Het is alweer eventjes geleden dus hier volgt wat nieuws over de afgelopen weken. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd in mijn bezigheden overdag tijdens de voorbije periode. Ik lig nog altijd veel in de zetel of in m’n bed, al ben ik het soms ook zo beu om daar te liggen, dat ik wel eens meer een poging doe om iets anders te verrichten. Niet altijd even succesvol, aangezien ik nog altijd heel erg moe ben en last heb van hevige hoofdpijn! De misselijkheid is een periode enorm toegenomen. Ik kon bepaalde zaken van voedsel niet meer zien of ruiken, en het was onvoorspelbaar wat het volgende ging zijn dat ik niet meer zou lusten. Niet zo aangenaam als er eigenlijk een lekkere maaltijd voor je neus staat, maar je het plots op geen enkele manier naar binnen gewerkt krijgt! Gelukkig is deze periode achter de rug, en nu ben ik nog af en toe ongemakkelijk, willekeurig over de dag, maar dit is toch iets beter haalbaar! Ondertussen is er wel wat spierpijn bijgekomen, maar ook dit zal wel weer weg gaan! Vooral die hoofdpijn en vermoeidheid zijn nu het vervelendst en ik hoop dan ook dat dit vlug zal beteren eens de nevenwerkingen beginnen te verminderen en verdwijnen! Ik heb goede hoop! De afgelopen weken heb ik af en toe mentaal wel wat mindere momenten gehad. Wanneer het tot me doordrong dat ik als 22-jarige constant moe ben, niets echt kan plannen of doen, me mottig voel door de nevenwerkingen en geen duidelijk zicht heb op de toekomst, kwamen m’n haren wel eens rechtop te staan! Momenten van intens verdriet, frustratie, wanhoop en woede passeerden toen de revue! Deze momenten zullen in er in de toekomst ook wel nog zijn, want veel antwoorden zullen er niet komen! Ik besef nu dat het veel meer is dan een pilletje nemen! Ik lig dan wel niet elke week aan een baxter, maar het is wel dagelijkse inname van chemotherapie. Weliswaar in de vorm van een ‘smart pill’ zodat het specifieker inwerkt in het lichaam waar het nodig is, en zo minder gezonde zaken kapot maakt.. Maar het blijft wat het is. Maar ik hoop gaandeweg te voelen dat het betert, dat we de goeie richting uitgaan wat betreft het bestrijden van de ziekte en de nevenwerkingen en dat m’n doelen realiteit worden! Nog steeds ontvang ik steungevende berichtjes, kaartjes, mailtjes,… Dit betekent echt ontzettend veel voor me! Het wordt vaak gezegd, in deze periode leer je de mensen kennen die echt om je geven en er echt voor je zijn. Soms doet het eens pijn te beseffen dat sommigen niet tot die groep behoren, maar dat hoort er bij ! Maar als ik denk aan al de mensen die nu aan me denken, voor me bidden, kaarsjes branden, of helpen waar ze kunnen, dan krijg ik meteen een heel warm en dankbaar gevoel! Ik ben er zeker van dat dit m’n genezingsproces ten goede komt! Als alles volgens plan verloopt, vertrek ik van 6 tem 13 november naar Lanzarote met het BOIC. Deze stage is dit jaar als voorbereidingsstage voor de Olympische Spelen in Londen. Ik kreeg half juli de uitnodiging van het BOIC omwille van mijn prestaties de afgelopen jaren. Begin deze maand leek het even dat ik een kruis kon maken over deze stage en dit ondanks het feit dat er geen enkel tegenargument is betreffende mijn ziekte of behandeling om deze stage niet te laten door gaan. Mijn medisch team zou het zeker zeggen moest het onverantwoord zijn, maar het zonnetje en de rust zal me juist goed doen! Ik mag uiteraard niet doortrainen zoals er op een normale stage gedaan wordt, maar er is nog steeds geen teken dat ik mijn doelen wat betreft de zomer van 2012 zou moeten opbergen. Toch waren er bepaalde instanties en mensen die daar anders over dachten, maar gelukkig zijn er dan ook weer mensen en instanties die me niet afschrijven en me blijven steunen, gebaseerd op m’n prestaties van de afgelopen jaren, het geloof in mijn kunnen, en het feit dat mijn medisch team mijn topsportcarriere mogelijk blijft zien. Maar ondertussen is de realiteit natuurlijk nog even zonder topsport. Ik hoor vaak dat mensen het vreemd vinden dat ik nog loop, en dat ik er niet ziek uitzie. Ergens begrijp ik die reactie wel, maar soms roept het ook frustratie bij me op. Hoofdpijn, vermoeidheid, misselijkheid, spierpijn, … dat zie je niet aan de buitenkant. En ik kies er ook voor om mijn kopje niet te laten hangen. Ik loop nog, inderdaad. Gelukkig! Zo kan ik de conditie wat onderhouden! Maar vergeet niet dat dit een peulenschil is van wat ik gewoon ben te doen. In het boek van Lance Armstrong las ik ook, dat hij bleef fietsen, want zolang hij fietste ‘was het allemaal nog zo erg niet’. Het valt moeilijk te begrijpen hoe ik me voel en welke dagelijkse strijd ik soms voer, en ik verwacht ook van niemand dat ze het proberen te begrijpen, want ik denk niet dat dit zal lukken. Toch kunnen begrip, steun en geloof echt wonderen verrichten! Ik loop dus bijna dagelijks een duurloopje. Het ene al vlotter dan het andere, al is het gevoel tijdens het lopen meestal wel vrij goed. Het is bevrijdend om buiten te zijn, te lopen, gedachten op nul en gewoon te doen wat ik graag doe! Het academiejaar is ook begonnen. Veel kan ik niet doen, maar ik probeer nu en dan al iets op te zoeken voor m’n thesis, wat zal gaan over het psychosociale welbevinden van de mantelzorgers van dementerenden. Iets wat me momenteel nauw aan het hart ligt, want het is niet evident om zowel voor de zieke persoon, als voor diegene die er nauw mee verbonden zijn, een goede manier te vinden om begeleid te worden in de ganse rompslomp van verzorging, behandelingen, papierwerk, afspraken, omgang met de diagnose, de gevolgen van de behandeling, twijfels en vragen,…. Mijn dierbaren zorgen ervoor, dat ik even iets leuks kan doen wanneer ik me wat beter voel . Zo ga ik soms eens een halfuurtje of uurtje uitwaaien aan zee, ga ik even mee een boodschap doen, doen we samen een terrasje of gaan we iets eten,… quality time met je geliefden is heel belangrijk en daar wordt er soms te weinig tijd voor vrij gemaakt! Ik besef nu dat deze dingen nodig zijn om de batterijen op te laden en verder vooruit te gaan! Binnen een 3-tal weken heb ik mijn 2de beenmergpunctie. Dan is de behandeling 3 maanden bezig. Bij mijn vorige controle bleek mijn bloed gestabiliseerd. Nog steeds bevond het zich op lage waarden, maar het was niet verder weggezakt en dat was een goed teken. Ik hoop bij de volgende controle te zien, dat de waarden terug richting de normale waarden evolueren. Dit is ook het doel van de behandeling, als eerste willen ze en normaal bloedbeeld te zien krijgen. De vermoeidheid zou daarmee al lichtjes moeten afnemen. Alhoewel dit al heel positief zou zijn, zegt het eigenlijk ook niet zo veel, aangezien de ziekte zich in het beenmerg en de lichaamscellen bevindt. Het is dan ook op deze niveaus dat het belangrijk is dat de medicatie aanslaat! Maar dat is iets van lange termijn en dan spreken we over maanden tot… alvorens we hier uitspraken over kunnen doen. Laat ons hopen dat het gunstig verloopt! Op 11 november organiseert mijn club, OEH ook een cross in Halle. Vorig jaar was ik er nog zelf deelneemster en won ik deze cross. Dit jaar kan ik er jammer genoeg niet bij zijn, maar het belooft opnieuw een mooie cross te worden met een leuke sfeer en mooie prijzen! Iedereen die zin heeft kan dus op 11 november terecht voor de Don Bosco Loop. Volgend richtpunt is dus de uitslag van m’n beenmergpunctie, waar ik hoop te horen dat het aantal misvormde cellen afgenomen is! We moeten stap voor stap nemen, maar ik hoop toch dat ik ooit mag stoppen met de medicatie en tot de groep behoor die genezen verklaard wordt! Maar ook dit is een meerjarenplan! Hoe het ook uitdraait, ik geloof erin dat alles goed komt en als ik eens pieker of twijfel, heb ik velen rondom me die me terug het zetje in de goede richting geven! Gelukkig ben ik gewoon om met een meerjarenplan te werken in m’n topsport, nu zullen we beide meerjarenplannen tot een goed einde brengen, daar gaan we voor!
Liefs,
Lindsey