Hallo iedereen
Hier nog even een update. Ondertussen ben ik net terug van een 2-tal weken atletiekstage met de federatie in Portugal. We hadden geluk met het weer en konden in zo’n 18 graden onze trainingen afwerken. De regen bleef meestal afwezig, maar de wind was wel vaak van de partij. Maar eigenlijk was het best wel ideaal om in te lopen. Ik heb goed m’n trainingen kunnen afwerken. Zo’n 16à18 uur per dag lag ik op m’n bed in m’n hotelkamer, en de overige uren was ik ofwel aan tafel om te eten, ofwel aan het lopen. Die rust was echt wel nodig om m’n schema aan te kunnen qua energie niveau. Ik ben tevreden dat dit gelukt is, al besef ik ook dat in het ‘echte’ leven, eens je thuis bent, het niet evident, zo niet onmogelijk is om 18 uur in je bed te liggen. Tegelijk, als je thuis bent, wil je ook wel eens iets anders doen, dan als een batterij in een oplader gaan liggen tot het lichtje weer op groen schiet en je voelt dat je aan de volgende inspanning kan beginnen. Maar die trainingen en het volume dat ik heb gedaan, nemen ze me niet meer af en hopelijk legt dit een mooie basis voor enkele wedstrijden deze zomer!
De 2e week had ik wat last van een verkoudheid en ik heb zelfs een dag koorts gehad,ook m’n pezen reageerden hier en daar wel eens als een nukkig klein kind dat even niet meer mee wilt, maar uiteindelijk is alles onder controle gebleven. Ik lag alleen op de kamer, wat zowel voor mij handig was, als voor de fictieve persoon die anders bij mij zou liggen. Enerzijds kon ik zo op m’n gemak veel rusten, zonder gestoord te worden, anderzijds moest er niemand elke nacht om 3u30 mee met me wakker worden, omdat ik m’n medicatie moest nemen. Win-win situatie zo dan;)
M’n aqua jog band werd ook terug boven gehaald, om het lopen af en toe af te wisselen met een water training, zodat de impact op m’n spieren wat minder groot was. M’n studie boeken had ik ook mee genomen. Op dag 1 waren ze al een grote hulp toen een langpoot mug door m’n kamer zoefde. Zo’n dik boek komt dan goed van pas! Alleen moest ik dan de overige 2 weken wel staren naar de plek op het plafond na onze korte strijd samen;). Misschien heb ik het beestje wel een gunst bewezen, want hij had me al geprikt. Ik kan me niet voorstellen dat hij met mijn bloed nog een gelukkige en gezonde tijd tegemoet was gegaan;) Ik heb dus hier en daar ook wat proberen aan m’n thesis te werken en aan het grote groepswerk wat uitgerekend op m’n verjaardag moet verdedigd wordenL. Er wacht me nog een drukke periode en ik mag er niet teveel aan denken of ik kom ambetant. Eind april groepswerk presentatie en eigen kritische reflectie, eind mei examen, eind juni examen, eind juli- begin augustus thesis binnen en dan iets later de verdediging. Daarna ben ik wel in de laatste rechte lijn naar m’n diploma, met in januari-februari het eindpunt! Zoals altijd, zal ik het moeten van dag tot dag nemen en kijken wat er gaat, zeker in combinatie met m’n trainingen. Hopelijk blijven de nevenwerkingen op z’n minst stabiel, maar wat mij betreft mogen ze vlug beginnen afnemen ook. Ik zeg het soms, maar voel het nog vaker, ik ben ze kotsbeu! Maar vlug staat precies niet in het woordenboek van de relatie tussen chronisch, kanker en beter voelen, laat staan genezen.
Binnenkort ook terug op controle in Leuven. Laat ons hopen dat de kankerwaarden verbeterd zijn, dan is het toch niet voor niets dat ik m’n eten soms eet alsof het al eens gegeten is, (eerst alles in stukjes snijden en dan met enkel vork in m’n mond prop vanwege pijn in de armen) of beter een sollicitatie als koerier zou uitschrijven om m’n spullen te dragen (zware dingen dragen geeft echt veel rekpijn op m’n zenuwen). Wat zeker is, in de wachtzaal zal ik terug de vreemde eend in de bijt zijn. Meestal zit het er vol ouderen, die op z’n minst verwachten dat ik mee ben om m’n mama te steunen (wat ook al jong zou zijn) tot ze m’n naam horen afgeroepen worden en ik als eerste de Prof begroet. Ik ben het ondertussen al gewoon, maar het voelt ergens toch wel raar. Wanneer ik 21 maand geleden nog dacht, wat doe ik hier, ik hoor hier totaal niet thuis als topsporter, kan ik nu al blindelings het doolhof van Gasthuisberg doorkruisen. Of hoe een leven soms onverwachte wendingen kan nemen.
De komende periode dus terug evenwicht vinden tussen lopen, studie en vooral veel rusten, maar hopelijk ook toch iets van energie vinden om hier en daar iets leuks te doen met m’n dierbaren die ik enorm gemist heb tijdens m’n stage in Portugal!
Vele groetjes!
Lindsey