Hallo iedereen
Het is alweer even geleden dat ik nog iets gepost heb hier. Ondertussen weet ik mijn uitslag van mijn beenmergpunctie en dat was positief nieuws. In het beenmerg zien we dat de medicatie ook z’n werk doet. De professor was tevreden met het resultaat en nu is het wachten tot februari alvorens de volgende punctie gebeurt. We hopen dat de resultaten dan nog beter zijn dan nu en ik tegen dan ook veel minder last heb van nevenwerkingen. Mentaal is het best wel zwaar de laatste dagen en weken. Ik hoor wel positief nieuws over m’n ziekte. We zijn het goed aan het bestrijden en dat is zeer belangrijk. Maar het moeilijke is, dat ik dat vaak niet zo aanvoel. Voor mijn diagnose was ik wel vaak wat moe, maar goed. Ik trainde ook veel en daarnaast had ik nog heel wat andere zaken te doen. Ik had wel eens hoofdpijn of ongemakken, maar nu gaat er geen dag voorbij, zonder dat ik geconfronteerd word met pijn of mijn beperkingen. En hoe hard ik ook probeer me vast te houden aan al de dingen dat ik wel nog kan, de afgelopen weken werd het steeds zwaarder om daar voldoening uit te halen. Ik voel me soms op een roller coaster van emoties. Het ene moment blij omwille van iets dat goed ging ,een goeie dag, of een goed moment. En het andere moment down, omdat er iets niet lukte, een pijnlijke dag en beperkte mogelijkheden. Ik weet dat er veel mensen erger aan toe zijn, die ook door bijten en door vechten, maar sommige dagen is het niet voldoende dat te weten en te beseffen. Dan is het eens nodig voor mezelf om wat pissig,ambetant en verdrietig te zijn. Al is het heel moeilijk voor mij om het te tonen. Ik heb de afgelopen maanden soms een harnas rond me gespannen, en het is moeilijk die nu stilaan maar zeker af te doen. Zo’n verdict horen is niet simpel en om ermee om te gaan, kan je niet alle emoties in een keer doorspartelen. Maar soms zou ik nu graag gewoon eens heel lang en hard willen wenen, het even loslaten. Maar momenteel is dat precies nog niet mogelijk. Het zit er wel in, maar het komt er nog niet uit. Dit is natuurlijk niet altijd gemakkelijk voor mijn dierbaren, maar ik ben zo dankbaar dat ze me ten alle tijde steunen en bijstaan. We blijven zo positief als mogelijk. Al hoop ik heel hard dat ik me binnenkort terug wat beter voel, terug het gevoel heb dat ik echt kan genieten, met veel minder zorgen, pijn en last. Ik blijf me vasthouden aan m’n doelen en vooruitzichten en ze komen dichterbij, maar soms lijken het slakkenstapjes in vergelijking met de hazensprongen die ik zou willen maken. Ik ben heel blij dat ik hier niet alleen voor sta. Heel veel mensen zorgen ervoor dat het allemaal toch iets vlotter, dragelijker en lichter aanvoelt en ik ben heel dankbaar voor al die steun en hulp! Mijn medisch team blijft wel ontzettend hard hun best doen om te achterhalen wat de medicatie allemaal doet in m’n lichaam en wat ze kunnen doen om wat ondersteunend te werken. Ik ben heel dankbaar voor hun inzet en tijd die ze hierin steken! Na mijn beenmergpunctie heb ik 2 weken enorm hevige spierpijn gehad. Ik ben blijven lopen, maar het deed even geen deugd meer. Ik deed het om m’n conditie te onderhouden en bezig te blijven, maar het was doorbijten van de eerste tem de laatste minuut. Ik wist wel dat ik er geen kwaad mee kon doen, anders had ik het zeker niet gedaan. Maar het was toch zwaar. Vorige week werd de spierpijn dan een stuk beter, ik kon terug echt genieten van het lopen en had zelfs een voldaan gevoel nadien. Ik ben sinds vorige week maandag ook begonnen met halve dagen stage in het UZ Gasthuisberg, Pediatrie. Het doet wel vreemd, wetende dat je er zelf een patient bent, en er nu patiënten behandelt. Vroeger zag ik het ziekenhuis anders dan nu, nu staat de plaats ook symbool voor waar ik aan het vechten ben. De stage is heel zwaar. Ik had vorige week enorme hoofdijn en deze week veel last van ongemakken en zelf overgeven hoorde er een dag bij. Het is echt op de tanden bijten en ik hoop dat ik mijn maand kan afwerken. Ik zit nu een maand op kot in leuven, tijdens de week. Mama zorgt voor maaltijden die ik enkel in de micro moet steken, dus daar verlies ik al geen tijd aan. Ik doe in de namiddag stage, zodat ik meer kans heb m’n dagen te volbrengen aangezien ik in de voormiddag vaker ongemakkelijk ben. Na m ‘n stage om 17u, eet ik iets, kijk ik nog naar een aflevering van een serie en tegen 20u ga ik slapen. In de voormiddag ontbijt ik, lig ik in bed, en probeer ik wat te lopen. De weekends heb ik volledig nodig om te recupereren en terug de maandag paraat te zijn voor de stage. Als ik heel eerlijk nu mijn gevoel zou volgen, dan stop ik met de stage meteen. Maar ik wil komend zomerseizoen in de atletiek niethypothiceren. Ik wil de kans nog altijd openlaten om door te trainen vanaf januari-februari en te pieken naar juni-juli-augustus. Op dit moment kunnen we nog steeds niet zeggen of dit haalbaar zal zijn of niet. Maar ik zal niet diegene zijn die het nu al op geeft. Vandaar nu al wat stage, zodat ik niet in april of mei stage moet doen en nog eens hard moet doortrainen. Want als ik kan doortrainen dan, zal mijn lichaam sowieso alle rust kunnen gebruiken! Maar goed, als ik nu echt zou voelen dat ik helemaal niet meer herstel van m’n stage namiddagen, zal ik natuurlijk wel stoppen. Maar het zou mooi zijn als ik dit toch al achter de rug heb! De laatste 2 weken was het lopen dus weer leuk. Het gaf me een vlot gevoel, ik had even minder hoofdpijn als ik kon uitwaaien buiten, even ook niet teveel piekeren en nadenken en gewoon lopen in de natuur, luisteren naar muziek of verhalen. Ik hoop dat ik dit de komende weken kan blijven doortrekken! Het nieuwe jaar komt er stilaan maar zeker aan. Voor mij mag 2011 wel achter de rug zijn. Een journaliste vroeg me hoe ik het jaar het best kon omschrijven. Turbulent, was het eerste wat in me opkwam. Een jaar met hoogtepunten, zoals leuke momenten met m’n dierbaren, leuke trainigsstages, mijn Belgische records indoor en het EK indoor. Maar ook diepte punten, met m’n diagnose, de effecten ervan en de hele rollercoaster waar ik door ga. Kortom, turbulent dus. Toch zie ik een beetje op tegen de feestdagen. Veel zin in feesten heb ik precies niet, maar ik zal er toch proberen van te genieten! Maar eerst nog die 2 weken stage goed doorkomen! Ik hou jullie zeker op de hoogte! De komende weken volgen er nog enkele controles bij m’n dokters, maar de grote controle naar evoluatie van m’n ziekte toe, is in februari. Vele groetjes! Lindsey