top of page
Foto van schrijverLindsey De Grande

Januari 2012: TELKENS ALS JE DENKT: HET GAAT NIET MEER, SCHIJNT ER EEN LICHTSTRAAL, KEER OP KEER!


Hallo iedereen

De feestdagen zijn ondertussen al eventjes achter de rug en februari staat stilaan maar zeker voor de deur. Tijd dus om nog iets van me te laten horen. Kerst- en nieuwjaar zijn rustig maar gezellig verlopen. Laat heb ik het niet gemaakt, want de vermoeidheid haalde al snel de bovenhand. Toch was het leuk om met de familie samen te zijn. Ik sta er nu veel meer bij stil, dat zo’n momenten moeten gekoesterd worden, en dat ik heel veel geluk heb om in zo’n warme en liefdevolle familie te mogen opgroeien. Toch was ik blij als het allemaal achter de rug was. Al die nieuwjaarswensen, en een goede gezondheid hé! Ja, dat laatste… het wordt zo vaak gezegd, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Terwijl ik het nu bewust in elke nieuwjaarswens gezegd heb, omdat ik besef, dat als je gezond en gelukkig bent, dit echt wel de twee voornaamste zaken zijn. Van daaruit, zijn alle andere wensen, doelen, dromen,…een mogelijkheid. December heb ik het heel zwaar gehad, ook mentaal. Momenteel gaat het iets beter, maar toch vreet die onzekerheid en twijfels dagelijks aan me. Ik wil vooruit, ik denk vooruit, maar voorlopig kom ik nog niet echt vooruit. Na m’n stage in het ziekenhuis had ik me voorgenomen om eens te proberen af en toe iets anders te doen van training dan een duurloop. Na overleg met de trainer Dirk en inspanningsfysioloog Jan Olbrecht, werden er een aantal voorstellen gedaan. Ik had er zin in, niet omdat ik me beter voelde, maar gewoon omdat ik echt nood had aan wat progressie, zeker als ik er deze zomer nog iets van wil maken! De tijd gaat vooruit, en ik niet, denk ik wel eens! Maar zoals ik ook bij mijn aller eerste blog over m’n ziekte schreef, weten we ook nu nog steeds niet, hoe lang mijn lichaam zal nodig hebben om zich aan te passen aan de medicatie en hoe zwaar de nevenwerkingen zullen blijven wegen. Soms denk ik wel eens, had ik niet beter meteen voor mezelf gezegd dat ik minstens een jaar niets van competitie zou doen, gewoon wat lopen als het goed aanvoelt en na een jaar her- evalueren. Misschien… Maar zou ik er me beter bij voelen? Dat betwijfel ik. Het ligt niet in m’n aard om te wachten tot het betert, en al zeker niet om allerlei zaken, wedstrijden, competities aan me te laten voorbij gaan, zonder geprobeerd te hebben. Daarom ook het inlassen van eens een andere training. Zo heb ik al een paar keer tempo’s ingelast in m’n duurloop. Niet overdreven snel, maar ook niet traag. Blij als een klein kind was ik nadien, wanneer ik merkte dat ik het nog kon, weliswaar niet te vergelijken met wat ik voor m’n diagnose trainde, maar het was ook niet niets. Ook versnellingen heb ik eens ingelast, ik dacht dat m’n benen de coördinatie niet zouden kunnen volgen, dat de snelheid helemaal weg zou zijn. Maar ook dat viel goed mee. Dit geeft me hoop, doet me deugd, hiermee kan ik terug een paar dagen voort. Wat ook nodig is, want de paar dagen na zo’n training, heb ik overal spierstijfte, voelen de duurloopjes niet goed aan en ben ik moe. Meteen heb ik weer die dagelijkse confrontatie tussen hoop en wanhoop… De zomer komt steeds dichterbij, en ik zal blijven proberen er te staan, tot ook die kampioenschappen gepasseerd zijn en er weer een ander jaar in het zicht komt, met mooie internationale kampioenschappen. Ik mis het echt. Ik hoop bij allen aanwezig te kunnen zijn en te kunnen presteren, maar soms denk ik wel eens, de kans dat dit jaar te vroeg is, is best wel groot. Hoe pijnlijk ik die gedachte ook vind. Niet dat ik me er bij neer leg, maar het mag ook niet een bijkomende druk zijn om er zo snel mogelijk weer te willen staan. Ik kom terug op topniveau, daar blijf ik in geloven, alleen weet ik niet wanneer. Ik word terug gezond en de krachtige Lindsey, al weet ik niet wanneer. Ik zal m’n dromen en doelen waarmaken, ik weet niet wanneer, maar ik hoop zo snel mogelijk. Ik blijf hopen, en hoop kan wonderen doen. Maar mijn geduld wordt zwaar op de proef gesteld… Momenteel heb ik vooral veel last van spierpijn als ik loop. We proberen een aantal methoden om het te verbeteren, maar tot nu toe zonder veel resultaat. Ik heb ook dagelijks migraine. De ene dag intenser dan de andere, maar soms lijkt het een verlichting als ik even met m’n hoofd tegen de muur zou kunnen bonzen. De vermoeidheid is ook nog altijd fel aanwezig. Iets beter soms, maar lang niet altijd. Een paar dagen geleden, passeerde de datum dat ik 5 maand bezig ben met de behandeling. Ik word er soms emotioneel van. Ik had zo gehoopt dat ik 5 maand verder, al een pak beter zou zijn. Maar anderzijds, 5 maanden is nog niet zo lang, wetende wat voor een medicatie ik elke dag naar binnen slik. Ik voel van een aantal nevenwerkingen beterschap. Dus het evolueert, traag, maar effectief. Die andere nevenwerkingen zullen dezelfde lijn volgen, tot ik terug kan functioneren zoals ik wil, daar geloof ik in en moet ik in geloven. Ik zit nog steeds met honderden vragen in m’n hoofd, die woekeren er op los. Ik hoop voor mezelf dat er daar snel rust in mag komen! Ondertussen ben ik aan het studeren voor een examen, eind januari. Met mijn migraine en vermoeidheid is het helemaal niet evident, maar ik probeer pagina per pagina te doen. Al voelt het soms alsof m’n hoofd een grote zeef is op het moment. Niet forceren, dat is de boodschap. Maar in realiteit niet gemakkelijk om me aan te houden, want de frustratie wordt er vaak niet beter door als ik afgeremd word in wat ik wil en doe. Mijn instinct, wil er dan nog harder tegenin gaan, er feller tegen vechten, al weet mijn verstand wel beter. Nog een tweetal weken studeren dus, maar vooral ook veel rusten. Ondertussen blijf ik verder duurloopjes doen, met af en toe eens een andere trainingsprikkel. Ik hoop dat mijn lichaam er aan wendt, maar we moeten afwachten!In februari volgt alvast terug een grote controle met een 3e beenmergpunctie, maar ondertussen zal ik hier zeker nog van me laten horen! Om af te ronden nog een boodschap die ik kreeg, en die ik wil meegeven: Telkens als je denkt: het gaat niet meer Schijnt er een lichtstraal, keer op keer! Groetjes en tot later! ( Foto’s met dank aan fotorgraaf Ilya Van Marle in opdracht voor Runners World) Lindsey x

4 weergaven0 opmerkingen

Comments


bottom of page