Dag iedereen
31 december was voor mij onverwachts een positief einde van 2012 en dit werd doorgetrokken met op 7 januari een positief begin. Tussen het studeren door las ik m’n mails even na op oudejaarsdag en er zat een mail bij van mijn behandelende prof uit UZ Leuven. Mijn kankerwaarden waren, na de vorige keer gestagneerd te zijn, terug wat aan het dalen! Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht, omdat ik ook een tijdje zonder medicatie heb gezeten na die hevige reactie. Het moet zijn dat die 4 dagen begin november, waarin ik de normale (maar hoge dosis nam) echt wel als een bom hebben ingewerkt op de slechte cellen, en de cellen die door de granaatsplinters gegrepen werden, hadden geen schijn van kans. Er blijft nog een ganse weg af te leggen, maar het doet me toch deugd te zien dat er opnieuw verbetering zichtbaar is. De bommen mogen achterwege blijven, ik zoek wel op een andere manier naar buskruit, maar de slechte cellen mogen blijven afnemen! We weten natuurlijk niet hoe het nu zit met de lagere dosis medicatie en dat effect op de kankerwaarden, dat is nog even afwachten. Ik moet nu toch terug veel meer naar het UZ Leuven, dus ik zal het wel horen. Hoe dan ook vind ik het toch een opluchting dat het harde afzien toch voor iets goed is geweest! Ondertussen zitten we al aan de 3e dosis verhoging. Ik zit nu ongeveer halfweg de dosis die normaal wordt voorgeschreven. Maar als 1 ding ondertussen duidelijk is, is dat ik niet bij de ‘normaal’ hoor. Dus in die zin hoop ik dat ik met een lagere dosis ook de gewenste resultaten heb, al zal de toekomst dat moeten uitwijzen! Mijn vuurpeloton van zenuwneuronen is gelukkig gigantisch uitgedund, maar er zitten er toch enkele hardnekkige, die zich met een lage dosis medicatie ook weten te voeden en regelmatig de kop op steken. Gelukkig niet van die aard dat mijn bewegen, lopen,… gehinderd wordt. Maar het blijft toch altijd wennen wanneer ik in een vuurlinie terecht kom. Soms ontsnapt er dan een kreet uit m’n mond, die niet zou misstaan in een spookhuis op de kermis. Mijn excuses alvast voor wie dan in m’n buurt staat;) Ook de buikplaag is bij mij op bezoek geweest. Het meest ideale moment uiteraard, enkele dagen voor m’n examen, dagen waarop het enorm begint te spannen om zoveel mogelijk gestudeerd te krijgen en dus ook dagen waarop de rustmomenten jammer genoeg tot een minimum beperkt moeten worden. Ik dacht echt even dat het vlotter zou gaan om gewoon op het toilet te blijven zitten met de cursus op de schoot. Het zou veel in tijd en afstand gescheeld hebben, maar uiteindelijk heb ik toch afgezien van dit idee;) Het overgeven was gelukkig alweer even geleden, maar je hebt niet veel nodig om het terug in geuren (bah) en kleuren te herinneren. Geloof me, de maaltijd die je dan voordien hebt gegeten, moet je even niet meer hebben. Bij deze zijn we aan een nieuw hoofdstuk toe: wat zal ik na mijn cornflakes periode (en daarvoor fruit en daarvoor boterhammen) nu eens als ontbijt uitzoeken , iets dat ik kan verdragen en dat me bevalt… Net zoals de natuur wispelturig kan zijn de laatste tijd, en we enkele weken achter de rug hebben waarin het precies al voorjaar was en er hier en daar kerstkuikens in plaats van paaskuikens opdoken, dacht mijn maag dus ook, het is tijd voor een grote schoonmaak. Ik had wel al gedacht van tjee, die zware medicatie, en al die reacties die ik voel in m’n lichaam, die afvalstoffen zouden er toch op een of andere manier eens uitmoeten hé. En mijn maag dacht waarschijnlijk: U vraagt, wij draaien! Maar bon, na deze vroege lenteschoonmaak in de darmen, kunnen we met een schone lei verder het jaar tegemoet gaan! Ik zal toch eens dubbel nadenken als ik over iets zeg/denk: ik krijg er het schijt van. Soms (en gelukkig, maar niet in dit geval) komen dingen die je zegt of denkt, echt uit. Qua nevenwerkingen kamp ik verder momenteel met ontzettend veel hoofdpijn en voel ik me heel moe. Ook vrij veel jeuk, waarbij ik soms op een krabbende hond met vlooien gelijk, is van de partij. Anderzijds is die dagelijkse ongemakkelijkheid in de voormiddag een pak beter aangezien mijn inname van medicatie nu in een ander schema gegoten is. Dat nieuw schema is anders wel even wennen, want soms kom ik van een andere planeet wanneer om 3u30 ‘s nachts mijn wekker afgaat om mijn nachtmedicatie in te nemen. Mijn vriend kan er over meespreken;) Over naar het 2e goede nieuws dan. Nadat ik in oktober al te horen kreeg dat mijn club, Olympic Essenbeek Halle, ook dit jaar in me blijft geloven, kreeg ik 7 januari te horen dat mijn contract voor Atletiek Vlaanderen verlengd wordt. Ik kan maar 1 woord bedenken om samen te vatten wat ik voel: Dankbaarheid! Dank aan iedereen en alles die achter m’n kandidatuur en contract staan en me die kans en steun geven! Ik ben echt heel blij en dankbaar, dat ze mij helpen op mijn weg die ik timmer naar de top. Ondanks dat de weg, ook voor hen een heel ongekend terrein is, geloven ze er mee in dat we erin zullen slagen. Naast het financiële aspect, wat het natuurlijk allemaal net iets vlotter maakt, gaat het mij vooral om de boodschap die ik hierdoor krijg. Ze schrijven me niet af en blijven achter me staan en geloven dat mijn atletiekdroom uit zal komen. Toen ik net ziek werd was alles nog zo een grote chaos en waren er zoveel angsten en onzekerheden als een storm door m’n hoofd aan het razen. Maar na anderhalf jaar merk ik dat de chaos zich weten om te vormen heeft tot een ladekast. Weliswaar nog steeds gevuld met vaak diezelfde angsten en onzekerheden, en soms ook nieuwe, maar toch heb ik vanuit eigen ervaring en door hulp en raad van anderen geleerd, om sommige lades dicht te laten. Door dat contract nu van Atletiek Vlaanderen, kan ik op een van de lades van sport en ondersteuning vanuit de overheid en de federatie, zelf even een slot steken. En dat doet me wel deugd. Er zijn nog momenten waarop alle lades durven tegelijk open te gaan, maar nu de kast er is, lukt het altijd iets vlotter alles er terug in te krijgen. En zoals in elke kleerkast, is ook daar soms eens grote schoonmaak nodig en is het dus niet slecht om af en toe eens alles eruit te halen om sommige dingen te kunnen weg doen. Het is logisch dat Atletiek Vlaanderen evolutie en progressie wil zien. Vandaar dat het ook geen jaar contract, maar een tijdelijk contract is. Op basis van wat ze weten van trainingsgegevens, lactaattesten e.d. van de afgelopen maanden en de vooruitgang, hebben ze m’n contract verlengd. Maar de progressie moet wel zichtbaar blijven. Ik zie het contract als een mooie stimulans extra, maar het mag absoluut geen druk worden. Ik weet ook dat dit niet hun bedoeling is, maar het is geen liefdadigheidsinstelling en ze moeten natuurlijk te zien krijgen dat ik terug richting competitieniveau kan gaan met daaropvolgend andere stappen. Ze weten ook dat ik geen enkele stap in mijn behandelingsproces kan en mag overslaan, en dat ik ook op trainingsvlak moet blijven opbouwen zoals we bezig zijn. Wanneer ik aan hun voorwaarden voldoe, kan het contract verlengd worden tot een jaarcontract. Zoals het nu gaat, geloof ik er ook in dat dit het geval zal zijn. Maar als ik iets heb geleerd, is dat we dag per dag moeten nemen en dus stap voor stap moeten zien hoe alles verloopt. Er zijn er enkelen die me vragen wanneer ik terug aan competitie zal doen, maar daar kan ik echt geen antwoord op geven. Het hangt van zoveel factoren af en ik zal ook maar starten wanneer ik het gevoel heb dat het me nadien voldoening kan geven. Kan, want een echte wedstrijd zal, in combinatie met mijn behandeling, terug een gans nieuwe ervaring en confrontatie zijn. We zullen dus niet kunnen voorspellen hoe dit zal gaan en het heeft ook geen zin me daar druk in te maken. Ik kan alleen maar zeggen dat we de trainingen goed aan het afwerken zijn, er begint een lijn in te zitten die we stijgende proberen te houden. Maar de hellingsgraad van die lijn kunnen we niet voorspellen en mogen we niet overhaasten. Van dit eerste semester heb ik al 2 examens achter de rug. Mijn 2e examen was dus deze week. Het werd echt tijd dat ik het kon afleggen, want ik voelde dat het eigenlijk te zwaar begon te worden. Ik had meer rust nodig, maar mijn cursus was in het begin echt als Chinees, waardoor ik best heel wat tijd nodig had om het Nederlands alfabet er in te ontdekken. Geloof me, het is echt geen cadeau als je niet alle hoorcolleges hebt kunnen volgen en de notities vooral de inhoud van de slides bevatten (die helaas maar uit enkele woorden bestaan). Het werd een ware ontdekkingstocht waarbij ik tot de laatste dag nog nieuwe inzichten kon verwerven. Telkens waande ik me even Archimedes en mocht ik met hem een Eureka ervaring delen anderzijds had ik ook het besef dat je zo nog wel enkele dagen kon vullen. Bij een schriftelijk examen kan je het woord er nog op zetten en doen alsof je heel de context er rond in dat woord bedoelt, in een mondeling examen daarentegen kom je er niet met 2 of 3 lettergrepen van af. Laat mij nu net iemand zijn die ook totaal niet kan verbloemen wat ik denk, of in dat geval: wanneer ik helemaal niets denk. What you see, is what you get zeggen ze dan. Zo had ik van 3 proffen mondeling examen en van 2 proffen schriftelijk. Een lang examen en nadien was ik echt zo leeg als een uitgeperste citroen die nog eens extra door de citruspers was gegaan. De blender hebben we gelukkig nog net achterwege kunnen laten. Mama was een saaie-hoe spendeer ik 4 uur in de auto zonder me te vervelen-namiddag rijker. Maar ik was haar heel dankbaar dat zij me van en naar het examen heeft gevoerd. Geen idee hoe ik anders zou thuis geraakt zijn! Het examen is uiteindelijk wel goed gelukt en dat is toch terug een obstakel minder op m’n weg én een cursus meer in de kast (ook achter gesloten deuren;)). Volgend examen normaal binnen een kleine 4 weken. Eerst dus nog enkele dagen bekomen en dan opnieuw beginnen studeren. Deze keer voor het grootste vak van dit academiejaar, waarvan er nu al 3 dikke mappen vanuit m’n bureau naar me liggen te lonken wanneer ik dit in bed aan het typen ben. Paardenooglappen zouden nu goed van pas komen! Jammer genoeg heeft kanker nog steeds een grote impact in wiens leven het binnen dringt. Soms in die mate, dat de persoon zijn/haar moedige strijd verliest, en deze wereld inruilt voor een mooie plaats in de hemel. Het doet me telkens veel pijn en verdriet wanneer dit gebeurt, en het gebeurt jammer genoeg nog veel te vaak. Deze week heeft een vriend van me afscheid moeten nemen van zijn super vriendin. Zelf kende ik haar niet, maar van wat ik horen vertellen heb, was het een zonnetje op aarde, die ondanks haar ziekte, van elke dag genoot. Waarbij klagen niet in haar woordenboek stond en ze van elke dag het beste maakte. Ondanks dat ze zelf heel ziek was en een zware behandeling onderging, was ze medeoprichtster van vriendtjes tegen kanker. Via facebook kan je zelfgemaakte juwelen bestellen, waarvan de opbrengst naar deze organisatie gaat. Dat geld wordt gebruikt voor onderzoek naar gynaecologische kankers. We kunnen Evelien haar strijdlust verder zetten en haar zonnetje blijvend laten schijnen, door dit te steunen! Dus neem gerust een kijkje op deze pagina (https://www.facebook.com/VriendtjesTegenKanker?fref=ts) Gelukkig zijn er vele organisaties, instanties en mensen die zich, elk op hun manier, blijven inzetten tegen deze verwoestende ziekte. ( Al besef ik dat er ook veel andere ziektes, gebeurtenissen,… verwoestend kunnen zijn) Daarom ben ik ook meter van het project: 80 dagen voor Koester. Koester is een vereniging van het UZ Gent, dat kinderen met kanker helpt om zoveel mogelijk in de thuis situatie behandeld te kunnen worden. Daarvoor stellen ze thuisverpleging e.d. aan, maar dit kost natuurlijk allemaal heel wat extra bovenop de hoge ziektekosten. Filip Decru, is nu aan het trainen en heel wat fietskilometers aan het afleggen om zo in mei te kunnen fietsen van Izegem tot de Noordkaap in 80 dagen. Jullie kunnen hem sponsoren want al het geld gaat rechtsreeks naar Koester. (http://www.80dagenvoorkoester.be/steunacties.html) Nu is het tijd om even wat slaapuren in te halen alvorens mijn training te doen en de nacht tegemoet te gaan! Een nacht waarin ik hopelijk op bezoek mag naar een mooie planeet, en niets van nevenwerkingen voel met gewoon even een toilet en medicatie stop om 3u30;) Vele groetjes, Lindsey