindt wel de weg en mag dit uiteraard blijven doen!
De komende weken eens niet veel gepland en dat voelt als een verademing. Als ik aan m’n gewone werkdagen alleen al denk, eerder als een verstikking, maar ik hoop er toch een evenwicht in te vinden! Nog steeds zijn de controles in Leuven op frequentere basis en dit gaat wel met best wat stress gepaard. Hopen op het ‘beste’ wat nog steeds een belachelijke term is in dit geval, en schrik hebben voor alles wat minder is dan dat. Met tegelijk het uit proberen van alle mogelijke technieken om die schrik los te laten! Tijd dus om enkele nieuwe trucjes boven te halen! Ik hou jullie sowieso op de hoogte!
Liefs,
Lindsey