Hallo iedereen
Het startschot van een wedstrijd en die eerste paar stappen, een fractie van een mensen leven, die als een eeuwigheid leek te duren voor mij. Daarbovenop maakte ik het nog iets langer doordat mijn reactiesnelheid bij het horen van het startschot, op het niveau was van een huisslak op een dagje vrijaf. Maar gisteren was het na dik anderhalf jaar zover. Vrijdag nog op de spoed in Brugge en 24u later een 1000m wedstrijd. Het is eens een andere wedstrijd voorbereiding dan vroeger, maar daar gaan we geen routine van maken hoop ik!Gelukkig niets ergs. Dat m’n medicatie ook op m’n hormonen inspeelde hadden we al even door, maar dat dit in combinatie met m’n ontregelde zenuwaansturing en verhoogde spierspanning ervoor ging zorgen dat ik quasi letterlijk voelde hoe het is om weeën te hebben, zo ver had ik de link nog niet gelegd. Na donderdag nacht een pijnstiller te nemen en zo toch een paar uur te slapen, was het vrijdagochtend na wat lopen echt niet beter en beslisten we tegen de middag en kronkelend van de pijn dat spoed toch de betere oplossing was, zeker gezien de situatie. Nadat ze bloed getrokken hadden en me een zwaardere pijnstiller hadden gegeven was het wachten geblazen. Na 5min in het ziekenhuis bed vond ik het welletjes en heb ik de kamer van 15 vierkante meter meerdere keren op en af gestapt tot de pijnstiller wat begon te werken. Erna nam ik plaats naast mama en na 2u wachten en gelukkig echt veel minder pijn, vroeg ik me al lang weer af wat ik daar deed! Dat gevoel werd, geloof me, 1000 keer versterkt toen na 3u, de dokter binnenkwam en zei dat een “inwendig” onderzoek echt nodig was. Waren m’n ogen toen kogels, dan kon de dokter zich beter bezig houden met reanimatie dan met mijn inwendig onderzoek. Gelukkig eigenlijk voor beiden was dit niet het geval en konden we er nadien om lachen. Niets ernstigs te zien. Hoogst waarschijnlijk weer een of andere reactie van de medicatie op m’n lichaam. Dat weten we nu voor de volgende keer, al hoeft dit niet meer voor te vallen;) Ik heb meteen een bepaald tempo gelopen, weinig verval gekend en in de laatste ronde nog even kennis mogen maken met de 2e baan in de bocht om enkele atleten te passeren die nog een rondje moesten. Met 2.48.45 ben ik tevreden. Het belangrijkste was ergens terug te beginnen, en dat ergens weerspiegelt ook hoe het op training tijdens de intensieve trainingen gaat. Geen super dag, geen slechte dag. Dus mooi zo, want het blijft toch altijd een nieuwe situatie en afwachten hoe en wat. Ik had bewust aan niemand iets gezegd. Vooral omdat ik de dag zelf maar ging beslissen over al dan niet deelname. De recuperatie na de examens e.d kan je niet voorspellen en is ook nog volop bezig. Ook wilde ik de stress zoveel mogelijk beperken. Je kunt wel doen alsof je naar een training gaat, maar daar schiet niet veel van over als je rondom je continu over de wedstrijd hoort. Dus dit was de beste oplossing. Ik heb al enkele lieve reacties gekregen omtrent m’n wedstrijd, bedankt hiervoor! Deze wedstrijd is terug een mooie stap voorwaarts, maar ik kan en moet het ook in een veel breder geheel plaatsen dan ik voordien deed. Anders, maar daarom niet slechter. Gisteren heb ik niets meer laten weten hier want m’n spieren, hoofd, zenuwen en eigenlijk ganse lichaam vonden het meer dan genoeg geweest voor die dag en dat maakten ze mooi duidelijk. Naar m’n lichaam luisteren is nu aan de orde! Veel rust dus vandaag en komende periode ook. Maar dat zullen we doen lukken door een weekje op reis te gaan. Wedstrijden zijn er nu niet meer tot aan het zomer seizoen. Dit was ook een extra reden om die 1000m te doen. Het indoorseizoen is op het Europees Kampioenschap na, gedaan en de zomercompetitie start pas binnen een dikke 2 maand. Met m’n ziekte probeer ik de dag te plukken wanneer die zich voordoet, in plaats van maanden op voorhand te plannen en vooruit te kijken, want de situatie kan tegen dan compleet anders zijn of juist geen millimeter veranderd zijn. Leven in het nu, in plaats van het verleden of de toekomst is moeilijk, maar waardevol en mooi als het lukt. Nu kan ik ook eens zwart op wit zien waar ik al ongeveer sta en dat m’n loopinspanningen ook iets opleveren. Ik ben dankbaar dat dit alweer lukt en zou dit niet kunnen zonder m’n dierbaren! Nu is het verder rustig opbouwen zoals we bezig zijn! Ik hou jullie op de hoogte met binnenkort ook weer controle in het UZ Leuven. Liefs, Lindsey