Hallo iedereen Ondertussen ben ik terug van Zwitserland en is ook de beenmergpunctie achter de rug. Zwitserland deed me echt goed! De berglucht in Zermatt deed me goed, het prachtige uitzicht, de natuur,… Ik zou er zo terug naartoe keren! Het was ook leuk nog eens met m’n ouders een weekje samen te zijn, in andere omstandigheden dan thuis! Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te genieten en niet te piekeren! Om me niet teveel druk te maken dat ik deze keer alles met de lift deed en niet te voet! Uit de natuur kan je nog veel afleiden. Ik zag er hoe sommige dagen begonnen met donkere onheilspellende wolken, maar uiteindelijk verslagen afdropen door de zon, met als resultaat een prachtige dag! Tegelijk zag ik dat het soms lang duurde, maar ten allen tijde slaagden de wolken erin om over de bergen heen te geraken en een heldere blauwe hemel tevoorschijn te toveren! Hoe groot de berg vanop afstand ook lijkt, hoe stijl en onmogelijk om op te geraken, van dichterbij ziet het er steeds beter en beter doenbaar uit! (al ga ik nu niet meteen de Matterhorn werkelijk gaan beklimmen;)) Het zijn zaken die ik meeneem naar m’n ziekte proces, ik herken er veel van en ik probeer er nieuwe moed uit te halen! Nieuwe moed die ik best wel kan gebruiken deze periode. De beenmergpunctie is achter de rug, de resultaten laten nog even op zich wachten. Maar het begint toch terug te wringen. Het blijft zo moeilijk om een goede manier te vinden om met m’n situatie om te gaan. Ik probeer het elke dag, maar het blijft met vallen en opstaan. Ik wil niet overgaan tot zelfbeklag, daar geraak ik niet mee vooruit. Er is geen weg terug en we zijn de berg aan het beklimmen. Maar soms kan ik toch wel eens zo’n dagen hebben dat ik het allemaal kotsbeu ben. Beu om me in een lichaam van een bejaarde te voelen, terwijl ik op het sterkst van m’n kunnen zou moeten staan. Beu om het gevoel te hebben dat velen niet begrijpen of zien hoe het echt met me gaat. Beu om die medicatie te blijven slikken en de waarden maar zo langzaam aan te zien beteren. Beu om niet te weten wanneer de dag komt dat ik me terug goed zal voelen en kan doen wat ik wil. Maar naast die dagen zijn er ook veel dagen waarop ik besef dat het ook nog zoveel erger kan. Kanker zonder effectieve behandeling en de dood gevaarlijk dichtbij zien komen. Zware chemotherapie, en niet meer weten of je wel nog de volgende dag wilt halen, omdat de pijn je te veel wordt ja, er zijn nog zo veel andere situaties, omstandigheden,… Ik kan het mijne dan wel relativeren hoor, maar toch… Ik kan het mezelf toch niet verwijten dat ik streef naar een leven zonder kanker, zonder behandeling. Ook al zijn de nevenwerkingen en het ziekteverloop nu gelukkig minder drastisch dan toen de medicatie nog niet bestond. Niemand kiest voor een leven met kanker, of een leven met tegenslagen enzovoort, maar je kan wel kiezen om oplossingen te zoeken, om niet te berusten in die situatie en vooruit te willen. Waarmee ik niet zeg dat mijn keuze beter is dan de andere hoor, ieder voelt voor zichzelf wel wat het beste is om met die situatie om te gaan. De meeste dagen lukt dit me redelijk goed, maar er zijn ook dagen waarop de moed, de hoop, de kracht even op is. De angst en de twijfel maakt er dan meteen gebruik van om in gans m’n lichaam en hoofd plaats te nemen. Niet dat ik meteen schrik heb dat de kanker verkeerd zal evolueren, ik geloof ten volle dat dit wel ok komt na verloop van tijd. Maar wel hoe het zit met die nevenwerkingen, de effecten van die medicatie en de invloed ervan op m’n dromen en m’n toekomst. Gelukkig komen er dan wel signalen en steun op m’n pad, die me terug helpen die twijfels te verdringen en met vertrouwen naar de toekomst te kijken! Soms krijg ik ook van die reacties van mensen die ik moeilijk kan begrijpen. Ik zet ergens een nieuwe foto online, waarop ik lach en er niet ziek ‘uitzie’. Meteen krijg ik reacties van, hey, lang geleden, hoe gaat het nu? Aan de foto’s te zien blijkbaar goed. Het is niet omdat iemand zich niet gedraagt naar z’n ziekte, of er niet ziek uit ziet, dat het daarom gemakkelijker is of goed gaat. Het vergt energie, maar het is een bewuste keuze om te proberen genieten, te proberen doen wat wel lukt en gelukkig lukt dit soms,.. Al zijn er even goed van die andere dagen waarop dit niet lukt! De punctie viel al bij al wel mee deze keer. In de mate dat een punctie kan meevallen natuurlijk. Maar het was de dokter die bekend stond op de afdeling om het beste puncties te kunnen geven, en van de 4 puncties die ik al had, viel deze inderdaad het beste mee. Er was ook een assistente bij, die voor de eerste keer een punctie moest doen die dag. Ik had het echt voelen aankomen en zei al een paar weken dat ik iemand ging hebben die het de eerste keer ging proberen. Nu, mensen moeten leren en alles moet een eerste keer. Als niemand zich in m’n stage door mij zou laten behandelen, zou ik ook niet leren hoe het goed moet. Maar anderzijds, een punctie, daar pas ik toch liever voor als er geen ervaring is! Ze moest de plaats aanduiden waar ze het zou doen. Als kiné studente weet ik zelf ook wel veel van voelen waar het moet, en localiseren e.d. Toen ze dan ook lukraak haar vinger ergens op m’n bekken/heup zette en een centimeter ernaast zat, had ik het wel gehad met die situatie! Gelukkig heb ik niets moeten zeggen en heeft de dokter het bij mij voor getoond en gedaan, zodat ze het bij de volgende patiënt zelf kon doen. Ik hoop voor die patiënt, en ook wel voor de assistent, dat het vlot gegaan is! Nadien wel terug draaierig en nu gaat het lopen nog steeds met redelijk wat pijn gepaard. Stappen lukt alweer normaal, maar lopen brengt veel schokken met zich teweeg en dat voel je wel. Vanaf dat het compress er af is (na 3 dagen), kan ik terug beter bewegen. Als ik stil sta, voel ik het dan niet en dat is niet altijd zo gunstig voor als ik me in de zetel plof. Die plaats zit blauw en verdikt en komt dus nog eerder dan mezelf in contact met de zetel. Als ik niet de zwaartekracht tegen zou hebben door m’n gewicht, zou ik even snel terug opspringen van de zetel op zo’n momenten! Maar goed, als alles in m’n beenmerg er volgens plan uit ziet, zal het wel nog lang duren voor er een volgende punctie aankomt! Ondertussen heb ik m’n thesis terug bij de hand genomen. Vanaf september komt de vragenlijst online, waarbij ik hoop tegen december heel wat data te hebben om zo een betekenisvolle analyse te doen! Binnen een paar dagen hoop ik dan terug met minder pijn te kunnen lopen, zodat dit ook weer wat vlotter gaat! Vele groetjes Lindsey x
AUGUST 3
Hallo iedereen
Alweer eventjes geleden dus tijd voor een update. De enorme contrasten stapelen zich rond deze periode van het jaar enorm op. 26 juli 2012, precies een jaar geleden dat ik mijn diagnose van chronische leukemie te horen kreeg. 27 juli 2012, de Olympische Spelen in Londen geopend. 9 augustus 2012 mijn 4e beenmergpunctie in het vooruitzicht, 6/8/10 augustus 2012 de reeksen/halve finale/finale van de 1500m op de Olympische Spelen. Ik mag er eerlijk gezegd niet teveel over nadenken. Een ongemakkelijk gevoel komt dan naar boven en deze keer niet van de medicatie. Anderzijds heeft het ook niet veel zin, er is geen andere oplossing dan vooruit te gaan en te kijken. Hopen en geloven dat het ergste achter de rug is. Ik heb bewust niet naar de openingsceremonie gekeken, al heb ik wel enkele foto’s op het internet en in de kranten gezien. Toen ik daags nadien tijdens het nieuws zag hoe 7 beloftevolle Britse atleten de vlam aanstaken, kwamen er dikke tranen over m’n wangen rollen. Eventjes geen nieuws dus, de knop was snel ingeduwd. En toch… Bij het zien van de vlam, voelde ik nog even fel de kracht, de drang en het geloof, net zoals in 2008, om in levende lijve, als atleet, onder de Olympische vlam te mogen deelnemen. Londen is nog bezig, maar Rio krijgt een steeds groter wordend stukje in m’n hoofd. Het ‘verjaren’ van de diagnose hebben we (gelukkig!) niet ‘gevierd’. En eigenlijk ook zo weinig mogelijk aan proberen denken! Toch was ik positief verrast door de enkele attenties/mailtjes die ik mocht ontvangen van de mensen die me al het ganse jaar door steunen en wisten dat deze periode zeker niet evident zou worden. Maar anderzijds zou ik het liefst de precieze datum willen vergeten, het is niet iets om te willen onthouden. Misschien dat ik het binnen enkele jaren kan HERdenken, omdat het dan allemaal achter de rug is. Ik hoop het enorm en misschien dat ik er dan wel een stuk taart op kan eten! Wel hebben we de verjaardag van m’n mama gevierd met een gezellig etentje op een terrasje in Brugge. Zo’n momenten zijn fijn om te koesteren en zijn me nu nog veel dierbaarder dan vroeger! Een 2-tal weken daarvoor hebben we ook fondue gedaan voor de verjaardag van m’n oma. Zo waren we nog eens met een grotere bende samen, wel vermoeiend en ik ben ook iets vroeger m’n bed gaan opzoeken, maar toch heel leuk om iedereen zo terug te zien en bij te kunnen praten. De lactaattest is ondertussen ook achter de rug. Deze keer met trainer Dirk, Jan Olbrecht en Pascale, uiteraard mijn mama als morele steun, maar ook Luc Van Lierde. Aangezien de echte lactaattest te ver voor mij was qua verplaatsing (te vermoeiend en dan ook vertekenend voor de test) heb ik hem op de piste in Brugge gedaan. Luc wilde de test graag afnemen en zo kon Jan dan met het krijgen van de waarden de analyse maken. Het zonnetje was van de partij (de wind ook;)) en zo heb ik m’n lactaattest in leuke omstandigheden kunnen afwerken. Nadien was ik wel zo leeg als een citroen! Voor de eerste keer sinds mijn diagnose hebben we het eens gewaagd om een maximale 600m te doen. Ik moet eerlijk zeggen dat het een heel dubbel gevoel was. Enerzijds had ik er helemaal geen zin in, geen zin in een ontgoocheling of confrontatie met m’n tijd. Anderzijds wilde ik gewoon weten of ik wel echt écht kon verzuren naar de waarden die men op wedstrijden haalt en om te zien waar ik nu ergens sta. Het laatste haalde de bovenhand en zo heb ik de spikes nog eens aangetrokken. Het gaf me eigenlijk echt een goed gevoel, gewoon eens mogen en kunnen hard lopen, ondanks dat ik al de kilometers van voordien wel degelijk voelde. Wees maar zeker dat ik nog kan verzuren, ik voelde het van m’n oorlelletje tot m’n kleine teen. Maar deze keer was ik er niet spijtig om en had ik toch nog voldoende energie over om een glimlach op m’n gezicht te toveren. De lactaatwaarden/tijden tonen terug enkele positieve zaken aan, en daar kunnen we de komende weken weer op verder bouwen. Maar eerst een weekje Zwitserland voor mij. Ik ben heel blij dat ik enkele weken geleden besloten heb om achter te gaan naar waar mijn ouders op reis zijn! Ik kan hier nu genieten van de rust en de natuur! Liften nemen en m’n zorgen in de diepe dalen laten vallen, meegenomen door de wind en niet meer terug komend! In de sneeuw ‘spelen’ en deze keer koude handen en blauwe nagels hebben met een duidelijke verklaring en ’s avonds de samenvatting van de OS bekijken in plaats van een ganse dag m’n kas op te fretten bij het kijken naar TV. De loopschoenen hebben ook een plaatsje in m’n valies en ik kan hier nieuwe rondjes ontdekken! Bij terugkomst volgt er dus eerst de punctie met enkele weken later de resultaten. Enkele weken die ik goed kan gebruiken om me bezig te houden met het verder werken aan de thesis en het indelen van mijn academiejaar dat eind september terug begint. Naast de Levensloop in Sint-Truiden op 6 en 7 oktober, voor de stichting tegen kanker, ben ik ook meter van de ResearchRUN op 18 oktober 2012. De researchRUN™ is een business run, namelijk een sociaal en sportief event dat de bedrijven uit de Research Park van Haasrode en dynamische actoren uit de research sector verenigt voor een unieke loopwedstrijd per team ! De wedstrijd wordt gevolgd door eengezellig samenzijn. Zoals je op hun site kunt lezen (http://www.researchrun.be/) .Het is een initiatief dat nog meer mensen aanzet om lichamelijke activiteiten te doen en zo de gezondheid en de fysieke fitheid een boost te geven. De teams bestaan uit 3 leden (net zoals bij de Levensloop), maar hier duurt de wedstrijd een uurtje. Per deelnemend team wordt er inschrijvingsgeld betaald. Op voorhand kunnen er ook groepstrainingen gevolgd worden. Een vast bedrag per team zal doorgestort worden naar een goed doel, wat bij deze research run KanActief zal zijn bij hematologische aandoeningen. Enkele maanden geleden werkte ik dankzij de Vlaamse Atletiekliga en de Jeugddag ook al samen met dit programma om mensen na beenmergtransplantaties, na chemotherapie te helpen heropbouwen en opnieuw iets weerbaarder te maken. Ik hoop zo terug een steentje te kunnen bijdragen aan dit programma. Zowel de Levensloop, waarvan de opbrengst gaat naar onderzoek, preventie, levenskwaliteit,… bij kankerpatiënten, als de ResearchRUN in samenwerking met KanActief zorgen er mede voor dat ondanks kanker eenenorme zwarte tunnel in je heden en toekomst kan laten ontstaan, er toch vele lichtpuntjes zijn om je aan op te trekken en de weg in de tunnel niet te verliezen! Als slot van deze blog wil ik toch even diegenen bedanken die me doorheen dit jaar hebben gesteund en soms gesleurd! Die ten alle tijde voor mij en m’n gezin klaarstaan en ons hier herhaaldelijk aan herinneren. Ik zal geen namen noemen om niemand te vergeten, maar diegene die het zijn, zullen het zeker voelen als ze dit lezen. Toch wil ik mijn dierbaren speciaal bedanken. Ik kan oprecht zeggen dat zij m’n rotsen zijn in de branding, die ondanks dat het voor hen ook heel zwaar is, ten alle tijde naast me staan en me onvoorwaardelijk steunen, van me houden en in me geloven! Ik kan eerlijk zeggen, dat het al een heel zwaar jaar is geweest en dat we niet weten hoe lang deze weg nog loopt en waar die naartoe gaat, maar ondanks de vele putten en stenen, heb ik toch ook de zon mogen ervaren, samen met enkele prachtige bloemen en rustige watertjes. We komen hier zeker sterker uit. Liefs Lindsey x
AUGUST 1
Hallo iedereen, Even nog een update sinds m’n examen. Ondertussen weet ik m’n punten en ben ik voor alles geslaagd dit jaar. Slechts weinigen weten hoeveel inspanning het me gekost heeft, maar ik ben zo blij, dankbaar en opgelucht dat dit obstakel nu toch al achter de rug is! Het is voor mij een lichtpunt, en een teken dat doorzetting wordt beloond. Ik wil dan ook diegenen bedanken die me ook hier door dik en dun hebben gesteund en in me blijven geloven/met me mee hopen. Het einde van m’n studie komt in zicht. Vorige week ben ik 3 dagen naar Hasselt gegaan. We hebben daar een dag de fruitroute gedaan met de Vespa. Voor alles een eerste keer! Ik had nog nooit op een brommer gezeten en eerlijk gezegd, na 5min op de Vespa dacht ik dat ik het ook beter nooit gedaan had. Ik had geen controle en in plaats dat ik met de Vespa reed, reed de Vespa met mij. Een beetje zoals ik net leerde auto rijden. Ik was nog dankbaar dat we de extra verzekering er hadden bij genomen, je weet maar nooit als ik bochten moest nemen. In het crossen was het al niet m’n sterkste punt, met een Vespa nog minder. Gelukkig ging het 15min later al heel wat beter! We hadden ons voorzien om veel te rusten onderweg, het blijft immers heel vermoeiend voor me. Zo hebben we minstens om het half uur op een deken in de mooie velden van de fruitstreek wat liggen rusten. De overige 2 dagen Hasselt hebben we niets speciaals gedaan, wat genoten van een terrasje, onder de parasol en vooral rustig. Het weekend was geslaagd en ik heb ook veel kunnen/moeten rusten. Terug een mooie ervaring die ze ons niet meer kunnen afnemen! Ik heb het EK op de tv gevolgd. Eerlijk gezegd, ik werd er best onrustig van. Je ziet gewoon atletes waar je zelf al tegen gelopen hebt, al geklopt hebt of kort bij eindigt en je wilt daar gewoon ook terug staan. Ik heb dan ook besloten om tijdens de Olympische Spelen 1 week achter te gaan naar m’n ouders op reis. In Zwitserland hoop ik zo overdag langs een meertje, op een terrasje te kunnen genieten van de natuur, zonder constant te zitten piekeren en nadenken of thuis iets te zoeken om me bezig te houden zodat ik toch maar niet moet nadenken. De lijst van de OS is definitief nu. 115 atleten mogen België vertegenwoordigen. Ik had er zo graag al bij geweest, maar het loopt niet altijd zoals men wilt. Er zijn enkele deliberaties gebeurd en hoewel ik blij ben dat het BOIC ruimer heeft gedacht dan de strenge limieten, steekt het toch een beetje bij me omdat ik de internationale limieten, weliswaar in een gezond lichaam, ook echt haalbaar achtte. Maar goed, wat, als, dan,… Dat heeft allemaal geen zin! Laat ons maar verder met het hoofd omhoog voorwaarts kijken. Op sportief vlak dan vooral richting de OS van Rio in 2016 met hopelijk voordien al wat mooie tussenstappen! Ik hoop dat de Belgische atleten en delegatie in Londen hun mannetje kunnen staan tussen al die landen en als ik de Olympische vlam op tv zal zien, zal ik weliswaar met tranen in de ogen, hopen en geloven dat ik in Rio de vlam in het echt zal zien! De afgelopen week zijn er toch weer zaken gebeurd waar een mens stil van wordt. Zo stil… Maar tegelijk opstandig. Katrien Van Looy, vroeger een geduchte concurrente als pupil en miniem tijdens de crossen en de piste wedstrijden. Maar ook een vriendin, waarmee ik samen op wedstrijden/stages ook plezier kon maken. Het contact was wel wat verwaterd maar ik hoorde mama nog ’s avonds roepen dat ze in Vive le Vélo was, met haar vriend. Ik dacht nog, ah ik moet haar nog eens sturen. Een dag later het schokkende nieuws dat haar vriend, 30-jaar, plots en zonder signaal uit het leven gerukt werd. Het valt gewoon niet te vatten waarom zo’n dingen gebeuren en toch gebeurt het jammer genoeg wel elke dag ergens. Het leert me ook mijn situatie toch wat te relativeren. Ook al mag ik dat niet te veel doen, want dan zou ik richting minimaliseren gaan en het blijft niet evident waar ik door moet. Maar toch, ik ben dankbaar dat ik mag vechten, dat ik wel een signaal heb gekregen en dat ik hier hopelijk sterker door mag komen en nog een gezond en lang leven met m’n dierbaren tegemoet ga. Hoe moeilijk de periode dan ook is waar we nu door moeten, dan is het het zeker waard! Jammer genoeg was dit niet het enige slechte nieuws. Door m’n blog en enkele pers artikels, kom ik ook vaak in contact met lotgenoten. De ene zijn ietwat vluchtige contacten, de andere blijven me bij en worden een blijvend uitwisselen van berichtjes. Weliswaar ieder op ons tempo, maar ‘lotgenoten’ begrijpen het wel als een antwoord eens wat langer op zich laat wachten. Waarmee ik niet wil zeggen dat anderen dit niet begrijpen hoor. Maar je voelt je gewoon veel sneller begrepen en verbonden met lotgenoten door amper wat woorden uitleg. Zo was het ook met Nora, een prachtig meisje van 24 jaar, die jammer genoeg al 2 jaar tegen borstkanker aan het vechten was. Nora had zo’n groot hart, en ondanks dat het loodzwaar voor haar was, bleef ze zich bekommeren en inzetten voor anderen. Ze richtte een website op: www.metvolleborstvooruit.be om anderen attent te maken op borstkanker bij jongeren en een hulpstuk te bieden als ze in zo’n situatie als zij terecht zouden komen. Ik begon haar verhaal te lezen en m’n bewondering en respect voor haar groeide nog meer. Ik herkende me ook in zoveel aspecten in haar. Ondanks dat het vreselijk was dat we elkaar op zo’n manier moesten leren kennen, was ik toch dankbaar dat ze in m’n leven was gekomen. Jammer genoeg is ze er veel te snel terug uit gerukt, maar ze heeft blijvende voetsporen in m’n hart achter gelaten. Haar doorzetting en eeuwige glimlach, zelfs tot de laatste dagen, neem ik voor altijd in me mee. Ze had nog zoveel plannen en doelen, nog zoveel dromen die ze jammer genoeg niet meer zal kunnen waarmaken, althans niet in dit leven. Als ik het moeilijk heb, ben ik er zeker van dat ik mede door haar nog extra zal kunnen doorzetten en vechten. Ik vind het onbegrijpelijk waarom zo’n mooie persoon zoiets moet mee maken, waarom zij het niet mocht overleven en anderen gelukkig wel! Maar antwoorden op die vragen zullen we hier niet vinden, het beste wat ik nu kan doen om Nora te eren, is m’n leven te LEVEN en hopelijk te genezen zodat ik nog meer echt kan LEVEN! En Nora, als ik in Rio sta, of waar het leven me ook nog allemaal zal brengen, zal ik je meedragen in m’n hart! En als ik naar de hemel kijk, zal ik voelen dat je er bent! Rust nu maar zacht! Het blijft een feit dat er nog veel kankeronderzoek nodig is, onderzoek naar preventie en zeker en vooral ook een betere begeleiding voor de patiënten en dierbaren van de kankerpatiënt. Een manier om de levenskwaliteit te verbeteren en antwoorden te vinden op de vele vragen van de patiënt omtrent z’n behandeling, toekomst,… Nora en ik vonden elkaar ook hierin. Ik zal me sowieso blijven inzetten voor goede doelen, zeker als het rond kanker gaat. Natuurlijk is er nog veel ellende en erge dingen in het leven, maar je moet ergens een keuze maken. In het weekend van 6 en 7 oktober zal ik alvast aanwezig zijn tijdens de Levensloop in Sint-Truiden. Heel wat teams zullen gedurende 24 uur lopen om geld in te zamelen voor de stichting tegen kanker. http://www.levensloop.be/relays/sint-truiden-2012-2de-editie Er zullen ook heel wat ‘vechters’ aanwezig zijn. Mensen die kanker overwonnen hebben of nog aan het strijden zijn. Ik vind het super om te zien hoe zoveel vrijwilligers zich hiervoor inzetten en ben hen, waarschijnlijk in naam van vele anderen, heel dankbaar hiervoor. Als er mensen zich geroepen voelen, op de site is er meer info! De organisatie maakt er een mooi weekend van, want hoe erg kanker ook is, vele patiënten zullen me gelijk geven als ik zeg dat ze de nadruk willen leggen op de mooie dingen in het leven en dat de mogelijkheid om te kunnen leven, heel waardevol is! Nog een maand en de grote controle komt er terug aan. Dit mag voor mij allemaal vlug achter de rug zijn met de gewenste resultaten als het even kan. Maar anderzijds mag ik zo niet denken en moet ik leren genieten van elke dag. Want elke dag is een nieuwe kans om iets moois en onvergetelijks mee te maken, om herinneringen te creëren en dingen op te bouwen. M’n vorige tussentijdse bloedtest bevatte enkele waarden waarin wel duidelijk was dat het studeren z’n impact had gehad en dat ik zeker niet mag forceren nu. Ik zal dus nogmaals mezelf moeten verplichten goed naar m’n lichaam te luisteren, iets waar ik beter en beter in aan het worden ben. Maar als er iemand een pak geduld teveel heeft, mogen ze me die altijd brengen! Binnenkort komt nog een lactaattest, dan weten we weer hoe we de komende weken kunnen trainen. Met mijn nieuw Nike pakket ben ik er alvast klaar voor! Vele groetjes Lindsey x
Opmerkingen