Terug van Portugal
Hallo iedereen
Sinds dinsdagnamiddag ben ik terug van Portugal. Ik heb geprobeerd het zonnetje mee te brengen, maar het ziet er naar uit dat het niet gelukt is. Woensdag heb ik dan ook tijdens m’n duurloop kennis gemaakt met de felle wind, regen en koude temperaturen. De komende dagen zal het wat zoeken worden hoe ik het best m’n trainingsschema kan afwerken gezien de omstandigheden. Gelukkig kan ik ook altijd binnen trainen, mits hier en daar wat aanpassingen aan het schema, of aquajoggen. Het mag dan wel slecht weer zijn, maar het is zeker geen reden om stil te zitten! In Portugal heb ik alle trainingen goed kunnen afwerken. Het deed me deugd nog eens op de piste te kunnen trainen en ook te voelen dat ik specifiekere trainingen (nog steeds) kan. De spierpijn was aanwezig, maar onder controle. Het is natuurlijk allemaal nog maar in de beginfase, maar het is toch al iets! Het feit dat ik in Portugal de rest van de dag continu rustte/sliep en kine had, maakte wel dat ik beter recupereerde van de trainingen. Zo’n situatie heb je natuurlijk niet altijd thuis, maar we zien wel hoe het hier gaat. Ik geloof er in dat ik op vlak van lopen een stap voorwaarts heb gemaakt en deze keer zonder een stap terug! Laat ons hopen! Ik zou natuurlijk nog veel gelukkiger zijn als ik me ook effectief beter zou voelen. Als die hoofdpijn, die voortdurende vermoeidheid/ijlheid en de spierpijn ook wat zou afnemen. Maar goed, iets van verbetering is beter dan niets! Gisteren las ik in de krant: nog 100 dagen naar OS Londen. Een dag na m’n diagnose, waren het er nog 365. Ik weet dus al iets meer dan 265 dagen dat ik Chronische Leukemie heb, en ben ongeveer een 250 dagen in behandeling. Jammer genoeg een peulenschil van wat er nog komen moet. Achteruit kijken heeft niet veel zin, maar toch doet het me pijn. De tranen komen meermaals in m’n ogen als ik aan de Olympische Spelen van Londen denk. Een doel, waar ik al meerdere jaren mee in m’n hoofd zat en de laatste 2 jaar ook steeds realistischer werd. Maar nu, als we realistisch zijn, is de kans dat ik daar als atleet zal zijn, zo goed als nul. Ik geloof wel in wonderen, maar goed, als ik een wonder krijg, laat dat wonder me dan maar sneller genezen, zodat ik niet meer dagelijks die dosis medicatie (voor een groot deel vergif) naar binnen moet slikken. Dan komt mijn lopen ook wel weer op topniveau. Ondertussen zit ik dus zeker niet stil. Ik blijf lopen en ik blijf m’n trainingen opvoeren, maar natuurlijk onder strikte controle en zonder te forceren. Het heeft geen zin om een stap voorwaarts te zetten en iets later terug achterwaarts. Ik voel progressie en dat stemt me wel gelukkig. We weten nog steeds niet hoe, wat ,wanneer, maar ik voel wel dat het realistisch is m’n lopen verder naar een hoger niveau te krijgen, ondanks de medicatie. Laat ons eerst proberen m’n niveau te halen waar ik ben moeten stoppen vorig jaar in juli, en van daaruit dan m’n droom verder waarmaken om de absolute wereldtop te halen. OS Londen waarschijnlijk dus niet, al geef ik deze niet op tot het achter de rug is! Ik blijf proberen, zoals ik elke dag gedaan heb. Maar deelnemen aan de 1500m tijdens de OS van Rio de Janeiro 2016, It’s a deal! Ik hoop er dan ook echt te kunnen presteren en niet enkel deel te nemen. Maar laten we stap voor stap nemen! Daartussen vallen er nog mooie kampioenschappen, en hopelijk duurt het niet meer al te lang voor ik ook daar van de partij kan zijn. Aan m’n motivatie en m’n geloof zal het alvast niet liggen. Net zoals dat gans m’n entourage er ook in blijft geloven en er voor gaat! Op medisch vlak is er niet veel nieuws. De medicatie blijft aanslaan, en ik voel elke dag de neveneffecten van de medicatie. Vaak confronterend, maar goed, vooruit kijken is wat helpt, hoe onzeker de toekomst ook is! Binnen een maand volgt er terug een grote controle. Ik hoop dat de slechte cellen tegen dan meer zijn afgenomen dan de vorige keer. Hoe sneller die waarden op 0 staan, hoe liever ik het heb! Al wil dat niet zeggen dat de leukemie dan uit m’n lichaam is helaas, de behandeling gaat ook daarna door. Maar laat ons hopen dat de nevenwerkingen tegen dan ook beter zijn! Volgende week word ik 23 jaar. Ik sluit dan het moeilijkste jaar van m’n leven af. Laat ons hopen, dat het ook het moeilijkste jaar zal blijven en ik er nog vele mooie levensjaren samen met al m’n dierbaren aan mag toevoegen. Verjaren vond ik altijd vanzelfsprekend, leuk en spannend, met cadeautjes, gans de familie zien, kiezen wat we van uitstap doen,… Dit jaar is het anders, minder vanzelfsprekend, veel emotioneler en met een dubbel gevoel. Dit levensjaar heb ik van veel afscheid moeten nemen en dingen verloren, laat ons hopen dat het geen blijvend afscheid is en dat ik volgend jaar al veel kan herwinnen! Laat komend levensjaar sowieso beter worden , want slechter, daar wil ik echt niet aan denken. Nu zaterdag ben ik aanwezig tijdens de benefiet avond van Télévie. Dankzij JBC, een van de partners van Télévie, hoef ik mij geen zorgen te maken over mijn kledij die avond. Mijn mooie kleren hangen al netjes klaar. Télévie zamelt geld in voor kanker onderzoek, kanker preventie en een betere levenskwaliteit voor diegene die aan kanker lijden en hun dierbaren. De RTL zendt dit uit vanaf 20u. Ik zal er een korte getuigenis doen, in de hoop anderen een hart onder de riem te steken en mensen aan te zetten om even stil te staan bij kanker. Heel even maar, want het zijn geen leuke gedachten! Maar het is belangrijk te weten dat de inzet/inbreng van zo’n organisaties/van al die mensen, wel degelijk iets uithaalt. Dat het wel degelijk mensen in moeilijke omstandigheden toch wat licht kan bezorgen. Een kans op genezing, een kans op meer levenskwaliteit, een kans op leven. Hieronder kan je al een stukje reportage over mij zien voor Télévie. Vele lieve groetjes en tot binnekort! Lindsey x
Dag iedereen Hier nog even wat nieuws over de afgelopen dagen in Portugal. Het weer is een stuk beter dan de eerste dagen. De regen hebben we niet meer gezien, en het zonnetje is de afgelopen dagen veel door de wolken kunnen breken. De temperatuur varieert tussen de 16à20 graden, ideaal dus om in te lopen. De wind en de wolken zijn wel vaak van de partij, maar als ik hoor wat het weer in België is, zitten we hier een heel stuk beter! Dat komt ook m’n lopen ten goede. De omstandigheden voor m’n spieren zijn natuurlijk heel wat beter dan in de kou, regen, hagel,… Het helpt ook dat ik elke avond naar de kinesist kan hier. De spierpijn is zo beter onder controle. We wisselen af tussen licht los masseren van de spieren ter hoogte van de kuit en tape om lymfedrainage te bevorderen, waarbij mijn benen dan vol hangen met zwarte, roze of blauwe tape. Diep masseren zou m’n lymfestelsel nu nog meer over belasten, dus dat is geen optie. Maar de afvalstoffen moeten natuurlijk wel weg geraken. Dus ook daar is het belangrijk een evenwicht in te vinden en het is goed dat Evelien (de kiné hier) me met haar ervaring veel kan helpen. Met de tape aan word ik vaak aangestaard, sommigen denken zelf dat het tatoeages zijn, maar uiteindelijk, als ik er enkele procenten minder pijn door heb, draag ik die tape zonder moeite. De trainingen lukken vrij goed deze week. Mijn trainer is er nu bij en hij kan dan ook aanpassen waar nodig. Ik heb al 2 pistetrainingen gedaan hier. Nog altijd op loopschoenen, maar het is al eens iets anders dan die duurlopen! De ene waren 600-den en de andere 300-den. Ik voel duidelijk dat m’n lichaam zo’n trainingen, weliswaar toen in snellere tempo’s, al lang niet meer gedaan heeft. Het gevoel van verzuring kwam dan ook veel sneller op dan vroeger, maar toch gaf het me voldoening al terug eens op de piste te kunnen een training afwerken! De duurlopen lukken ook tamelijk goed, het is hier wel een voordeel dat ik heel veel kan rusten met weinig andere factoren die m’n rust kunnen verstoren. M’n dagen hier bestaan nog steeds uit ontbijten, nog een dik uur rusten op bed. Trainen, eten en rusten. Dat geeft me iets meer energie om die training dan ook goed af te werken. Al is het natuurlijk telkens een bewuste keuze om dan ook enkel te rusten en geen uitstapjes, terrasjes, filmpjes bekijken,… mee te doen. De vermoeidheid blijft gewoon heel fel aanwezig en ik weet dat ik niet veel nodig heb om over m’n grens te gaan. Morgen staat er een 3e (en laatste) piste training op voor deze stage hier in Portugal. Terug 600meters. Zondag vertrekt mijn trainer dan naar huis en wij vertrekken dinsdag rond 8u ‘s morgens naar huis. Het zal een lange reisdag worden want het is een vlucht met een tussenlanding en we landen maar rond 14u30 in Zaventem ( in België is het wel 1 uur later dan hier in Portugal). Gelukkig is dinsdag ook meteen m’n rustdag van de week, ook al is dat geen echte rust natuurlijk. Net zoals ik na de heenvlucht voelde, zal ik vooral de eerste 3 dagen nadien rustig aan moeten doen zodat ik gerecupereerd geraak! Een volgend verslagje volgt binnenkort! Vele groetjes Lindsey x
Dag Iedereen Ik ben nu zo’n 5 dagen in Portugal. De eerste 3 dagen hebben we vooral door de regenbuien in moeten lopen, maar de afgelopen 2 dagen was het weer al iets beter. Voor de komende dagen geven ze toch een 18à20 graden en weinig regen. Altijd leuk om in te trainen natuurlijk! Tot nu toe heb ik alle trainingen zoals gepland kunnen afwerken. Het schema was niet zwaarder gemaakt dan de afgelopen weken thuis, maar aangezien ik vorige week echt nog veel moeite had met het lopen na m’n buikgriep, ben ik al heel tevreden dat ik deze week terug normaal heb kunnen afwerken. Sinds vandaag is m’n trainer ook toegekomen, de eerste intensievere training staat dan ook deze namiddag op het programma. De eerste 5 dagen was ik hier samen met nog een atleet, Pieter-Jan Hannes. Sinds vandaag zijn er nog een 15-tal atleten bijgekomen en zijn we ook van hotel veranderd. Het eerste hotel was alvast heel goed. We zaten in een appartementje, met elk een slaapkamer en badkamer en dan nog een gemeenschappelijke living en terras. We hadden, net zoals nu, ook vol pension eten, waardoor ik ook heel veel kan rusten tijdens de dag. In de voormiddag loop ik altijd, daarna middag eten en dan enkele uren rusten/slapen. Soms staat er nog iets kleins in de namiddag op van training en anders hou ik het bij rusten en wat proberen aan m’n thesis te werken. De afgelopen 5 dagen was aquajoggen wat moeilijk, aangezien het Olympisch zwembad wat te ver ligt om te voet naar toe te gaan. Vandaar deze keer als alternatieve training fietsen. Gelukkig zag Steven Pauwels, een Belgische atleet die ik via Pieter-Jan Hannes hier leerde kennen, het zitten om mee te gaan. Zo hebben we een dikke 2 uur de mooie omgeving in de Algarve kunnen verkennen. Maar toch, Moutainbike en mij, niet zo’n ideale combinatie mocht ik de dagen nadien voelen. Vooral aan m’n armen en m’n billen dan. Mijn uitgangshouding zal niet zo optimaal geweest zijn:) M’n hoofdpijn was hier vooral de eerste dagen heel hevig, voorlopig is het iets beter, laat ons hopen dat het zo blijft, dan is het houdbaar! De spierpijn is jammer genoeg wel enorm van de partij. Ik bijt er doorheen, maar ik hoop toch dat met het komen van de kinesiste Evelien de pijn terug wat kan terug gedrongen worden. Hoe dan ook, alles verloopt hier dus wel ok! Volgende week volgt dan een nieuwe update van de stage. Vele groetjes en zalig pasen! Lindsey x