Hallo iedereen
Na m’n vorig examen (10 januari), had ik mezelf een 3-tal dagen gegeven om te bekomen alvorens aan het volgende examen te beginnen. Zo zag ik de zetel nog eens van dichtbij en kon ik weer enkele tv programma’s meepikken. Ondanks dat ik die dagen echt nodig had, en het gerust x10 had mogen zijn, heb ik ze me al snel beklaagd bij het beginnen aan het volgende en laatste vak van deze examenperiode. Alle praktijk van de afgelopen 5 kiné-jaren en nog een ganse boterham nieuwe leerstof erbij. Daarboven nog een heel pak theorie dat aan de hand van meerkeuze vragen ondervraagd zou worden. Zo fier als ik was, dat ik naar veel van die praktijk lessen was kunnen gaan, zo ontgoocheld was ik toen ik bij het doornemen ervan merkte dat me echt niets meer herinnerde van het hoe en wat van de technieken. Ik zei het soms al lachend thuis, maar het bleek in realiteit ook zo geweest te zijn, ik was lichamelijk wel in die lessen aanwezig geweest, maar daar stopte het dan ook.
Heel moeilijk dus om je van een prentje in de cursus, een 3D voorstelling te maken van hoe alles moet gebeuren. Met heel wat verbeelding kom je er wel, maar die verbeelding kan je wel eens tot andere resultaten laten komen, dan het werkelijk is;) Die 3 dagen bekomen vielen samen met een nieuwe dosisverhoging medicatie. Deschrik zit er telkens dik in, om terug zo een grote uitval te hebben en zoveel pijn te moeten voelen. Die extreme reacties zijn gelukkig ook nu uitgebleven. Jammer genoeg voelde ik wel degelijk meteen de impact van de verhoging. Ik ben al anderhalf jaar echt elke dag moe, maar verplicht mezelf daar vaak genoeg doorheen te bijten. Maar nu was dit echt niet te houden. Ik had/heb het gevoel dat ik met even stil te zitten en m’n aandacht niet op iets te focussen, meteen in slaap zou kunnen vallen. Concentratie nul, geheugen als een zeef en daarbovenop heel wat hoofdpijn. Ideaal gerecht dus om te studeren, hmm.
Heel frustrerend was het dan ook als je merkt dat je echt een ganse dag pogingen doet om te leren en om dingen te onthouden en te memoriseren, en je aan het eind van de dag beseft dat je nog niet hebt gedaan, wat ik voor m’n behandeling in een uur had geleerd. De input en inspanningen zijn minstens even veel, om niet te zeggen veel meer, maar de output geeft niet meer dan het signaal van een gecrashte computer. Naarmate de dagen vorderden, maar dat was jammer genoeg ook de enige vordering die te bespeuren viel, werd ik steeds onrustiger. De vermoeidheid was amper te houden, de hoofdpijn gigantisch, de nood aan rust en alles even loslaten nog nooit zo hoog en de schrik en stress voor het examen bereikte z’n top. Als er iets niet goed is voor de nevenwerkingen, is het zeker stress. De jeuk, spierspanning, kortademigheid en zenuw vuringen namen enkel maar toe. Het was ook heel demotiverend om na een middag praktijk te oefenen met een vriendin die vorig jaar afgestudeerd was, de komende 2 à 3 dagen zelfs geen fles water te kunnen opendraaien omdat je spieren en zenuwen van je armen gewoon volledig uitgeblust zijn. De rest van de tijd heb ik me dan moeten beperken met het oefenen van m’n praktijk op ‘Den John’. Zo zie je, voor alles een oplossing, al zijn er die veel idealer zijn ook.
Nadat ik 2 weken m’n nieuwe dosis had genomen, kreeg ik ook de uitslag van m’n groot bloedonderzoek. Aangezien ik begin dit jaar het goede nieuws had gekregen dat het weer aan het beteren was, was ik toen al aan het denken hoe dicht ik al bij het streefdoel zou zitten. Toen ik mail van de prof kreeg, heb ik die dan ook 3 keer moeten lezen alvorens ik het echt doorhad. Geen verbetering, rien de botten, integendeel, zelfs ietsje hoger, maar dat wijten ze aan afwijkingen die tussen verschillende testen en personen die de testen doen, zit. Op dat moment voelde het echter als knock out geslagen worden in de boksring, en zelfs de scheidsrechter de seconden niet meer horen tellen, gewoon wegzinken en even niet meer wakker willen komen. Je voelt je met elke dosisverhoging slechter, je moet meer moeite doen om alles te blijven doen wat je toch wilt bereiken, al is het veel moeilijker, en dan hoor je dat je waarden niet eens dalen. Dik balen! Ik weet wel, m’n waarden staan gelukkig al laag, het gaat op dit moment gelukkig totaal niet over het aspect leven of dood. Maar het gaat wel over de kwaliteit van je leven, over de impact van die zware medicatie en over wat het allemaal met je doet. Ik kan goed de positieve dingen halen uit gans de situatie, en ik zie ook de vorderingen die ik al gemaakt heb sinds dag 1 van de behandeling in hoe ik in het leven sta en probeer om te gaan met m’n ziekte, maar het is dik balen als je ook maar 1 seconden denkt aan hoe alles voordien ging. Hoe vlot, hoe vanzelfsprekend… Het jammere van alles, je vond het allemaal vanzelfsprekend, terwijl je nu beseft dat gezond zijn, studeren en goede punten halen, trainen en records lopen, iets willen en het bereiken, helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Aan de andere kant, met dit besef, is de voldoening wel veel groter als nu wel iets lukt, als ik vorderingen zie of voel, als ik andere inzichten verwerf en dat maakt je als mens rijker.
Na 4 weken leren en 100 keren eenzelfde zin opnieuw te moeten herbeginnen en uiteindelijk dan toch maar teruggrijpen naar hetsamenvattingen schrijven (maar van 3 kanjers van mappen is dat niet evident), na ontelbare keren mezelf in de hand te moeten houden, en als het eens niet lukte en ik dreigde te flippen, m’n dierbaren bij de hand te hebben die op me inpraatten, na continu de signalen te krijgen van m’n lichaam dat het rust nodig had en het echt allemaal te veel was, was het examen er. 11 februari theorie, 12 februari praktijk. Alhoewel ik mama er nooit hoor over klagen, zijn er wel fijnere dingen om in een week ‘vakantie’ te doen, dan 3 keer op en af naar Leuven te bollen met de auto. (3e keer controle UZ). Heel raar, maar theorie was deze keer in meerkeuze vragen. En met meerkeuze heb ik een liefde-haat verhouding. Haat is slecht, dat is waar! Maar als ik m’n examen kreeg, waarbij een deel bestond uit juist-fout vragen, waarin elke zin bestond uit 4 regels, en ik dus na 10 keer herbeginnen nog steeds niet voorbij halfweg van de eerste vraag kom, dan zinkt de moed wel even in je schoenen. Gissen is uit den boze, want openlaten is -1 , maar fout antwoorden -2. Zo mag je er al veel goed hebben om de foutieve op te halen.
Gelukkige zaten er ook vragen in die ik beter doenbaar vond en werd dit theorie gedeelte met een redelijk positief gevoel afgesloten. Meteen naar huis was de boodschap en in de auto even bekomen, want m’n hoofd bonkte alsof er een leger mannekes duidelijk wilde maken dat ik de deur moest opendoen zodat ze naar buiten konden uit m’n hoofd. Thuisgekomen had ik wel geteld 24u, waarbij je nacht ook hoortuiteraard, om m’n 2 dikke mappen praktijk erdoor te krijgen. Praktijk, waar een ganse boterham, zeg maar eerder een dik boerenbrood van 2kg, aan theorie ook aan gekoppeld werd. Er viel geen tijd te verspillen, en als ik m’n rust de afgelopen maand al veel te veel had moeten inboeten, was het er nu niet beter op. Naarmate de tijd vorderde, zat ik steeds verder achter op m’n vooropgesteld schema en tegen 20u ‘s avonds maakte m’n lichaam meer dan duidelijk dat het genoeg was. Ik ging even naar beneden en was zo draaierig als iets. Ik ging op de stoel zitten en toen werd alles zo zwaar in m’n armen en benen, m’n hart klopte over gans m’n lichaam, m’n spieren trilden en knepen samen en m’n huid tintelde van kop tot teen. Het voelde alsof ik totaal niet meer kon bewegen. Alles van de afgelopen weken kwam naar boven en ik heb even onbedaarlijk moeten huilen. De angst, onzekerheid, het willen maar soms even niet kunnen, de frustratie, de pijn, de ongemakken, de vermoeidheid,… Daarna hebben m’n ouders me onder lichte dwang (en gelukkig maar) in bed gestoken en het was meteen gedaan met m’n vooropgesteld schema. Het moest zo ook maar lukken.
De dag erop ging ik in de auto wel nog herhalen, maar toen ik ‘s morgens bij alles wat ik deed draaide, en alles wat ik vastnam, liet vallen, besefte ik dat ook dit een nee zou zijn. Op zich positief dat je lichaam en geest duidelijk maken dat het meer dan genoeg is, een signaal die ik al even voelde, maar waarvan ik niet wist wat ermee aan te vatten. Je kan wel zeggen, examen uitstellen, maar er resten me nog 2 examens, een groot groepswerk en heel veel thesiswerk dit jaar. Uitstellen…maar naar welk tijdstip ? Daar bovenop, het vorige praktijkvak had ik 2 jaar geleden afgewerkt. Het is absoluut geen cadeau om daar een jaar uit te zijn en dan alles te moeten opfrissen. Wat het lopen betreft gaat het de laatste maanden beter en beter, en dus weigerde ik om dit even on hold te zetten. Dus veel schiet er dan niet over om even te laten vallen hé.. Al heb ik mezelf verplicht om nu, erna, echt even gas terug te nemen. Even doorbijten wanneer het niet anders kan (ook al kan het altijd anders), kan wel, maar het blijven doen, dan zou ik pas echt een ezel zijn die 2 keer dezelfde fout maakt. Platte rust is nu dus absoluut nodig!
Op m’n examen toegekomen was ik te moe en te draaierig om de stress echt door m’n lijf te voelen gieren, aan m’n wc bezoekjes te merken, was het er wel degelijk. Bij het krijgen van m’n vragen had ik echt zin om het op een hollen te zetten. De laatste week van het academiejaar had ik de lessen niet meer kunnen volgen omdat ik toen die extreme giftige reactie had op de medicatie. Die lessen heb ik dus niet gezien, niet kunnen inhalen of oefenen en in zelfstudie moeten visualiseren. 2 van de 3 vragen kwamen uit die lessen. Er valt niets te herinneren als er geen herinnering aan vast zit, dus m’n blad bleef akelig leeg in het begin. Bij mijn 3de vraag ging het iets beter om meteen iets op papier te krijgen. Ik kon nog uren op dat blad blijven staren, maar uitstel had geen zin en ik moest dus samen met nog 3 andere studenten die toen ook dat examen hadden, naar de 3 praktijk assistenten. Gelukkig had ik al van andere studenten gehoord dat ze wel heel vriendelijk zijn. Een pitbull zou ik echt kunnen missen als de pest want dan denk ik dat ik als een kat zou beginnen janken zijn en dan is het hek helemaal van de dam. Wel schrijnend als ik na het tonen van de techniek, bij de bijvragen te horen krijg: denk maar rustig na. Ik dacht echt, gast, al laat je me 3 maand nadenken, er zal niet meer uitkomen dan ik je net heb getoond en gezegd. Maar dat kan je uiteraard niet zeggen, dus doe je alsof je nadenkt en zeg je iets wat in je op komt, en hoop je dat je niet helemaal de mist in gaat. De andere praktijk assistent had me bij het geven van de vraag nog gevraagd hoe het ging en gezegd dat ik er beter uit zag dan al geweest was. Ik lachte eens naar hem maar inwendig dacht ik echt, de zoveelste die enkel op het uiterlijk afgaat, maar je had me gisterenavond eens gans geblokkeerd moeten zien zitten beneden, niets meer kunnen bewegen. Of de afgelopen maand uit m’n bed zien moeten komen, vol van de pijn en ongemakken, maar toch steeds weer weigeren om eraan toe te geven omdat je niet wilt dat dit je leven is. Hij volgt het lopen wat, zag dat m’n contract verlengd was, koppelde het lopen aan hoe ik me voel en kwam tot het zeer kortzichtige resultaat dat alles beter ging. Geen aanval naar hem hoor, want het is een hele vriendelijke man, met het hart meer dan op de juiste plaats. Maar het typeert hoe de meeste mensen denken en dat is best soms frustrerend voor me. Goed, zijn examen was naar mijn normen een ramp. Geen input, geen output, en ik kon alleen maar denken, stop met bijvragen, ik heb die les niet gezien, ik snapte niets van die slides, nu kan ik toch niet redeneren en als je me zou zeggen dat je tenen op je hoofd staan, ik zou je nog geloven en knikken, dus laat me gewoon gaan. M’n laatste vraag ging gelukkig goed. Ik had uit de opdracht weten de juiste techniek te puzzelen en kon die ook nog eens goed uitvoeren. Uiteindelijk dus een goede vraag, een matige en een slechte… Al de tijd die ik er had ingestoken had uiteindelijk wel gemaakt dat ik het kon, maar ik had het wel veel beter kunnen treffen met de vragen, maar dat kan je altijd hebben natuurlijk.
Nadien was ik (gelukkig ergens) te moe, te leeg, om me er echt druk in te maken. Eens thuisgekomen en na enkele uren platte rust,was ik er minder rustig in en vreesde ik echt dat het wel eens een randgeval zou kunnen zijn. Gelukkig(achteraf gezien), wist ik diezelfde avond nog m’n punten van de afgelopen 3 examens. Ik ben er voor alle 3 door en dat geeft wel een goed gevoel, voorlopig moet ik nog zo bekomen dat ik eigenlijk vooral niet veel voel, behalve alsof ik in beton in m’n matras ben gegoten, maar toch voel ik diep vanbinnen de trots dat dit toch alweer gelukt is. Noem het maar 3 hele grote obstakels op m’n weg, die ik toch met de grond heb weten gelijk te maken. Ik zou het zeker niet gekund hebben zonder de steun en rust van m’n ouders, zus en vriend. Echt veel doen kunnen ze inderdaad niet, ik moet leren en ik moet die nevenwerkingen dragen en ermee om gaan, maar ze nemen wel heel wat zorgen uit m’n handen, proberen het op alle andere vlakken minder lastig te maken, waardoor het net allemaal wel gelukt is. Maar deze keer was het toch echt kantje boord. Het geeft ook geen zin, kost wat kost, die examens te slagen als je er compleet onderdoor aan gaat!
Ik ben er goed in geslaagd m’n trainingen te blijven afwerken. 2 keer per dag werd wel meestal 1 keer per dag, maar de kilometers werden dan wel van die ene keer opgevoerd zodat het quasi gelijk uitkomt. Naar belasting toe is het beter 2 keer per dag, maar naar tijdswinst niet. Het was dus even compromissen zoeken. Mijn 2 intensieve trainingen per week heb ik blijven doen en ondanks het koude winterweer, gelukkig is er een indoorpiste in Gent, kon ik die ook in stijgende lijn afwerken. Ik deed 2 weken geleden ook een test op training, en verbaasde mezelf dat ik al terug zo snel kon lopen op 1000m. Het doet me deugd dat ik daar toch progressie zie, want het is verre van evident om je zo slecht te voelen en toch je trainingen af te haspelen. Ik had nood aan een stimulans en ben dan ook blij dat ik die met die 1000m gekregen heb.
Pijnlijk is het als je dan van die reacties hoort of merkt zoals: ah, trainen gaat goed, genezen zeker? Ah, Lindsey is terug goed! Ah, snel aan het lopen hé, van niets geen last meer dus? Ik ben me er van bewust dat ik de meeste van die reacties zelf niet hoor en merk, en gelukkig maar, want het doet pijn om dit erboven op te krijgen. Vele mensen zien niet wat er echt in iemand omgaat, hoe iemand zich echt voelt, ze zien een momentopname, zien wat ze willen zien en horen, maken hun conclusies en verkondigen die. Ze zien niet hoe ik me uit m’n bed sleep, hoe ik ‘s morgens amper m’n gezicht kan bewegen omdat het opgezwollen is, hoe ik zoek naar oplossingen om die pijn en ongemakken iets beter te maken, hoe ik vecht tegen de vermoeidheid en me oppep om m’n training te doen. Hoe m’n ouders mee helpen piekeren en zoeken naar oplossingen en soms zelf met de handen in hun haar zitten. Hoe m’n vriend zich er bij neer legt dat uitstapjes en leuke dingen doen heel erg beperkt in de tijd moeten worden, omdat de energie zo beperkt is. Maar dat alles belet ons niet om quality time met m’n dierbaren te zoeken en te vinden. Maar het is zoals m’n sportpsycholoog zegt, het is een onmogelijke taak om de mensen echt te laten voelen en merken wat ik en wij thuis doormaken en voelen. Je merkt het maar en beseft het maar wanneer je er zelf midden in zit, en dat zou je zelfs je ergste vijand niet wensen. Vele mensen kijken enkel naar wat zij ook willen en niet naar wat ze zelf hebben, maar daar word je niet gelukkiger van. Dus, moet ik het proberen naast me neer te leggen, en blijven gaan voor m’n dromen, geloven dat ze zullen uitkomen, maar beseffende dat ik waarschijnlijk veel meer begrip en steun zou krijgen van mensen, als ik opgezwollen, onverzorgd, niet meer de deur uit komend, door het leven zou gaan. Want pas dan vinden ze dit de logische reactie op een situatie waarin je je slecht voelt. Als je doorbijt, nog loopt, er ok uit ziet, op reis gaat, iets leuks probeert te doen, geniet van het leven, dan kan je je wel zo slecht niet voelen zeker? Kortzichtig, bekrompen en jammer. Het zal misschien niet altijd zo bedoeld zijn als het overkomt, en dat mag niemand weerhouden iets te zeggen, uit schrik dat het verkeerd verwoord zal zijn, maar bij sommige uitspraken vraag je je toch echt af tot welke wereldvreemde planeet die mensen behoren. En pas op, ik vind het heel spijtig dat ze ongelijk hebben hé, ik zou er veel voor geven om inderdaad genezen te zijn, om me inderdaad goed te voelen en geen pijn te hebben, was het maar zo! Desondanks ben ik heel blij dat ik dingen heb om me aan vast te houden, om progressie te voelen en om vooruit te gaan, ongeacht wat mensen denken of doen! Maar ze zouden het wel gemakkelijker kunnen maken, in plaats van moeilijker. Al is het aan mij om me hier over te zetten, m’n paardenoogkleppen boven te halen, en me te omringen met mensen die het goed met me voorhebben, en waarvan ik weet dat we er echt voor elkaar zijn. Gelukkig zijn er ook heel wat zo een lieve mensen, waarvan je echt positief verrast kunt zijn en die je met heel wat liefde weten te omringen.
De laatste controle in Leuven was gelukkig weer goed nieuws. Naar de kankerwaarden toch. Die zijn terug gedaald en dat had ik niet durven hopen na de vorige waarden. Er is nu terug een mijlpaal in de waarden bereikt, die ik uiteraard liever al veel eerder had gehad, maar waarvan ik toch blij ben dat ik deze nu al heb. Hoe lager de waarden, hoe meer tijd en mogelijkheden mocht het toch opeens echt de verkeerde richting uit gaan. Maar daar weiger ik aan te denken. Het maakt de nevenwerkingen er niet beter op helaas, maar het geeft wel een beetje meer moed om deze te dragen en vooruit te gaan! Het doet me ook hopen dat m’n dosis niet meer zal verhoogd moeten worden en dat de nevenwerkingen misschien wel kunnen stabiliseren en/of afnemen. Dat zou alvast een welkom gegeven zijn, want er is nog een lange weg te gaan en de moed zinkt me soms wel eens in de schoenen als ik daar aan denk, omdat je niet weet naar welke datum je kunt aftellen, wanneer het eind van de behandeling komt, als die al ooit komt, en wanneer ik terug zal voelen hoe het is om geen pijn te hebben. Maar ook met pijn en ongemakken, en heel wat vragen en onduidelijkheden, is er reden genoeg om door te bijten, al vraagt het soms heel wat inspanning!
Als slot nog enkele foto’s van hoe mooi het in de sneeuw wel niet lopen was. Zelfs het kind in me naar boven gehaald en ondanks dat ik achteraf evengoed zelf op de sneeuwman kon gaan liggen van vermoeidheid, heb ik met mama een mooi exemplaar gemaakt! Vroeger ging ik dat waarschijnlijk niet doen. Te koud, ik moest leren, zou ziek kunnen worden,… Maar nu dacht ik, de sneeuw is er nu, voldoende voor een sneeuwman, en we moeten nu dit moment plukken en opslaan! Ik merk dat vele situaties inderdaad voor-en nadelen hebben, zoals de sneeuw ook voor verkeershinder en pech zorgde. Maar als je openstaat voor het mooie, en de pracht ervan leert zien, maakt het je zo anders als mens, minder opgefokt en gestrest, maar dankbaar en rustiger. Ik ben blij dat dit me al soms lukt, al is er nog een lange weg te gaan, maar ik hoop dan ook nog vele jaren samen met m’n dierbaren te mogen leven! De komende weken dus heel veel rusten, de trainingen proberen opvoeren en verder wat werken om m’n diploma kiné binnen te halen! Maar eerst begin maart toch een weekje op reis met m’n vriend, om er eens volledig uit te kunnen zijn. Want mezelf kennende, zal ik thuis al het werk dat nog gedaan moet worden, niet kunnen laten liggen;) Liefs Lindsey