Hallo iedereen,
Een week na m’n eerste 1500m sinds 2 jaar , was het de beurt aan de volgende. Deze week leek het nog even dat die in het water ging vallen, omdat ik een heel vermoeid gevoel had en heel vaak enorm draaierig was. Afzeggen voor de wedstrijd zou niet leuk geweest zijn, maar we weten dat dit altijd kan gebeuren. De gezondheid gaat altijd voor. Velen vragen zich af waarom ik blijf lopen en of het wel verstandig is. Ik kan enkel zeggen dat als de proffen zouden zeggen dat het voor m’n gezondheid en behandeling schadelijk is, en het m’n genezing in gedrang brengt, ik er met veel pijn in het hart mee zou stoppen. Maar dat is gelukkig niet het geval. Dit is nog nooit over hun lippen gekomen en ook nog nooit voorzichtig gesuggereerd. Ze weten dat het een moeilijke weg is, en weten net als ik niet hoe en wat, maar ik denk dat ik een van de best medisch opgevolgde atleten in het veld ben tegenwoordig, dus mocht ik er iets verkeerd mee doen, zouden we het heel snel weten. Wat wel fout zou zijn, is als we dingen zouden gaan forceren. Maar dat doen we niet. Nu forceren zou op korte termijn misschien betere resultaten opleveren, maar op lange termijn schadelijk kunnen zijn, zowel voor de gezondheid als voor m’n loopcarrière. Daardoor gaat het in m’n ogen soms wat te traag vooruit, maar het gaat wel vooruit en de progressie zie ik en voel ik. Net zoals de wedstrijd in Heusden-Zolder gisteren tijdens de Nacht van de Atletiek. De doorkomsttijden waren hetzelfde, of zelf iets sneller dan in Oordegem, maar het gevoel was beter. Ik voelde me niet meteen op m’n tandvlees zitten, en koos gelukkig ook vrijwel meteen om me achteraan aan het lint te hangen. Natuurlijk zou ik liever vooraan lopen, maar dat is nog niet voor nu. Die atleten zijn in volle voorbereiding voor het Wereldkampioenschap binnen een maand, en dat is echt nog een paar stappen hoger dan waar ik nu sta. Maar anderzijds is het niet slecht om toch in die koersen te lopen. Je ziet nog het grote verschil, maar je ziet ook waar je terug naartoe werkt en naartoe wilt. De kloof is er, maar ik kan ze letterlijk en figuurlijk zien kleiner worden en hoop dit de komende wedstrijden te blijven zien. De laatste ronde kon ik een atlete voorbij steken en toen viel ik jammer genoeg wat alleen. Ik had nog wat in de benen zitten,maar wist ook niet goed wanneer ik die versnelling kon maken. Die inschatting is moeilijk als je weinig ritme in de benen hebt. Ik had het gevoel de laatste 200m toch nog iets dichter te kunnen komen op de grote groep atletes, maar het gat was te groot om er echt naartoe gezogen te worden. Aan de aankomst had ik wel een beter gevoel dan in Oordegem, minder verzuurd, minder leeg. Natuurlijk wel moe, maar dat heb je natuurlijk als je net een wedstrijd hebt gedaan;) Ik liep 4.17.54. Dat is 2,5 seconden sneller dan vorige week en naar mijn gevoel met ‘dezelfde’ inspanning of eigenlijk zelfs wat vlotter. Dus dat geeft wel goede moed. Het is weer een mooie tussenstap en ook een bevestiging dat er progressie in zit en ik ook niet met uitschieters te maken heb. Geen slechte tijd, maar natuurlijk nog heel wat stappen te gaan om te geraken waar ik terug wil komen en van daar te zien hoe ver we kunnen geraken. Ik kreeg de vraag of de dokters denken dat dit haalbaar is, terug internationaal niveau lopen. Maar eerlijk, misschien zouden ze op voorhand zelfs niet gezegd hebben dat deze tijd haalbaar was. Of ze zouden zeggen dat 4.00 haalbaar is. De proffen en dokters zijn heel goed in hun medische situaties, maar weten weinig of niets over topsport of andere situaties. En dan spreken we nog niet over de mogelijke relaties tussen al die factoren. Als er iets zeker is, dan is het dat pure wetenschap niet alles is, en als de pure wetenschap het antwoord in het midden laat, waarom zou ik het dan niet, zolang het haalbaar is ,ik er voldoening uithaal en er ook niets verkeerd mee doe, proberen. Ok, de weg is lang, en vaak zwaar. Maar zou ik gelukkiger zijn om me vanuit m’n zetel af te vragen of het ooit mogelijk was, daar weet ik het antwoord alvast wel op: nee. Het lopen maakt het soms zelfs iets ‘gemakkelijker’ om met m’n ziekte om te gaan. Die nevenwerkingen, die behandeling, die ziekte,… blijft. Maar het lopen gaat vooruit, soms wel zoals de processie van Echternach, 2 stappen vooruit en 1 achteruit. Maar zolang we vooruit gaan, is het al veel! Natuurlijk zou ik liever zevenmijlslaarzen hebben nu. Maar misschien heb ik dit proces ook wel nodig en is het beter zo. Zolang ik kan, zal ik m’n loop doel proberen te bereiken, net zoals m’n andere doelen. Vorige week ook op controle naar Leuven gegaan. De resultaten laten nu nog even op zich wachten. Ik dacht even dat tijdens het bloed afnemen, toen ze de naald er in staken, deze er een cm verder in m’n huid terug ging uitkomen. Ik dacht, nee lieve verpleegster, zo’n naald werkt niet als een sluitspeld. Het is niet de bedoeling dat die er terug uitkomt. Maar de naald zat gewoon zo oppervlakkig. Ook wel te zien aan de bloeduitstorting nu. Al kan dit ook te maken hebben met het feit dat ik vrijwel meteen dat hard stuk doek van tussen m’n huid en de plakker heb gehaald;) Met de thesis gaat het vooruit, maar er is nog werk aan de winkel! Volgend weekend geen competitie, maar even terug een weekje iets meer intensiteit inplannen op training om daarna weer enkele competities te kunnen doen. Daarnaast ook proberen goed te rusten, zodat ik hopelijk minder het gevoel heb om chronisch op een draaimolen te zitten. Eén iets chronisch is al meer dan genoeg! Vele groetjes en liefs Lindsey x