Hallo iedereen,
Het lijkt wel of de rem van mijn rollercoaster aan emoties en gebeurtenissen de laatste weken gebroken is. Geen momenten om even op adem te komen, geen pauzes tussen de vele ritjes in. Gewoon gaan. En blijven gaan. Maar laat dat laatste nu net zo beklemmend en beangstigend aanvoelen. Mijn hoofd voelt letterlijk alsof het gaat ontploffen, maar figuurlijk misschien nog meer. En momenteel slaag ik er maar niet in om de rem terug aan de praat te krijgen. Al zou ik nog het liefst van al de rollercoaster verlaten. Voor mijn part geven ze dat ‘gratis’ all-round abonnement maar aan iemand anders, maar niet meer aan mij.
Ik heb het er echt mee gehad. En de afgelopen 4 jaar is dit wel meerdere keren gebeurd, maar deze keer voelt het misschien wel nog feller aan dan voorheen. Of ik heb de voorgaande keren goed weten te verdringen. De pijn blijft aanhouden, en ik heb het gevoel fysiek en mentaal mijn grip op de realiteit te verliezen. De rollercoaster maakt me ijl, duizelig en ik verlies alle voeling met de echte wereld. De wereld waarin er niet continu pijn, vermoeidheid, zorgen en stress rondom behandelingen, ziekte, en alles wat erbij komt kijken, aan bod komt. De wereld waar er wél tijd is om te genieten van de kleine en grote dingen, net omdat er energie en tijd voor is. Als je die keuzes maakt tenminste.
Ik wil niet liever dan die keuzes maken. Ik maak ze ook. Alleen komt er momenteel geen output, omdat ik op dit moment niets anders qua input te steken heb dan nevenwerkingen en energiegebrek. Je hoort het. Mentaal en fysiek niet m’n beste periode. M’n slechtste ook weer niet, dus ik weet wel dat ik ook dit weer te boven kom, maar ik hoop dat m’n wachttijd al serieus is geslonken. Dat de wachtrij al serieus is ingekort. Dat ik stilaan vooraan in de rij kom om die time-out te krijgen. Al is het maar even.
Ik heb dringend nood aan een positieve impuls! Neem er maar eentje zo groot als een meteoriet, maar dan eens in de goede zin!
Het gaat me momenteel niet, en ik ben deze keer niet te trots om het toe te geven. Het hoort er bij. Al zou ik liever hebben van niet. Maar ik ben ervan overtuigd dat het zal maken dat ik nadien nog meer van het betere kan genieten. Zal genieten. Iets wat nu even niet lukt. En daar heb ik geen puppy-ogen voor nodig. Geen ocharmes en blikken vol medelijden. Geen uitspraken in de trend van ‘wat zie je er toch goed uit’, en geen oneindig keer te horen krijgen, en? Alles goed? Niets van dit alles. Gewoon wat menselijkheid, oprechtheid en geborgenheid. Dat is meer dan genoeg. En laat dat net ieder van ons in zich hebben.
Maar, er moet dus iets veranderen qua behandeling. Dat is wel duidelijk. Wat, dat zijn we aan het uitzoeken. De nevenwerkingen zijn de afgelopen weken zo exponentieel toegenomen dat het duidelijk is dat deze medicatie, toch met deze dosis, niet langer houdbaar is. En houdbaar is hier al een belachelijk verbloemde term. Dosis aanpassen, andere medicatie, bijkomende medicatie, ander behandelplan,…. We zullen zien wat het wordt. En hopelijk ook voelen. In de positieve zin deze keer. Want positief, dat heb ik nodig momenteel!
Ik hou jullie op de hoogte!
Tot snel,
Liefs, Lindsey
Comments