Hallo iedereen
Het is alweer eventjes geleden dat ik nog iets gepost heb. Ondertussen is mijn verjaardag gepasseerd. Bedankt voor de vele verjaardag wensen. Toch waren het moeilijke dagen voordien en de dag zelf ook. Er kwam weer een mijlpaal dichterbij, en hoe erg je ook weet dat het zo niet werkt, toch hoop je dat er met die mijlpaal te bereiken, ook een keerpunt plaats zal vinden … me eindelijk terug beter voelen… Niet meer elke dag pijn en ongemakken. Maar hoe dichter de dag kwam, hoe meer ik besefte dat het niet voor deze keer ging zijn. Toen ik dan de dag van m’n verjaardag wakker werd met hevige hoofdpijn, waar ik zelfs misselijk van werd, zakte de moed me toch wel in de schoenen. Op facebook las ik veel, goed bedoelde wensen zoals: maak er een leuke dag van. Alsof een verjaardag betekent dat ik een dagje vrijaf krijg van al m’n nevenwerkingen… Was het maar zo. Het liefst van al wilde ik me een dag zielig en alleen op m’n kamer terug trekken, maar gelukkig heeft m’n mama zich vanaf ‘s middags over me ontfermd zodat ik m’n gedachten wat kon verzetten. Zo werd het uiteindelijk toch een mooie dag, waar ik ‘s avonds met m’n dierbaren (jammer genoeg zonder mijn zus) fondue heb gegeten. Ik heb ook enkele hele persoonlijke kaartjes gekregen en hoewel ik ervan begon te wenen (wat ook wel eens goed is), deed het me heel veel deugd! Eens m’n verjaardag voorbij was, was het voor mij iets gemakkelijker om terug mijn positivisme op te rapen en door te gaan. Ik heb de afgelopen weken nog een aantal mooie trainingen kunnen afwerken. Soms moet ik even gas terug nemen, maar ik voel dat het lopen aan de betere hand is. Dat stemt me gelukkig, en tegelijk besef ik wel dat we het heel voorzichtig en traag moeten aanpakken. Te grote sprongen voorwaarts, zouden grotere sprongen achterwaarts betekenen. Dat heeft totaal geen zin. Velen vragen soms of ik me niet beter zou voelen als ik niet meer zou lopen, omdat het toch fysiek veel van m’n lichaam vraagt. Het antwoord moet ik jullie schuldig blijven. Waarschijnlijk doet de inspanning niet altijd even goed op lichamelijk vlak, zeker niet als ik over een bepaalde grens ga. Maar tegelijk doet het me op mentaal vlak wel goed, te weten en te voelen dat er toch iets is, waar ik m’n vooruitgang in merk. Een droom die realistisch blijft. Er was wel een training waar ik de afgelopen weken nogmaals heb gevoeld hoe de impact van de medicatie m’n dagelijkse leven beïnvloedt. De training bestond uit 300-den en ik voelde de verzuring immens opkomen maar weigerde de training vroegtijdig te stoppen. Het gevolg heb ik mogen voelen. 10min na de training lag ik nog op de grond, en 15min na de training hing ik met m’n hoofd boven een vuilbak, om alles wat er die dag van eten en drinken al was ingegaan, er terug te zien uit gaan. Niet aangenaam en een goede les dat forceren geen zin heeft. Volgende keer een 300 minder, daar zal ik niet van doodgaan. We bouwen dan wel stelselmatig terug op de keren daarna. Ondertussen hou ik me ook aan het aqua joggen twee maal per week. Dat begin ik ondertussen al goed onder de knie te krijgen en ondanks dat het wel vaak wat saai is, voel ik dat m’n lichaam er goed mee is. Begin deze week had ik nog een lactaattest. Daaruit bleek dat ik ten opzichte van 2 maand geleden toch heel wat vooruitgang heb gemaakt. We zagen ook dat ik momenteel plots veel kan verzuren, wat wel kan verklaren waarom ik die training van de 300’den zo heb afgezien. We weten nu terug waar we de komende periode aan kunnen werken. Samen met Dirk en Jan wordt er terug aan m’n trainingsschema gesleuteld, met de nodige rust en recuperatie ingebouwd. Natuurlijk doet het me wel pijn nu de wedstrijden terug begonnen zijn. Zelf weet ik totaal nog niet wanneer ik terug in actie zal komen. Momenteel is de periode aangebroken waarin er heel wat limieten worden gelopen voor het Europees Kampioenschap en soms ook de Olympische Spelen. Dit was ook de periode waarin het voor mij moest gebeuren, was ik niet ziek geworden. Maar goed, daar zijn we niets mee natuurlijk. Ik ben blij voor diegenen die zich plaatsen, omdat ik zelf weet hoeveel inspanningen er vaak voor gedaan worden! Maar alleen had ik zelf ook mijn pogingen willen doen, omdat ik er ook veel inspanningen voor gedaan heb en nu nog steeds elke dag doe. De situatie is nu anders, maar er komen betere tijden aan, daar geloof ik in! De afgelopen weken ben ik ook heel wat uren en dagen bezig geweest met mijn thesis. Deel 1 moest deze week af zijn en ook gepresenteerd worden. Het was zeker geen evidentie. Ik moest massa’s Engelstalige wetenschappelijke artikels lezen, analyseren, verbanden leggen en samenvatten in een document en een presentatie. Gelukkig hielpen ze thuis om het bos door de bomen te zien, m’n teksten taalkundig te verbeteren en misschien nog belangrijker, halt toe te roepen als ze zagen dat ik te diep ging. Want op dat vlak is er nog werk aan de winkel. Ik begin wel al af en toe zelf halt toe te roepen, maar het blijft toch nog moeilijk. Uiteindelijk werden mijn inspanningen wel beloond met het afronden van mijn thesis deel 1. Nu rest me nog de examenperiode, alvorens mijn 1e master Revalidatiewetenschappen en Kinesitherapie een de KUL af te ronden! Volgende week staat er terug een grote controle in Leuven op het programma. De datum staat alweer lang in m’n geheugen gegrift. Deze keer gelukkig geen beenmergpunctie, opmerkelijk hoe snel ik gewoon wordt aan geen punctie! De volgende zal in augustus plaats vinden. Nu een punctie doen heeft niet veel zin, omdat ze ten opzichte van vorige keer niet veel verschil kunnen opmerken op dat niveau. Er zullen wel weer heel wat tuben bloed afgenomen worden, waar er dan enkele gewone maar vooral veel specifieke testen zullen op gebeuren. Het zal dan weer een aantal weken wachten worden op deze resultaten. Data, cijfertjes, resultaten, ze blijven door mijn hoofd spoken…ik hoop en geloof echt dat de waarden van de kankercellen blijven dalen… Tot slot nog dit, hoe moeilijk het ook is: ‘If plan A didn’t work, the alphabet has 25 more letters! Vele groetjes, Lindsey x
Comentarios