Hallo iedereen
Ondertussen ben ik terug van vakantie! En we hebben er van genoten! Vanaf de 2e dag dan toch. Oorspronkelijk waren we echt in de aap gelogeerd! Al kan ik me niet voorstellen dat je daar zo slecht logeert. We waren de eersten om ermee te lachen en probeerden het te relativeren, maar achter die facade, moest ik keihard m’n best doen niet in huilen uit te barsten. 2 jaar geleden de ganse reis ziek, een jaar geleden autopech, en dit jaar een hotelkamer waarvan je bij de eerste minuut al aftelt tot de reis achter de rug is, dat was hard te beseffen.
Hoofdpijn is de ganse reis m’n metgezel geweest. Maar de hoofdpijn die ik kreeg van het oud en stinkende tapijt er bovenop, kon ik echt missen! Witte gordijnen als verduistering helpen nu niet meteen om goed te slapen, én daar bovenop een bed waarbij je quasi terug op de grond ligt, betekent zo goed als geen nachtrust voor mij. Aangezien ik weet wat een nog slechtere nachtrust betekent, kon ik even goed m’n boeltje weer pakken en naar huis gaan. Genieten zou er toch niet ingezeten hebben. Gelukkig schakelden m’n ouders 10 versnellingen hoger en wilde ook de tour operator meteen mee in het verhaal, waardoor we een dag later wél een super hotel hadden, waar een goede (nacht)rust garant stond. De vakantie kon toen echt beginnen! Zoiets is absoluut geen ramp, maar als je al geen reserves hebt en je snakte naar de reis alsof je net de laatste druppel water in de woestijn naar binnen had gekapt, dan geef ik toe dat het moeilijk is om te blijven lachen. Al hebben we ook dat gedaan!
Na de valse start, was het tijd voor genieten! Genieten van de natuur, genieten van enkele (zotte) uitdagingen, genieten van het te bereiken én genieten van het even niet ‘moeten’, maar ‘kunnen en mogen’. We deden er enkele prachtige wandelingen, waarvan we nadien best wel stijf waren, maar het loonde echt wel de moeite! Tijdens die wandelingen besefte ik des te meer dat het het waard is om door te bijten! Zelfs als je denkt dat je echt niet meer verder kan! Zowel in de bergen, als in het leven! Want zo goed als altijd word je beloond met een prachtig zicht, of een prachtige weg achter de top of vanop de top. Iets om van te genieten! Een kans die je niet zou krijgen als je onderweg de strijd zou staken. Iets wat alle inspanningen waard maakt, maar dat je onmogelijk kunt zien tijdens de beklimming. Natuurlijk mogen we niet vergeten van de tocht zelf te genieten, al is dit verdomd moeilijk wanneer je keihard afziet! Maar zolang het lukt om de ene voet voor de andere te zetten, moet je de top zelf niet zien liggen. Je weet dat je er sowieso komt. Hoe lang het dan ook nog mag duren! Hoe hard het dan ook mag zijn. En de pijn nadien, ging gepaard met een brede glimlach! De glimlach van: het is toch maar mooi gelukt én het was zélfs genieten. De pijn kan dit nooit evenaren omdat je tegelijk beseft, dit doorbijten maakt dat ik van heel wat grote én kleine dingen kan genieten in m’n leven! Het geeft me de kans fantastische herinneringen zoals deze toe te voegen aan m’n arsenaal! Het zorgt ervoor dat ik kan zeggen, dat ik er écht het beste van maak én dit al bij al nog zo slecht niet is! Maar de laatste dagen van de reis was dat wandelen toch genoeg geweest! Warme temperaturen, enorme hoofdpijn waar ik kotsongemakkelijk van werd, en auto-misselijkheid, bepaalden dat wandelen gereduceerd werd tot het minimum. Maar ook dan was het nog een fijne vakantie! We maakten er het beste van en deden eens een terrasje, genoten van het zicht en alles waar er thuis geen tijd en energie voor is.
Heel wat leuke herinneringen heb ik weer mee naar huis genomen! Maar helaas die klote hoofdpijn ook! Als het al eens een moment beter is, steekt de zenuwpijn feller op. Je lichaam kan nu eenmaal slechts 1 pijn als het ergste aanzien. Ik heb me al meermaals afgevraagd of het zou beteren mocht ik met m’n hoofd tegen de muur bonken. Indien ja, ik zou het zeker doen. Gelukkig, al is dit woord nogal cynisch, komt de controle in Leuven er weer aan. Het is alsof m’n onbewuste het eerder weet dan m’n bewuste. Als dat al kan, want de datum zit nogal prominent in m’n gedachten. Maar ik kan er quasi m’n klok op gelijk zetten, wanneer de eerste écht érge nachtmerries weer de kop opsteken, is het nog zo’n 14 dagen voor m’n tripje UZ en terug. Nu niet meteen het reddingsmiddel om m’n hoofdpijn te verdoezelen als je met een kloppend hart van angst wakker wordt. Niet dat het over de kanker gaat hoor. Neen. In m’n type nachtmerries, zou ik mijn kanker als het minst erge aanzien. Dit zegt al genoeg over de aard er van.
Wennen doet het niet, maar freaken ervan doe ik nadien ook niet meer. Het komt, het gaat en ondertussen doorsta ik het.
Komende week mag ik een lezing geven bij Janssens Pharmaceutica. Een nieuw kankermedicijn zal op de markt komen, en tijdens de voorstelling ervan, hebben ze mij gevraagd een getuigenis te geven. De tekst staat op punt, nu nog de rest mee krijgen!
Het weekend van 12-13 september ben ik dan weer als meter aanwezig op Levensloop Kortrijk. Zondag 13 september geef ik er in de Lange Munte, om 11u een lezing voor de Vechters. Iedereen is welkom, al is vooraf inschrijven wel handiger voor de organisatie! Quasi aansluitend ben ik om 13u in de tent van de Stichting tegen kanker. Mensen die mijn boek reeds hebben en er graag iets ingeschreven zien, mogen het zeker mee brengen en dan doe ik dat met alle plezier! Mensen die mijn boek graag zouden kopen, dit kan uiteraard nog altijd online of in de winkel, maar ook op zondag zal ik exemplaren mee hebben! Per verkocht stuk tijdens het weekend, geef ik 2 EUR aan Levensloop Kortrijk.
Een goed gevuld programma dus, maar anderzijds ook wat verstrooiing! De balansoefeningen in energie kan weer van start gaan, maar zoals bij alles, baart oefenen kunst! Ik laat jullie hier zeker weten hoe ik het er vanaf breng!
Liefs,
Lindsey