Het moet rond 21 u gisterenavond geweest zijn. Een beetje moegetergde en best wel mopperende Lindsey die gaat slapen, na alweer een dag met veel pijn en geen energie. Wat een contrast met de vele mensen die in Frankrijk zich klaarmaakten voor een fijne avond uit, op de boulevard. Een avondje topvoetbal. Een schitterend concert. Ontspanning, plezier, geluk. Rond 22u30 dan het eerste bericht, verschillende explosies in Parijs. Een gevoel van onrust kwam over me, meteen de slagzin, toch niet weer? Maar, een mens moet nu eenmaal proberen slapen, dus suste ik mezelf dat het best wel eender wat kon zijn. Daar bleef rond 3u ’s nachts niets meer van over. En zoveelste nachtelijke pitstop, werd doorbliksemd met nieuwsflashs uit Parijs. Meer dan 120 doden, 200 gewonden. Waar was ik met m’n contrast? In een zacht en veilig bed liggend, terwijl de eerste lijkzakken naar buiten werden gedragen. Op slag blij dat ik pijn kon voelen én mocht sakkeren dat ik niet kon slapen. Wat een contrast met al diegene die niets meer moesten voelen, konden voelen, en voor eeuwig naar dromenland waren gegaan.
’s Morgens bij het ontbijt, stokte het eten in m’n keelgat. Beseffend dat er honderden mensen waren die plotsklaps niet meer hoefden te eten. Bedolven onder emoties, verdriet, pijn, angst en dood.
Dus besloot ik te gaan lopen, uitwaaien, proberen alles op een rijtje te zetten, maar ik kon alleen maar een chaos en wierwar van schreeuwende mensen voor m’n ogen zien. Mensen die deze nacht, verondersteld waren na een fantastische avond, een deugddoend slaapje te kunnen doen, maar die in de plaats moesten rennen voor hun leven, of zelfs daar de kans niet voor kregen. Dus ja, wat een contrast. Ben ik blij dat ik nog kan rennen. Niet voor m’n leven, maar omdat het kan. Mag. Omdat ik het wil én graag doe.
Ik schrok me bijna een ongeluk en lag al quasi half gebukt op de grond toen een jager op loslopend wild schoot. Ik kan me voor geen seconde inbeelden, want een kogelregen aan explosies dan wel niet moet teweeg brengen. Beseffend dat het geen fazant of eend of konijn is waar het op gemunt is, maar jij. Een onschuldige persoon, die een avondje wilt genieten.
En dan denk ik, waarom doe je dat toch? Welke hersenspinsels kunnen je hiertoe aanzetten? Denk je nu echt dat de hemelpoorten wagenwijd open zullen staan na zo’n daden? Is dat je invulling van goed en slecht? Wagenwijd open staan ze zeker, voor al die onschuldige slachtoffers, die voortgestuwd worden op een snelweg van gebeden, liefde en medelevende gedachten, rechtstreeks in de armen van God. Maar de anderen? Neen. Die zie ik ploeteren, en zwoegen, en klimmen op een verlaten, eenzame en keiharde weg, vol putten en plassen. Lang, heel lang. Met bij elk obstakel de harde confrontatie met wat jullie van jullie leven hadden kunnen maken, en wat je er effectief mee hebt gedaan. De contrasten tussen een vuurwerk aan geluk, liefde en plezier, en de knal aan haat, agressie en oorlog waar jullie voor kozen.
En ik maak me geen illusies. De wereld is in shock, voor zolang onze hersenen die prikkels kunnen en willen verdragen. En daarna draait de wereld weer door. Letterlijk en figuurlijk. Ik kan alleen maar hopen dat jullie prikkels ook eens hard door elkaar geschud worden. Want als het altijd oog om oog is, wordt iedereen blind. Kan ook niet de bedoeling zijn, toch?
En dan denk ik opnieuw, wat zal ik nu doen? Heb ik schrik, ja. Dat zeker. Maar geen verlammende schrik. Want dan pas zouden jullie echt winnen. Maar geloof me, haat en oorlog kan en zal daar nooit in slagen. Omdat ik weet dat liefde en vrede zoveel sterker zijn. Altijd.
En wonende in Sijsele, zal ik de vluchtelingen scheef bekijken? Absoluut niet! Want dat is wat jullie doen toch? Iedereen over dezelfde kam scheren? Goed, is zoals jullie. Slecht, is al de rest? En zie wat dat oplevert. Daar walg ik pas van.
Dus neen, ik zal naar ze lachen, ze helpen waar mogelijk en ze tonen wat liefde en vrede is. Echte liefde en vrede. Geen hersenspinsel en verdraaide woorden om met jezelf te kunnen leven. Geen knal. Maar een mooi vuurwerk. Omdat ik weet dat alle kleine beetjes helpen. Dus ploeter maar verder op jullie weg richting Hemel. Dan zal ik nu verder bidden, hopen, geloven, dat de vele slachtoffers en dierbaren, al lang met de snelste snelheidstrein langs een open en prachtig veld, de Hemel hebben bereikt.
#PeaceForParis #PeaceForTheWorld #ParisAttacks#AanslagenInParijs Liefs,
Lindsey