Slapen, zorgen en pijn, blijken nog steeds geen al te goeie combinatie. Vandaar dat ochtendloopjes om 6u30 ‘s morgens al wel eens voorvallen. Wanneer je dan vertrekt met lopen, helpt het kunstmatige licht je in deze ‘herfsturen’ wel een eindje op weg. Maar tegelijk besef je, dat als je de rustige, mooie, en uniekere plaatsjes wilt, je deze verlichte wegen best kunt verlaten.
Vertrouwend op de routine van het lopen, je lichaam, de omgeving, sla je de duisternis in. Je blijft wel lopen, maar het gaat toch langzamer. En ondanks dat je perfect elke bobbel of put weet liggen, besluipt je de schrik dat er nieuwe zouden bijgekomen zijn. Je verwacht geen mensen op dat uur, en toch heb je angst dat je je elk moment de daver uit het lijf zal schreeuwen, al is het maar van het zien van je eigen schaduw. Maar tegelijk besef je wel, dat je maar je schaduw kunt zien, omdat er ergens toch licht moet zijn. En dat de absolute duisternis, gaandeweg niet zo duister meer lijkt. Je begint structuren te herkennen, vormen, en je beseft dat je zelfs nieuw bijgekomen putten ook op tijd zou ontdekken, zolang je maar rust vindt, in die ‘duisternis’. Zolang je maar de tijd neemt, om je ogen te laten wennen aan die omgeving. Zolang je het maar een kans geeft om het kunstmatige licht achter je te laten en je zelf een weg te banen met behulp van wat je zelf aanvoelt en de natuur je aanbiedt. De maan, sterren, de weerkaatsing in het water. Je beseft plots ook de sterkte van je andere zintuigen. En behalve als je muziek kei luid in je oren weer klinkt, merk je toch dat je het zou horen, als er iets op je afkomt. Voel je, hoe de wind langs je suist. En weet je, dat de schrik, eigenlijk veel te grote proporties aan nam, dan in realiteit nodig blijkt.
Na enkele kilometers, waarvan de eerste dus best schrikwekkend, loop je in de donkerte, alsof je nooit iets anders hebt gedaan. Tegelijk zie je het natuurlijke licht sterker worden, wanneer de maan op slaapmodus gaat en de zon aan z’n dagtaak begint. Je merkt hoe snel dit aan kracht en felheid kan winnen. En je merkt tegelijk dat je het kunstmatige licht zelf amper nog kan verdragen. Wat de eerste minuten verhelderend werkte, werkt nu juist verblindend. Maakt net dat je heel veel moois niet meer kunt zien, behalve dan de voor de hand liggende, platgelopen weg, die stilaan aan vernieuwing toe is. Zo’n loopjes geven me hoop en kracht. Zo’n loopjes doen me beseffen dat er vaak heel wat moed nodig is, maar het ook heel vaak de moeite loont. Zo’n loopjes, zijn voor mij vaak een weerspiegeling van m’n dagdagelijkse leven. Ik kan er helderder door denken en leer vanuit andere perspectieven naar hetzelfde kijken. Perspectieven die soms shockerend zijn in eerste instantie, maar verademend op langere termijn.
Vanuit die inzichten, heb ik besloten nu zelf ook even de natuurlijke duisternis in te gaan, en het kunstmatig licht achter me te laten. M’n 2 halve dagen als kiné, zal ik voor onbepaalde tijd stopzetten. Deze houvast moet ik durven loslaten, om open te kunnen staan voor andere invullingen. Een houvast die ik altijd met veel energie en voldoening heb gedaan, maar die tegelijk enorm veel van m’n lichaam vroeg, gezien m’n nevenwerkingen en ziekte. Een houvast, waarvan ik uiteindelijk moest constateren dat het in de huidige situatie, te veel van me vraagt. Het is een afscheid, maar dan wel een tijdelijke. Ik ben ervan overtuigd dat ik vroeg of laat deze job weer met al m’n inzet zal opnemen, maar nu kan ik met een gerust gemoed zeggen dat het goed is zo. De moeilijke beslissing is gevallen, financieel en praktisch liggen de obstakels bloot en nu moet ik er op vertrouwen dat ik in die duisternis de nieuwe putten wel op tijd zal ontdekken, maar ook de mooie wegen, die door het kunstmatig licht van m’n vertrouwde weg verblind werden, zal opmerken. En deze wegen wil ik inslaan. Tijd en energie in nieuwe dingen steken. Tijd en energie met m’n dierbaren doorbrengen. En ook, tijd en energie voor mezelf. Vroeger zou ik nooit zoiets durven zeggen. Als je veel tijd en energie in jezelf steekt, was je in mijn ogen vooral egoïstisch. Nu besef ik, dat als het binnen de juiste proporties is, het je juist realistisch maakt. Je kunt niet voor een ander zorgen, je kunt niet anderen gelukkig maken, als je niet zelf durft gelukkig zijn, en voor jezelf durft zorgen. Misschien dat er ergens op die weg, ook die nodige porties durf liggen, zodat ik voldoende kan bijtanken om de weg af te gaan! Om zelf m’n licht te zoeken en te vinden. Om te beseffen en realiseren dat het kunstmatige dan misschien wel veilig lijkt, maar tegelijk heel afstompend wordt. Om uiteindelijk te voelen, dat het niet de duisternis is die verblindt waardoor je heel wat moois mist, maar net dat kunstmatige licht. En ik hoop dat ieder van jullie in zichzelf en de mensen rondom zich, de moed vindt om ook op zoek te gaan naar al het moois wat om de hoek ligt, want dat is er zeker!
Liefs en tot snel,
Lindsey